Recenzja zbiorcza zeszytów 4 i 5.

Wydawanie w Polsce komiksów w formie zeszytowej nie jest zabiegiem specjalnie popularnym. Nasz rynek jest dosyć specyficzny i o ile zbiorcze wydania cieszą się względną popularnością (o czym świadczy choćby liczba tytułów z uniwersów DC i Marvela),tak publikowanie zeszytówek zawsze jest obarczone pewnym ryzykiem. Obecne El Dorado sprawia jednak, że coraz więcej wydawców decyduje się spróbować. Jednym z nich jest Niebieska Studnia, która wzięła na warsztat komiksową kontynuację kultowego Fight Clubu. Kolejne numery ukazują się u nas krótko po amerykańskiej premierze, zresztą nie tak dawno recenzowałem tu numery 0-3. Teraz pora na opinię o dwóch kolejnych.

Historia jest odcinkowa, tak więc siłą rzeczy, fabuła zostaje podjęta w miejscu, w którym zostawił ją zeszyt numer trzy. Marla i Sebastian kontynuują poszukiwania porwanego syna, a od czasu do czasu pojawia się także miejsce dla Tylera Durdena, który w swoim charakterystycznym stylu, przejmuje wówczas kontrolę – tak nad wydarzeniami, jak i nad uwagą czytelnika. Poszukiwania wiodą Sebastiana ponownie do klubu walki, ale, co dla niego bardziej niebezpieczne, jego stary druh, bierze go w końcu na celownik. Tymczasem Marla, za pomocą grupy śmiertelnie chorych dzieci, penetruje kolejne grupy wsparcia, co ostatecznie również może zawieźć ją w dosyć niebezpieczne rejony.

Omawiane numery są częścią większej całości. Czytelnicy, którzy nie są zaznajomieni z poprzednimi odsłonami Fight Club 2, nie mają tu właściwie czego szukać, a jedynym logicznym rozwiązaniem jest nadrobienie braków, lub poczekanie na ukazanie się wydania zbiorczego (co na tę chwilę nie jest jeszcze przesądzone). Rozpoczęcie przygody z Fight Clubem od omawianych tu numerów byłoby dużym błędem. Taki krok może wydaje się mało logiczny i nieprawdopodobny, ale sam znam agentów zabierających się za książkową serię od tomu nr 3. Jak to śpiewał pan Niemen – „Dziwny jest ten świat...”. Wracając jednak do meritum – Palahniuk najczęściej kończy kolejne zeszyty zawieszeniem akcji, co z jednej strony jest irytujące, z drugiej jednak zachęca do sięgania po kolejne numery. Problem zaczyna się wtedy, gdy na premierę kolejnego musimy poczekać, a dowiedzieć się, co będzie dalej, chcemy już teraz. Cóż, to wszystko jest jednak naturalną częścią takiego rodzaju wydania, należy to przyjąć z całym dobrodziejstwem inwentarza.

W dwóch kolejnych zeszytach serii uświadczymy zdecydowanie mniej Durdena. Manewr ten zostawia więcej pola do popisu Sebastianowi i Marli. Lepsze wrażenie sprawia, w mojej opinii, ta druga postać. Marla zawsze była cyniczna i złośliwa, a w Fight Club 2 zdecydowanie bije na głowę swojego męża. Jest ciekawsza, zwłaszcza pod względem charakteru, a jej nie do końca jasna motywacja dodaje całości pikanterii. Pozostaje żałować, że w ostatecznym rozrachunku więcej miejsca Palahniuk poświęca jednak Narratorowi. Warto także odnotować, że scenarzysta próbuje wpleść w fabułę także samego siebie. Manewr jest od czasu do czasu wykorzystywany przez kolejnych twórców, a Palahniuk wykonał go ze sporym wyczuciem. Na szczęście nie mamy wrażenia przekombinowania, dominuje za to uczucie zaciekawienia, co za tym wszystkim stoi i w jaki sposób ten aspekt zostanie rozwiązany w dalszej części historii.

Dobre wrażenie wciąż sprawia warstwa graficzna tytułu. Cameron Stewart wykonuje kawał porządnej, fachowej roboty. Przy okazji recenzji poprzednich zeszytów mówiłem o stylu w znacznej mierze oszczędnym i tę opinię podtrzymuję po kolejnych dwóch odsłonach Fight Club 2. Nie ma tu nie wiadomo jakich fajerwerków, po prostu solidne rzemiosło, które dobrze pasuje do opowiadanej przez scenarzystę historii.

