Miłość, zbrodnia, kara

Zbiór bardzo dobrych reportaży wstrząsających pod względem zawartości. Świetnie się czyta, choć bezmiar krzywdy, tragedii i zła na pewno może przytłoczyć

Zbiór bardzo dobrych reportaży wstrząsających pod względem zawartości. Świetnie się czyta, choć bezmiar krzywdy, tragedii i zła na pewno może przytłoczyć

Pokaż mimo to

O książkach Heleny Kowalik dowiedziałam się dopiero kilka tygodni temu. Całkowitym przypadkiem, podczas przeglądania opinii na jednym z portali czytelniczych, natrafiłam na wzmiankę o wydanej kilka lat temu książce „Warszawa kryminalna”. Sam zamysł ukazania spraw sądowych z przeszłości reporterskim okiem wydał mi się czymś fascynującym i godnym uwagi. Równocześnie zdałam sobie sprawę jak mało jest podobnych pozycji na polskim rynku wydawniczym. Wówczas jednak jeszcze nie wiedziałam, że dzięki uprzejmości wydawnictwa Muza będę mogła opowiedzieć Wam o najnowszej publikacji wspomnianej wcześniej autorki, czyli „Miłości, zbrodni karze”.

Zacznę, jak na mnie nietypowo – bo od pierwszego wrażenia. Zwykle widok okładki nie jest dla mnie wartością decydującą w doborze lektury i tak też było tym razem. Jednak zaraz po rozpakowaniu przesyłki przeżyłam miłą niespodziankę. Otóż niemal wszystkie elementy widoczne na okładce (kajdanki i krople krwi) są wypukłe i wyczuwalne pod palcami, co może wywołać chwilowe uczucie niepokoju u wrażliwych czytelników. Należy jednak o taki rodzaj wydruku szczególnie dbać, gdyż obwoluta przy dłuższym używaniu jest podatna na rozwarstwienie. Wewnątrz zadbano o piękny przejrzysty druk, oraz takie oznaczenia, by czytelnik mógł szybko znaleźć konkretny rozdział.
Jeśli chodzi o treść, to niezwykle trudno o niej opowiedzieć bez podawania wielu szczegółów. Publikacja zawiera opisy kilkudziesięciu procesów sądowych. Nie są to jednak jedynie skróty z przebiegu konkretnych spraw. W każdej z przytaczanych historii można dostrzec elementy przynajmniej jednego z trzech gatunków literackich.

Po pierwsze: REPORTAŻ
Podtytuł książki brzmi „Reportaże z sali sądowej” i doskonale obrazuje istotę publikacji. Helena Kowalik przestudiowała tony akt, aby obiektywnie przedstawić każdą z nich. Najczęściej są to historie, które przeszły przez wszystkie instancje – od sądów rejonowych po Sąd Najwyższy. Autorka mogła gruntownie zbadać punkt widzenia zarówno sprawców, jak również bliskich ofiar. Co ciekawe, choć odbiorca ma wrażenie, że czyta oryginalne akta, publicystka potrafi w odpowiednim momencie wtrącić kilka słów osobistego komentarza, co sprawia, że książka jest zrozumiała zarówno dla znawców prawa karnego, jak również dla tych, którzy nie wiedzą o nim zbyt wiele.

Po drugie: THRILLER PSYCHOLOGICZNY
Trudno przejść obojętnie obok bezmiaru okrucieństwa ukazanego w „Miłości, zbrodni i karze”. Są tu przecież prawdziwe relacje napadów, kradzieży, gwałtów, przemocy domowej i morderstw, które przerażają niczym powieści Stephena Kinga. Jedyną różnicą jest fakt, iż czytelnik ma świadomość, że opisywane wydarzenia nie są fikcją. Autorka pomija jednak choćby nieszczęśliwe wypadki, by pokazać zło zamierzone, bądź wynikające z długotrwałego poniżania drugiego człowieka. Wszak wiadomo, że miłość od nienawiści dzieli czasem tylko krok… W książce znajdziemy wstrząsające historie, przekraczające wszelkie wyobrażenia. Któż z nas nie słyszał o głośnej sprawie „Aniołków księdza Jacka” czy pewnym wybitnym lekarzu oskarżonym o to, iż molestował swoich małoletnich pacjentów?

