"Etnolodzy takiego pojęcia nie używają, bo wcześniej musieliby wyznaczyć jego definicyjne ramy, a one pozostają rozmyte. Nowi Ślązacy… Powie ktoś: a cóż to za terminologiczny dziwoląg!"

Czyżby? Co najmniej od 100 lat wiadomo, że Górny Śląsk zaludniają trzy kategorie mieszkańców: pnioki, krzoki i ptoki. Czyli ci „z dziada pradziada”, „napływowi” i tacy, którzy miejsca tu raczej nie zagrzeją. Ale to podział, który z wolna staje się anachroniczny, gdyż nie uwzględnia, że od ćwierćwiecza żyjemy w innej Polsce i w innej Europie, do których i po których nieustannie peregrynują miliony ludzi, szukając dla siebie nowych sadyb. Jednych wyrzucając z ich domów rodzime bądź obce reżimy. Innych – bezrobocie, lęk przed biedą. Jeszcze innych – potrzeba zmiany, ciekawość świata, tęsknota za lepszym życiem, czyli takim, za które będę mógł sam odpowiadać, nie obawiając się, że ktoś mi wykrzyczy: wynocha, nie jesteś u siebie! A co dziś znaczy: być u siebie, na Górnym Śląsku? Trzema mieć „papiery”? Dowieść wierności „ziemi i krwi”?

Rozglądam się wokół siebie. Niewielu widzę „rodowitych”. Znacznie ich mniej niż kiedyś. Bo umarli? Wyjechali do Niemiec? Czy na Wyspy Brytyjskie? Może do Krakowa albo Warszawy? Wszystkich wypędzono? Może dobrowolnie opuścili swój heimat? Kto zajął ich miejsce?

Wiadomo – gorole i chadziaje. Czy to także ci, którzy – mają kresowe, galicyjskie, wielkopolskie lub kieleckie korzenie – chronią dziedzictwo „starego dobrego Śląska”, układając z jego polskich, niemieckich i żydowskich cząstek własną tożsamość?

Kijem Wisły nie zawrócisz. Tym bardziej śląskiej Odry. Nic już nie będzie, takie jak za staryj piyrwy.