Zabawa w boga

Ciekawa książka Robina Cooka jak prawie wszystkie jego pozycje. Porusza problem finansowania chorób nieuleczalnych. Ta książka ma pewne przesłanie.

Ciekawa książka Robina Cooka jak prawie wszystkie jego pozycje. Porusza problem finansowania chorób nieuleczalnych. Ta książka ma pewne przesłanie.

Pokaż mimo to

Książkę szybko się czyta, jest napisana przystępnym językiem i autor płynnie przechodzi do kolejnych wątków, podtrzymując zainteresowanie. Niestety są dwa duże minusy. Pierwszym jest główna bohaterka, która niesamowicie działała mi na nerwy. Infantylna, totalnie uległa i podejmująca głupie, kompletnie nieracjonalne decyzje. Ciężko mi uwierzyć, że ktoś taki mógłby istnieć i mimo powyżej wymienionych cech, podjąć decyzję o zostaniu lekarzem psychiatrą. Druga rzecz to zakończenie. Już na początku książki przez myśl mi przeszło, kto mógłby być zabójcą. W trakcie lektury, widziałam coraz więcej ku temu przesłanek, ale ciągle wmawiałam sobie, że to zbyt oczywiste i na pewno mordercą okaże się ktoś inny. Taka zmyłka, większość autorów kryminałów ją stosuje. No i okazało się, że nie - to nie był żaden podstęp, ani blef! Winnym okazał się najbardziej podejrzany z podejrzanych. Nie powiem, dzięki temu zabiegowi tożsamość zabójcy była dla mnie niespodzianką, mimo moich domniemywań od samego początku. Nie wiem czy śmiać się czy płakać.

Książkę szybko się czyta, jest napisana przystępnym językiem i autor płynnie przechodzi do kolejnych wątków, podtrzymując zainteresowanie. Niestety są dwa duże minusy. Pierwszym jest główna bohaterka, która niesamowicie działała mi na nerwy. Infantylna, totalnie uległa i podejmująca głupie, kompletnie nieracjonalne decyzje. Ciężko mi uwierzyć, że ktoś taki mógłby istnieć i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka tego autora. Lektura wciąga i czyta się ją lekko i szybko. Jednak dla mnie autor chyba trochę przesadził, szczególnie w końcówce książki, kiedy to dr Kingsley postanawia pozbyć się własnej żony która zmierza ku ujawnieniu jego chorych pomysłów. Kiedy czytałem o dziwnym i tajemniczym działaniu Shermana i Ballantainea spodziewałem się czegoś bardziej krwiożerczego i drastycznego. Ostatecznie okazało się to w miarę normalne ludzkie postępowanie a już na pewno w porównaniu z postępkami Thomasa. Z kolei osoba matki Kingsleya wydaje się wprowadzona ot tak, chyba tylko po to by zapchać strony książki. Nic ona nie wnosi do treści książki oprócz tego, że jest wredną, wywyższającą się babą. Podsumowując książkę - Polecam.

Kolejna książka tego autora. Lektura wciąga i czyta się ją lekko i szybko. Jednak dla mnie autor chyba trochę przesadził, szczególnie w końcówce książki, kiedy to dr Kingsley postanawia pozbyć się własnej żony która zmierza ku ujawnieniu jego chorych pomysłów. Kiedy czytałem o dziwnym i tajemniczym działaniu Shermana i Ballantainea spodziewałem się czegoś bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

kolejne moje wielkie odkrycie. słyszałam o tym autorze, ale dopiero teraz miałam przyjemność przeczytać coś z jego twórczości. no i super.bardzo mi się podobało. jest to thiller medyczny a miałam już z nim do czynienia u Gerritsen. może do końca u Cooka nie jest tak bardzo rozbudowany wątek kryminalny no ale morderca jest i to jaki....

kolejne moje wielkie odkrycie. słyszałam o tym autorze, ale dopiero teraz miałam przyjemność przeczytać coś z jego twórczości. no i super.bardzo mi się podobało. jest to thiller medyczny a miałam już z nim do czynienia u Gerritsen. może do końca u Cooka nie jest tak bardzo rozbudowany wątek kryminalny no ale morderca jest i to jaki....