Nie sposób zrozumieć motywów sprawcy, który bez skrupułów znęcał się nad rodziną. Dla przykładu wspomnijmy choćby zachowanie pewnego „ojca”, niewidzącego nic zdrożnego w tym, że wysyłał własne dzieci do lasu w środku nocy, a następnie kazał im samotnie wracać do domu. Wstrząsające są również opisane przestępstwa dokonywane przez nastolatków, niemających żadnych hamulców moralnych. Nie wszystkie wydarzenia są jednak tak jednoznaczne w obiektywnej ocenie.
W książce znajduje się historia mężczyzny, który przez kilkanaście lat był gnębiony przez własną żonę, co skończyło się całkiem niespodziewaną tragedią. Widać stąd, że nie zawsze od razu wiadomo, kto jest sprawcą, a kto
poszkodowanym. Pewna kobieta bez mrugnięcia okiem opowiadała w telewizji śniadaniowej o swoim mężu-sadyście, podczas gdy całe jej otoczenie doskonale wiedziało o tym, że był to jeden z elementów walki o majątek. Sam pomawiany wstydził się przyznać, że przez całe swoje małżeństwo utrzymywał swoją ukochaną, a gdy ta uznała, iż ma już wszystko, zażądała rozwodu z orzeczeniem o winie partnera. Dopiero po przeczytaniu publikacji Heleny Kowalik można zdać sobie sprawę, jak trudnym zadaniem dla składu sędziowskiego jest postawienie sprawiedliwego wyroku.

Po trzecie KRYMINAŁ
„Miłość, zbrodnia, kara” prawie wcale nie przypomina choćby skandynawskich kryminałów, do jakich zdążyliśmy się przyzwyczaić. Niewielu sprawców potrafi skutecznie wywieść w pole organy ścigania, gdyż większość zbrodni rozgrywa się według pewnego schematu. Wyjątkiem od tej reguły są jednak działania recydywistów oraz osób o wysokim stopniu inteligencji. Stali bywalcy zakładów karnych doskonale wiedzą, gdzie znajdują się słabe punkty systemu orzekania. To oni zostawiają grypsy, choćby w więziennych bibliotekach, aby ustalić wspólny front ze współsprawcami znajdującymi w innej części budynku. Im również zawdzięczamy łzawe listy, które są pisane ze świadomością, iż i tak finalnie trafią one na biurko prokuratora prowadzącego.

W tym miejscu trudno nie wspomnieć o sprawie, która jakiś czas temu była na ustach wszystkich. Matce sześciomiesięcznej Madzi z Sosnowca współczuła niemal cała Polska. Tymczasem kobieta prawie od początku była na liście podejrzanych o zabójstwo. Dlaczego? Zainteresowanych zapraszam do przeczytana książki. Powiem tylko tyle, że kluczem okazały się nowoczesne techniki operacyjne i spryt policjantów.

Żeby jednak nie było tak jednostronnie autorka wspomina między wierszami o słabości systemu sądowego. Robi to przez przytaczanie procesów, które z pewnych względów możemy uznać za przełomowe, jak choćby jeden z pierwszych wyroków, dotyczących stalkingu, wielowątkowa sprawa mafii wołomińskiej czy uniewinnienie mężczyzny, który przez kilkanaście lat próbował dowieść, iż nie jest gwałcicielem.

Podsumowując, „Miłość, zbrodnia, kara” Heleny Kowalik to znakomity zbiór
reportaży kryminalnych, opisujących najgłośniejsze procesy ostatnich 25 lat, które odarte z medialnej otoczki, stają się prawdziwymi symbolami bestialstwa. Pomimo tego, iż o wielu z nich można było usłyszeć już wcześniej w telewizji, radiu czy prasie, czytelnik poznaje je pod zupełnie nowym, unikalnym kątem, co jest największym atutem tej publikacji. Fanom trudnych zagadek polecam natomiast zastanowić się dwa razy przed sięgnięciem po tę lekturę.

(Tekst ukazał się także na blogu pod adresem: https://inna-perspektywa.blogspot.com/2019/06/helena-kowalik-miosc-zbrodnia-kara.html)

O książkach Heleny Kowalik dowiedziałam się dopiero kilka tygodni temu. Całkowitym przypadkiem, podczas przeglądania opinii na jednym z portali czytelniczych, natrafiłam na wzmiankę o wydanej kilka lat temu książce „Warszawa kryminalna”. Sam zamysł ukazania spraw sądowych z przeszłości reporterskim okiem wydał mi się czymś fascynującym i godnym uwagi. Równocześnie zdałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór spraw kryminalnych podzielonych na wspólne motywy.Autorka ma lekkie pióro dzięki czemu świetnie się czyta.Polecam

Zbiór spraw kryminalnych podzielonych na wspólne motywy.Autorka ma lekkie pióro dzięki czemu świetnie się czyta.Polecam

Pokaż mimo to

Wstrząsająca książka. Ten zbiór reportaży wprawia w zadumę i osłupienie. Dla ludzi o mocnych nerwach.

