Powoli zaczynam się zastanawiać czemu do cholery ja czytam te komiksy kiedy podświadomie wiem, że już nic dobrego tutaj nie znajdę. Dochodzę jednak do wniosku, że to jest niczym monument dla mojej pasji do wampiryzmu, który świadczy o tym, że niezależnie jak bardzo złe rzeczy przeczytam/obejrzę wciąż prę do przodu gotów poznawać nowe rzeczy.

Kolejna przeciętna historia Nilesa, który napisał ją razem z DeConnick. Tym razem mogę dziękować Bogu za dwie rzeczy: pierwszą jest brak rysunków Templesmitha a drugą, że nie jest to zła historia ponieważ Niles potrafi rzucić tak złą historią, że ręce opadają („Nosferatu Wars”). Aczkolwiek tym razem też parę gaf popełnił ponieważ nie mógł oprzeć się pokusie i dodał Draculę do swojego uniwersum. Jednak uspokoję was ponieważ nie pojawia się we własnej osobie, jest tylko wspomniany także dziękujmy za drobne łaski, ponieważ kolejnej profanacji tej postaci chyba bym nie zniósł.

Fabuła to kontynuacja losów Stelli z Dark Days. Co zabawne nasza bohaterka choć przemieniona w wampira nie staje się momentalnie wielkim morderczym dupkiem (podobnie z resztą jak jej mąż), najwyraźniej nie żałowała pieniędzy na zbroje fabularną. Jeśli przyjrzymy się poprzednim komiksom gdzie zaraz po transformacji WSZYSCY ludzie momentalnie stają się psychopatami rzucającymi się na najbliższych ludzi jest to co najmniej śmieszne. Potem rozgrywa się mała pierdółkowata fabuła, którą mogę określić mianem zapełniacza – ponieważ inaczej określić jej nie mogę. Jak zawsze zbroja fabularna jest wyraźna na głównych bohaterach, że czytelnikowi pozostaje jedynie przewrócić oczyma. Oczywiście dziwi również fakt jak wampiry pozostały ukryte przez tak długi czas skoro każda ich interakcja z ludźmi to krwawa rzeźnia (dosłownie), ale to kolejna niekonsekwencja tego uniwersum.

Już pomijam kolejny akapit w którym narzekam na niekonsekwencje w przedstawieniu wampiryzmu, ponieważ jeśli ktoś czytał pozostałe recenzje tej serii to już się nimi znudził. Przytoczę jednak pewną refleksję która mnie naszła. Pewien youtuber który nazywa się Onision wydał trzy (przynajmniej do tej pory) książki o horrendalnej jakości. W jednej z nich poznajemy człowieka, który jest dupkiem dla głównego bohatera (stąd wiemy, że jest zły). Pod koniec książki chociaż nasz dupek wygrał nad bohaterem nastąpiła pewna sekwencja w której on zgwałcił przyjaciółkę/dziewczynę bohatera w scenie tak niepotrzebnej i wymuszonej, że to wręcz obraza dla wszystkich ofiar gwałtu. Pomijam już skutki, ale był to pierwszy (i jedyny) raz kiedy współczułem gwałcicielowi w jakiejkolwiek fikcji. Czy wiecie dlaczego? Ponieważ książka była tak źle napisana, że można wręcz zobaczyć te sznurki przytwierdzone do niego i pociągające go ku temu przeznaczeniu, gdzie pozbawiony swojej wolnej woli musi przyglądać się jak jego ciało dokonuje tego strasznego czynu. Tak samo mam za każdym razem jak czytam te komiksy, tutaj każdy wampir jest gnany ku swojemu przeznaczeniu by zginąć w głupi sposób przez niezniszczalnych bohaterów i być stereotypowym złym.

Kolejny przeciętny komiks, który na tle serii jest w miarę dobry, aczkolwiek fabuła to taki marny łącznik między drugą a trzecią częścią i nic nie stracimy jak ją pominiemy. Właściwie to fani wampiryzmu to niewiele stracą jak pominą całą serię komiksów i zostaną przy filmie. Polecam jedynie gdy będzie bardzo ostra obniżka.

P.S.
Na zakończenie pewna uwaga. Skoro Eben i Stella wrócili do Barrow by strzec tego miasta to co właściwie będą jeść? Jest to kwestia dość ważna ponieważ to miasto jest na Alasce, czyli kompletne zadupie. A raczej wątpię by krew ze zwierząt była wystarczająca.

Powoli zaczynam się zastanawiać czemu do cholery ja czytam te komiksy kiedy podświadomie wiem, że już nic dobrego tutaj nie znajdę. Dochodzę jednak do wniosku, że to jest niczym monument dla mojej pasji do wampiryzmu, który świadczy o tym, że niezależnie jak bardzo złe rzeczy przeczytam/obejrzę wciąż prę do przodu gotów poznawać nowe rzeczy.

Kolejna przeciętna historia...