"Wszędobylstwo porządku" to tytuł dość przekorny. Opowiadania Adama Wiedemanna cechuje fragmentaryczna chaotyczność ‒ autor jest wszędzie i nigdzie, opowiada o wszystkim i o niczym. Uchwytuje życie studenta wiecznie w drodze, w pociągu, z domu, do domu, po ulicach Krakowa. Jeśli chodzi o porządek, to wydaje się on być jedynie w naturalnych kolejach życia. W tym, że bohater ciągle się porusza, opisuje codzienność, może niezbyt wyjątkową, ale za to taką, w którą możemy uwierzyć. Nie brakuje w tej prozie również absurdu, nie kłóci się on jednak z niewymyślną rzeczywistością, właściwie dopełnia wrażenie jej autentyczności. Opowiadania są bardzo krótkie i najlepiej czytać je z doskoku, w tramwaju czy w kolejce, bo wydaje się, że tak też były pisane. Wiedemann buntuje się przeciwko wielkim historiom, epickiej narracji i odkrywa przed czytelnikiem bujny świat normalnego życia i jego języka. Znany przede wszystkim z poezji autor nie zawodzi i tworzy literaturę życiopisania jak najbardziej swoją, pełną humoru, puent (lub bez-puent) i refleksji zwykłego człowieka.

"Wszędobylstwo porządku" to tytuł dość przekorny. Opowiadania Adama Wiedemanna cechuje fragmentaryczna chaotyczność ‒ autor jest wszędzie i nigdzie, opowiada o wszystkim i o niczym. Uchwytuje życie studenta wiecznie w drodze, w pociągu, z domu, do domu, po ulicach Krakowa. Jeśli chodzi o porządek, to wydaje się on być jedynie w naturalnych kolejach życia. W tym, że bohater...

Przykro mi, ten zbiór opowiadań ani nie odkryje porządku świata, ani takiego nie nada. Pokaże za to, że porządek taki może nadany zostać gdziekolwiek, o ile uczestniczy w nim aktywnie "nadająca" go jednostka. Jeżeli ona istnieje, może wszystko. Wszystko zauważyć, wszystko oznaczyć, wszystko 'uznaczeniowić', wszystko wytworzyć i po swojemu skomponować. Nieważne, czy ze szczekania psa, czy ze spóźnionych autobusów, czy zżółkniętych zębów. Każda z tych rzeczy wlicza się do chaotycznego porządku świata, o którym można pisać nie wyjmując kartek, tylko po prostu zapamiętując. I obserwując to, co pozornie niepozorne. To, co rzekomo banalne, wypowiadane bez zastanowienia, ale przekazujące więcej prawdy niż filozoficzny wykład. Bo niby jak to jest, gdy mówimy "wygraliśmy medal"? Wydawałoby się, że normalnie.. Ale tu Wiedemann zapewne zachwiałby naszą wizję świata, dopowiadając z ironicznym uśmiechem: "wygraliśmy /tak to się mówi/". U Wiedemanna bowiem wszystko jest banalne, ale przez to znaczące. Zwyczajne, ale przez to przejrzyste, otwierające oczy. Notowane przez umysł niezwykle uważny, krytyczny, analityczny, ale bez zadęcia, od niechcenia. Bo przecież "Wszędobylstwo porządku" to zwykłe, proste opowiadanka, pisane na kolanie przez studenta - szukającego mieszkania, jadącego z wizytacją do ciotek, brnącego przez krakowski rynek do sklepu muzycznego czy natrafiającego w miejskim autobusie na umierającego, plującego żółcią, przypadkowego człowieka, który.. jakby nie spojrzeć /a raczej jakby spojrzeć z punktu widzenia czujnego, ale i swobodnego Wiedemanna/, wpisuje się doskonale we wszechobecną, natrętną i piękną jednocześnie, "wszędobylskość" Porządku. Jednocześnie obserwowanego i tworzonego. I dlatego właśnie prostego i strasznego jednocześnie. Dziwnego, niepojętego - ale nie przez 'skomplikowaność', tylko przez swą zwykłą, mijaną na ulicach banalność, która odkrywa przed Nami wszystko, tylko nie to, czego chcemy. Ale cóż.. przecież, wstyd przyznać, chcieliśmy Prawdy.

Przykro mi, ten zbiór opowiadań ani nie odkryje porządku świata, ani takiego nie nada. Pokaże za to, że porządek taki może nadany zostać gdziekolwiek, o ile uczestniczy w nim aktywnie "nadająca" go jednostka. Jeżeli ona istnieje, może wszystko. Wszystko zauważyć, wszystko oznaczyć, wszystko 'uznaczeniowić', wszystko wytworzyć i po swojemu skomponować. Nieważne, czy ze...

Nie skończyłam i nie zamierzam. Dziw bierze, że dobrnęłam do tej trzydziestej którejś strony.

Nie skończyłam i nie zamierzam. Dziw bierze, że dobrnęłam do tej trzydziestej którejś strony.