Pokaż mimo to

Gdyby nie rozczarowujące zakończenie ocena byłaby wyższa.

Gdyby nie rozczarowujące zakończenie ocena byłaby wyższa.

Pokaż mimo to

Robin Cook to człowiek legenda jeśli chodzi o Thriller medyczny. Jestem na 100% pewny a może nawet i na 10000000% , że każdy kto czyta literaturę thriller / kryminał medyczny zetknął się przynajmniej raz z książką Robina Cooka – a w większości jest tak, że przeważająca liczba czytających zaczyna na Cooku, będzie go czytała, i gdyby świat się miał dzisiaj skończyć to skończyli by go na czytaniu Cooka.
Robin Cook to połączenie Dr. House, Sherlocka Holmesa i Stephena Kinga, który tak pisze książki, gdzie tematy się praktycznie nie wyczerpują , a ich pisanie przychodzi od tak jak za dotykiem czarodziejskiej różdżki.
Czytam różne książki, przewijam się przez różnych autorów i przez rozmaite gatunki. Moim ulubionym jest sci fi , a głównie tematyka ,,Star Wars”, ale nie pogardzę też dobrym thrillerem medycznym z mnóstwem ciekawych terminów lekarskich i zagadek rodem wziętych z kryminałów Agaty Christie, a jest to związane z moim zamiłowaniem od małego do medycyny i nauk ścisłych
Nie bez powodu zabrałem się prędko do czytania ,,Zabawy w Boga” Robina Cooka. Zaintrygował mnie właśnie tytuł tej powieści medycznej. Często książkę potrafię polubić już za sprawą intrygującego tytułu, który zwiastuje ciekawą, akcję wątki oraz fabułę.
,,Zabawa W Boga” uchodzi wg. mnie za drugą najlepszą książkę napisaną przez Cooka. Pierwszą, którą stawiam tu ponad wszystko, która jest klasykiem klasyków i jednocześnie Biblią jeśli chodzi o thriller medyczny to ,,Coma”. W ,,Zabawie w Boga” mamy mogło by się wydawać dwóch głównych bohaterów – dwa wątki łączące i spajające całość , a mianowicie psychiatrę Cassandrę ,,Cassy” Cassidy Kingsley oraz jej męża genialnego kardiochirurga Thomasa Kingsleya. Bardziej kluczową postacią dla tej historii jest Thomas, gdyż to bardziej jego poczynań i zachowania dotyczy ta książka, raczej sam tytuł ,,Zabawa w Boga”. Rzeczywiście w Szpitalu Boston Memorial, gdzie dzieje się na moje oko 80% całej akcji odbywa się takie igranie z losem , swoista rywalizacja i chęć dorównania samemu Bogu, stania się ,,Bogiem” w swoim fachu. Takim nadczłowiekiem chciał się stać Thomas – wybitność amerykańskiej Kardiochirurgii i chluba bostońskiego szpitala. Początkowo akcja książki rozwija się stopniowo. Umiera starsza osoba, po bardzo dobrze wykonanym zabiegu. Ma niespodziewane objawy zawału serca i straszną siną barwę ciała, co w tym przypadku wg. specjalistów ,nie mogło mieć miejsca. Zostało to zakwalifikowane jako NZP (Nagły Zgon Pooperacyjny). Cook umieścił to w króciutkim prologu, by przygotować czytelnika i uświadomić mu, że na takim jednym dziwnym zdarzeniu książka się nie zatrzyma. I wokół właśnie takich ,,nagłych zgonów” zostanie rozegrana cała akcja powieści. Jedyną wadą książki jest chyba to, że toczy się ona mozolnie. Thriller ten przypomina mi ,,Comę” Cooka. Mamy tu fabułę, która się toczy ,,żółwim tempem” by nagle jak z procy przyspieszyć gdzieś w ¾ książki. Mamy śledztwo, zasadzki, i intrygę tak wciągającą jak w powieści ,,Raport Pelikana” Grishama. Mówiąc krótko ,,Zabawa w Boga” strasznie wciąga. Dzieje się tu okropnie dużo i to przez cały czas. Począwszy od niespodziewanych i coraz liczniejszych przypadków NZP a skończywszy na śmierci kolegi Cassidy – patologa Roberta. Jest tego więcej i więcej, miejsca i czasu nie starczyłoby by opisać to ile ciekawych i nietypowych rzeczy się tu wydarzyło.