Wstrząsająca książka. Ten zbiór reportaży wprawia w zadumę i osłupienie. Dla ludzi o mocnych nerwach.

Pokaż mimo to

Książka, którą ciężko przeczytać na raz. Na początku każda opowieść wydaje się ciekawa i wciągająca, ale po czasie opowieści o mocno patologicznych ludziach z głębokich wsi tego kraju zaczynają się robić niesmaczne i odrażające. Wstydziłabym się polecić tą książkę komukolwiek. Przeczytanie jej zajeło mi dobre pół roku, bo w między czasie tradfiałam na książki dużo ciekawsze, które czytałam jednyh tchem

Książka, którą ciężko przeczytać na raz. Na początku każda opowieść wydaje się ciekawa i wciągająca, ale po czasie opowieści o mocno patologicznych ludziach z głębokich wsi tego kraju zaczynają się robić niesmaczne i odrażające. Wstydziłabym się polecić tą książkę komukolwiek. Przeczytanie jej zajeło mi dobre pół roku, bo w między czasie tradfiałam na książki dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, opisująca historie sądowe z ostatnich lat, które miały miejsce w Polsce. Niektóre z nich to historie medialne, znane z gazet.
Książkę czyta się z dużą ciekawością, smutkiem, zdziwieniem i obrzydzeniem.
Jedynym minusem książki to fakt, że historie są prawdziwe...ale też to, że w pewnym momencie ogarnęło mnie znużenie, historie były bardzo do siebie podobne, ale to było tylko chwilowe uczucie.
Z czystym sumieniem polecam!

Książka bardzo dobra, opisująca historie sądowe z ostatnich lat, które miały miejsce w Polsce. Niektóre z nich to historie medialne, znane z gazet.
Książkę czyta się z dużą ciekawością, smutkiem, zdziwieniem i obrzydzeniem.
Jedynym minusem książki to fakt, że historie są prawdziwe...ale też to, że w pewnym momencie ogarnęło mnie znużenie, historie były bardzo do siebie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo intersująca i ciekawa książka - mogłabym napisać jeszcze, że jest rewelacyjna (jak przy ocenie gwiazdek) czy super-wspaniała, ale ostatecznie to książka traktująca o ludzkiej tragedii :/ Każdy przypadek, a są to autentyczne sprawy z sal sądowych - niektóre jeszcze bardzo świeże - jest dokładnie i szczegółowo opisany, relacje nie są pokazane tylko z jednej strony, chociaż często autorka rozpoczynała casus od początku dnia ofiary i jej zabójcy, od razu pisząc kto jest winny. Ogólnie książka jest godna polecenia, szczególnie dla miłośników spraw kryminalnych - pokazuje, że ciekawe sprawy są nie tylko w zagranicznych serialach, a na rodzimym podwórku nie brakuje "pomysłowych" i przerażających kryminalistów. POLECAM :)

Bardzo intersująca i ciekawa książka - mogłabym napisać jeszcze, że jest rewelacyjna (jak przy ocenie gwiazdek) czy super-wspaniała, ale ostatecznie to książka traktująca o ludzkiej tragedii :/ Każdy przypadek, a są to autentyczne sprawy z sal sądowych - niektóre jeszcze bardzo świeże - jest dokładnie i szczegółowo opisany, relacje nie są pokazane tylko z jednej strony,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór reportaży Miłość, zbrodnia, kara Heleny Kowalik to publikacja, którą trudno poddawać swobodnej ocenie. Autorka przytacza szereg przestępstw, które na przestrzeni lat srodze zapisały się na kartach akt sądowych. Reportaże zawierają najbardziej sadystyczne, wstrząsające czyny karalne, zeznania ludzi — nierzadko pozbawionych wszelkich emocji — którzy dopuścili się zbrodni wyjątkowo okrutnych, nieprawdopodobnych, a także skrajnie wynaturzonych — słowem karygodnych! Jak poddawać ocenie książkę, która nie stanowi fikcji literackiej, która ukazuje autentyczne, do szpiku zwyrodniałe ludzkie życie?