Czwarty i piąty zeszyt serii trzymają poziom poprzednich odsłon. To całkiem interesująca fabuła, choć wciąż nieco kłopotów może spowodować próba określenia, czy jest to coś, co zapadnie nam w pamięć na dłużej. Choć patrząc z drugiej strony, czy jest sens oczekiwać w tym przypadku dzieła niezapomnianego? Chyba większy sens ma po prostu cieszenie się z tego, że, na półmetku serii, historia jest wciągająca i intrygująca, a jej kolejne odsłony śledzi się ze sporym zainteresowaniem. Na tę chwilę wydaje się, że Palahniuk i Stewart stworzyli dzieło zwyczajnie warte uwagi.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - http://zlapany.blogspot.com/2016/02/fight-club-2-4-5.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/9106

Recenzja zbiorcza zeszytów 4 i 5.

Wydawanie w Polsce komiksów w formie zeszytowej nie jest zabiegiem specjalnie popularnym. Nasz rynek jest dosyć specyficzny i o ile zbiorcze wydania cieszą się względną popularnością (o czym świadczy choćby liczba tytułów z uniwersów DC i Marvela),tak publikowanie zeszytówek zawsze jest obarczone pewnym ryzykiem. Obecne El Dorado sprawia...

KILL LIES ALL

Sztuka zniszczenia czy niszczenie sztuki?

Tyler przejmuje kontrolę nad ciałem „Sebastiana” i masakruje Anioła. Wkrótce „Sebastian” zaczyna przechodzić kolejne testy na Paper Streer. Tymczasem Marla w strefie konfliktu znajduje się w coraz większym niebezpieczeństwie ze strony damskiego oddziału Operacji Masakra…

To ostatni póki co tak dobry zeszyt FC 2. Mówię to po lekturze numerów 6 – 7. Tu jeszcze „Figh Club” jest rewelacyjny, sekrety dodają pikanterii, tajemnice i zaskoczenia spełniają swoją rolę. Akcja jest konkretna, a czytanie finałowych scen aż boli, choć jestem przyzwyczajony do makabry, choć oglądam bez skrzywienia filmy gore czy torture porn.

Scenariusz to wielka siła tej serii. Rysunki choć przecież proste, nie usiłujące być super-ekstra-realistyczne, mają swój urok i klimat. Miła dla oka kreska, miłe kolory, wartości w treści, mądrość i przesłanie. Nuta kontrowersji prostym zabiegiem sprawia, że całość bardziej zapada w pamięć i serce.

Polecam gorąco, choć żywię obawy czy Chuck zdoła w ostatecznym rozrachunku wybrnąć z tego z twarzą i ocalić znakomitą opowieść – a zatem i nie zawieść jakże rozbudzonych oczekiwań czytelniczych.

Recenzja także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/12/09/fight-club-2-5-autorzy-chuck-palahniuk-cameron-stewart/

KILL LIES ALL

Sztuka zniszczenia czy niszczenie sztuki?

Tyler przejmuje kontrolę nad ciałem „Sebastiana” i masakruje Anioła. Wkrótce „Sebastian” zaczyna przechodzić kolejne testy na Paper Streer. Tymczasem Marla w strefie konfliktu znajduje się w coraz większym niebezpieczeństwie ze strony damskiego oddziału Operacji Masakra…

To ostatni póki co tak dobry zeszyt FC 2....

PIĄTA ZASADA KLUBU WALKI…

Tyler przejmuje władzę nad ciałem „Sebastiana” i zaczyna kontynuować swój plan. Tymczasem Marla w strefie walk poznaje sekret jednego z dzieci-starców. Pojawienie się znajomej postaci z ginekomastią doprowadza do wznowienia ostrzału…

Jest nieco słabiej, niż w poprzednim zeszycie, ale zabawa nadal jest rewelacyjna, a kolejne pomysłu Chucka sprawdzają się znakomicie. Udana strona graficzna świetnie się w to wszystko wpasowuje, a więc fani nie będą zawiedzeni.

Szkoda tylko, że zabawa kończy się tak szybko, a na kolejny zeszyt czekać trzeba miesiąc…

PIĄTA ZASADA KLUBU WALKI…

Tyler przejmuje władzę nad ciałem „Sebastiana” i zaczyna kontynuować swój plan. Tymczasem Marla w strefie walk poznaje sekret jednego z dzieci-starców. Pojawienie się znajomej postaci z ginekomastią doprowadza do wznowienia ostrzału…

Jest nieco słabiej, niż w poprzednim zeszycie, ale zabawa nadal jest rewelacyjna, a kolejne pomysłu Chucka...