Thomasowi Kingslyeowi nic nie brakuje. Ma duży dom i to jeszcze nad morzem, sportowy samochód, sławę i wiedzę oraz nieludzki talent w rękach, talent by z świetnego Kardiochirurga przemienić się w Boga, być ponad wszystko i ponad ustanowione prawo. Thomas wykonywał kilkadziesiąt zabiegów na sercu na tydzień. Zjeżdżali do niego ludzie z dalekich stron USA tylko po to, by poddać się rutynowej operacji, którą mógłby wykonać inny Kardiochirurg w normalnym szpitalu. To dowodzi jakim ogromnym szacunkiem i zaufaniem darzyli go pacjenci. A on tą ,,złotą więź” i przysięga Hipokratesa łamał już od początku swojej kariery nawet jako rezydent. Być może jest to nie tylko jego wina, ale wina środowiska w którym się znajdował. Był tak genialny w swojej robocie, że był wręcz zawalony operacjami, a nie wspominając jeszcze o wykładach, zebraniach i wizytach u siebie w Gabinecie. Thomas nie wytrzymywał tego napięcia, tej całej ,,otoczki”. Skoro ludzie uważali go za aż tak ,,zajebistego” to czemu Thomas miałby się nie stać Bogiem? Skoro dyrektor szpitala zawala go co raz liczniejszymi zabiegami i całe jego życie nawet to wolne w tym hobby staje się kardiochirurgią, to czemu on nie mógłby decydować o życiu pacjentów tak jak inni zdecydowali o jego życiu. Thomas uzależnił się od leków Percodanu, Talwinu i Deksedryny. Musiał coś ,,zażywać” by być zarówno pobudzonym jak i skoncentrowanym, przy tak zawalonej robocie. Zaczął od jednej tabletki raz na kilka dni skończywszy na kilkunastu tabletkach na dzień. Jego nałóg odkryła kochająca żona, drobna Pani Psychiatra o zadziornym i walecznym charakterze. Cassidy nie poddawała się mimo przeciwności losu, mimo jej choroby na cukrzycę, niechęci i naiwności innych lekarz i kliku epizodów ,,insulinowego szoku”, który celowo wywołał jej mąż ,,Thomas”. Marzeniem tego kardiochirurga było tylko i wyłącznie leczenie i operowanie ludzi, którzy mają według jego uznania szansę na dalsze długie i pogodne życie. Odrzucał homoseksualistów, chorych na AIDS , osoby starsze. O tym, że z jego rąk zginęło prawie 20 osób na NZP wywołane, przez ,,FLUOREK SODU” odpowiada po części dyrektor Bostońskiego Szpitala Memorial: również kardiochirurg Ballantaine. Nie dość, że zawalał Thomasa robotą, to chciał by Oddział Kardiochirurgii połączono z Psychiatrycznym, by Thomas mógł także leczyć osoby chore psychicznie i upośledzone umysłowo. Ale on tego nie chciał, wprost tego nienawidził. Uważał, że takie osoby w ogóle nie powinny być hospitalizowane, takimi osobami gardził, szydził, wręcz prawie krzyczał, że to są zwierzęta. Ale to zwykli ludzie,tacy jak my, którzy zasługiwali na normalnie życie i normalne traktowanie, często nieświadomi swojej choroby. Każdego pacjenta czy to homoseksualistę, czy osobę starszą, chorą umysłowo, bądź wyniszczoną przez AIDS, która przeszła operację na sercu Thomas podtruwał ,,FLUORKIEM SODU”. Jego zachowanie wskazywało na chorobę psychiczną i postawę jak Antysemityzm i Rasizm. Zachowywał się tak jak Naziści w trakcie II wojny światowej, którzy uważali, że życie należne jest tylko rasie Panów – rasie Aryjskiej.
Spisek Kingsleya odkryła jego żona, badając przypadki NZP i łącząc ze sobą fakty. Pomógł jej jej przyjaciel wspomniany przeze mnie Patolog : Robert, który na sekcji zwłok, odkrył ślady FLUORKU SODU. Początkowo myślałem, że zachowanie Thomasa będzie przejściowe, że za serię NZP w Memorial Hospital w Bostonie odpowiedzialni będą dr Sherman i Ballantaine, ale cóż ,,wyszło szydło z worka”. I jak to bywa w kryminałach - ,,nie ma zbrodni doskonałej” – zbrodniarz zawsze zostawia za sobą ślady.

