Rakowski był komunistą praktykującym, ale niewierzącym. Na pewno w latach 80tych. Myślę, że jego odejście od Wiary zaczęło się w epoce środkowego Gomułki. Ale wtedy jeszcze wierzył w błędy i wypaczenia. Jednak nie odszedł tak daleko jak Kuroń i inni. To co mu nie pozwoliło odejść to fascynacja polityką. Będąc naczelnym „Polityki” był coraz bliżej wielkiej Polityki, która przyciągała Go jak ćmę płomień świecy.
Uwielbiam dzienniki Rakowskiego. Dzięki nim przenoszę się w czasie i przestrzeni. Siedzę w gabinecie Jaruzelskiego i słucham jego przemyśleń. Jedyna rzecz, która mnie zaczyna drażnić to wzrastające z tomu na tom ego Rakowskiego. Momentami jego notatki skupiają się na tym, gdzie na świecie pojawia się opinia o nim. Widać to zwłaszcza po artykule w Nowych Czasach (Nowyje wriemia) i reakcji po wystąpieniu w Gdańsku relacjonowanym w TV.

Rakowski był komunistą praktykującym, ale niewierzącym. Na pewno w latach 80tych. Myślę, że jego odejście od Wiary zaczęło się w epoce środkowego Gomułki. Ale wtedy jeszcze wierzył w błędy i wypaczenia. Jednak nie odszedł tak daleko jak Kuroń i inni. To co mu nie pozwoliło odejść to fascynacja polityką. Będąc naczelnym „Polityki” był coraz bliżej wielkiej Polityki, która...