Złodziejka głosu

(...)
Niezależnie, czy Kalina Kowalska chce intensywniej „pobawić się słowem” (jak w "Łupkach"), czy podążyć tropem swoich rozległych pasji literackich i kulturowych (jak w "Świetle"), czy kładzie akcent na osobiste doświadczenia (jak w licznych wierszach z pierwszej książki, np. w trenie poświęconym ojcu pt. "mogłabym cię pamiętać godzinami") – tworzy poezję, która i budzi emocje, i skłania do pogłębionego namysłu nad najważniejszymi egzystencjalnymi pytaniami, i każe skupiać się na samym języku oraz jego możliwościach. Nie inaczej dzieje się w ostatniej propozycji autorki, podzielonej na Epizody, Refreny i Cykle książce pt. "Złodziejka głosu". Wracają tu obecne w poprzednich książkach motywy, znów spójnie, emocjonalnie i jednocześnie z pomysłem – jak w cyklu wierszy-rozmów z mieszkańcami hospicjum czy w cyklu wierszy-listów adresowanych do Edwarda Stachury. (...)

Izabela Fietkiewicz-Paszek, felieton „poza mainstreamem”, kwartalnik eleWator, nr 19 (1/2017)

link do całego artykułu o twórczości Kaliny Kowalskiej:
http://alternet.poezja-art.eu/artykuly/recenzje-i-omowienia-ksiazek-poetyckich/uwazna-na-sens-czyli-o-poezji-kaliny-kowalskiej/

(...)
Niezależnie, czy Kalina Kowalska chce intensywniej „pobawić się słowem” (jak w "Łupkach"), czy podążyć tropem swoich rozległych pasji literackich i kulturowych (jak w "Świetle"), czy kładzie akcent na osobiste doświadczenia (jak w licznych wierszach z pierwszej książki, np. w trenie poświęconym ojcu pt. "mogłabym cię pamiętać godzinami") – tworzy poezję, która i budzi...

Nowy, czwarty zbiór wierszy Kaliny Kowalskiej zatytułowany „Złodziejka głosu” jest propozycją dla tzw. czytelników wymagających, którzy w poezji nie szukają wyłącznie uniesień emocjonalnych i krasomówstwa, lecz pogłębionej refleksji i rzetelnego warsztatu literackiego. Tomik wychodzi naprzeciw tym oczekiwaniom.

Rozdział pierwszy – „Epizody” – zawiera liczne utwory odwołujące się „podskórnie” do poezji samej w sobie (m. in. „Sedno”, „Powiedziane”, „Złota myśl”, „Wiersz kicz kicz”, „Myszeńce”, „Karmazynowy bóg”). Towarzyszą im wiersze mówiące o trudnych relacjach, jakie zachodzą między ludźmi, zarówno w kontekście przeżyć osobistych („Bogi odwrotne”, „Fatum”, „Morza żółte, szum, kalendarze”, „Big Bang”), jak i doświadczeń społecznych („Krzyk”, „To wszystko”).

W drugim rozdziale – noszącym tytuł „Refreny” – dominuje liryka nostalgiczna, dotykająca problemów samotności i przemijania (m. in. „Ciebie pełna”, „Klangor”, „Crusoe”, „Słoje drzewne”, „Tautologie”, „Grawer”). Znajdują się tu również trzy utwory z imiennymi dedykacjami („Raz, dwa, trzy biała pani…”, „Twój wiersz”,
„Tajemni”) oraz wiersze zawierające odniesienia do symboliki biblijnej i religijnej („Sza”, „Apokalipsa”, „Kołysanka dla Judasza”, „List stamtąd”).

W ostatnim rozdziale Kalina Kowalska umieściła dwa odrębne cykle wierszy.
Pierwszy z nich to rodzaj poetyckiego sprawozdania z osobistych spotkań i rozmów z mieszkańcami hospicjum. Poruszające wiersze, które dotykają całej gamy uczuć związanych z cierpieniem i umieraniem. Próbują oswoić pierwotny, ludzki lęk przed śmiercią i przez jej pryzmat ukazać sens życia.

Na drugi cykl składa się dziesięć wierszy skierowanych ku poezji Edwarda Stachury. W formie zewnętrznej przypominają liryczną korespondencję poetki i poety. W ujęciu historycznym, rzecz jasna, fikcyjną. W ujęciu literackim – ponadczasową i poetycko frapującą.

Nowy, czwarty zbiór wierszy Kaliny Kowalskiej zatytułowany „Złodziejka głosu” jest propozycją dla tzw. czytelników wymagających, którzy w poezji nie szukają wyłącznie uniesień emocjonalnych i krasomówstwa, lecz pogłębionej refleksji i rzetelnego warsztatu literackiego. Tomik wychodzi naprzeciw tym oczekiwaniom.

Rozdział pierwszy – „Epizody” – zawiera liczne utwory...