Książka warta przeczytania, choć dziwnie się kończy. Myślałem, że Thomas nie zginie w wypadku samochodowym, lecz akcja skończy się normalnie jakimś procesem sądowym, a winnego osadzi się w więzieniu, najlepiej w placówce gdzie leczy się chorych psychicznie, tak jak w Batmanie : w Arkham Asylum w Gotham.

Robin Cook to człowiek legenda jeśli chodzi o Thriller medyczny. Jestem na 100% pewny a może nawet i na 10000000% , że każdy kto czyta literaturę thriller / kryminał medyczny zetknął się przynajmniej raz z książką Robina Cooka – a w większości jest tak, że przeważająca liczba czytających zaczyna na Cooku, będzie go czytała, i gdyby świat się miał dzisiaj skończyć to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka na pewno warta uwagi. Przedstawia prawdziwe oblicza lekarzy oraz problemy, z którymi się zmagają na co dzień. Nie jest może porywająca, ale też przeczytanie jej nie było wielkim przymusem.

Książka na pewno warta uwagi. Przedstawia prawdziwe oblicza lekarzy oraz problemy, z którymi się zmagają na co dzień. Nie jest może porywająca, ale też przeczytanie jej nie było wielkim przymusem.

Pokaż mimo to

Cóż, nie wiem co pisać... książka nie była ani specjalnie wspaniała ani kompletnie zła. Taka średnia.
Mało rozwiniętych wątków, a akcja zaczęła się dopiero daleko za połową co zdecydowanie plusem nie jest. Postacie były niezrównoważone i dziwne(to chyba najlepsze określenia), dobry był jedynie Robert, który bądź co bądź długo nie pociągnął. Podobało mi się za to zakończenie, śmierć tego idioty, którego imienia nie wymienię była błogosławieństwem.

Cóż, nie wiem co pisać... książka nie była ani specjalnie wspaniała ani kompletnie zła. Taka średnia.
Mało rozwiniętych wątków, a akcja zaczęła się dopiero daleko za połową co zdecydowanie plusem nie jest. Postacie były niezrównoważone i dziwne(to chyba najlepsze określenia), dobry był jedynie Robert, który bądź co bądź długo nie pociągnął. Podobało mi się za to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomita w swojej dziedzinie.

Znakomita w swojej dziedzinie.

Pokaż mimo to

Książka mi się podobała, autor ciekawie utrzymał mnie w niepewności aż do niemal samego końca książki. Oczywiście w pewnym momencie się domyśliłam jak może się ona skonczyć, ale nie przewidziałam wszystkiego i za to ma plus!

Książka mi się podobała, autor ciekawie utrzymał mnie w niepewności aż do niemal samego końca książki. Oczywiście w pewnym momencie się domyśliłam jak może się ona skonczyć, ale nie przewidziałam wszystkiego i za to ma plus!

Pokaż mimo to