Helena Kowalik długo pracowała nad materiałami do niniejszej publikacji, Analizowała akta sądowe, niejednokrotnie przebywała na sali sądowej podczas toczących się rozpraw. Śledziła proces przebiegu postępowania po to, by w obiektywny, zgodny z rzeczywistością sposób obnażyć nie tylko wyjątkowe okrucieństwo tkwiące w ludzkiej naturze, patologię posuniętą do granic wyobraźni, niedostosowanie społeczne wymykające się spod wszelkiej kontroli, ale także niedoskonały system prawny, który od lat wywołuje wiele kontrowersji. Kary za popełniane przestępstwa — między innymi dzięki lukom prawnym, kiepsko przygotowanym opiniom biegłych sądowych i wielu innym czynnikom — bywają niewspółmierne do dokonanych aktów zbrodni. Zdarzają się także pomyłki, naprawdę bardzo trudno fałszywym oskarżeniem zniszczyć czyjeś życie. Dzięki tym reportażom czytelnik posiada możliwość obserwacji żmudnego procesu postępowania, często opartego na poszlakach. W trakcie lektury niejednokrotnie nasuwała mi się refleksja, że praca komisarzy śledczych, prokuratorów, patologów, sędziów zwłaszcza tych zajmujących się przestępstwami kryminalnymi najcięższego formatu, bywa szalenie trudna i bez wątpienia wyniszcza psychikę. Po lekturze — mimo iż poniekąd jestem związana z tym zawodem — czuję się zdruzgotana, wstrząśnięta i wyjątkowo przytłoczona.

Nie chcę przytaczać, czy opisywać zamieszczonych reportaży, napiszę tylko, że są one bardzo różnorodne, każdy z nich przedstawia inny epizod, kolejnych sprawców i ich ofiary. Ukazują one zbrodnie dokonane w obszarze Polski na przestrzeni lat, o których stanowi kodeks karny — ofiarami są kobiety, mężczyźni, a także dzieci. Reportaże mówiące o małoletnich, krzywdzonych i padających ofiarą na tle seksualnym były dla mnie wyjątkowo trudne do zniesienia. W tym zbiorze znajdziecie chorą, pozbawioną rozumu miłość, zbrodnię, która zaskoczy wyjątkowym okrucieństwem i skrajnością oraz karę, która bywa sroga, często trudna do ustanowienia, ale także nieproporcjonalna do popełnionej zbrodni, czy też zwyczajnie niesłuszna.

Miłość, zbrodnia, kara Heleny Kowalik to szokująca publikacja, nierzadko wywołująca dreszcz przerażenia, grymas odrazy i niedowierzania. To bolesna w odbiorze książka, oparta na prawdziwym, przesiąkniętym patologią życiu. Obnaża nie tylko wypaczoną psychikę ludzką, społeczeństwo ziejące nienawiścią, nasiąknięte zaburzonymi, zdegenerowanymi cechami osobowości, ale także niebywałą naiwność, głupotę i skrajną nieodpowiedzialność oraz strach, bezsilność, która nierzadko doprowadza do dramatycznych w skutkach zdarzeń. Tej książki nie sposób czytać jednym tchem, to jedna z tych publikacji, którą powinno się dawkować, czytać w odstępach czasowych — po jednym, góra trzech reportażach dziennie. Z pewnością nie polecam jej wrażliwym, pasjonującym się literaturą piękną czytelnikom — to książka dla osób o mocnych nerwach, wytrwałości i odpornej psychice. Jeśli lubicie programy typu 997 koniecznie sięgnijcie po Miłość, zbrodnię, karę Heleny Kowalik. Niemniej jednak ostrzegam, ta publikacja budzi sporą grozę, z większym natężeniem oddaje realizm opisywanych wydarzeń. Według mnie to rzetelnie opracowany zbiór reportaży, w którym brak pretensjonalności, jest doszczętnie nasycony brutalną prawdą. Odważycie się?
_________________________________________________________
http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2016/08/recenzja-miosc-zbrodnia-kara-helena.html

Zbiór reportaży Miłość, zbrodnia, kara Heleny Kowalik to publikacja, którą trudno poddawać swobodnej ocenie. Autorka przytacza szereg przestępstw, które na przestrzeni lat srodze zapisały się na kartach akt sądowych. Reportaże zawierają najbardziej sadystyczne, wstrząsające czyny karalne, zeznania ludzi — nierzadko pozbawionych wszelkich emocji — którzy dopuścili się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ponad 40 procesów sądowych opisanych w "Miłości, zbrodni i karze" i wbrew pozorom nie jest to książka tylko o procesach których tłem była miłość (ja tak myślałam). Mnie osobiście reportaże prosto z sądu wciągnęły bez reszty na cały weekend.
Ludzkie dramaty, diagnozy biegłych psychologów, relacje śledczych, świadków, kryminologów i samych oskarżonych i często pytania pozostawione bez odpowiedzi.
Myślę, że ta pozycja zainteresuje ludzi zajmujących się przestępstwami ale i zwykłych czytelników, bo to samo życie.
Nie zabrakło w reportażach słynnych spraw, nagłośnionych przez media (np. sprawa słynnej Madzi z Sosnowca).
Super wydana książka, super okładka tylko może niepotrzebnie sugerujący temat miłości tytuł i kajdanki w kształcie serca, tylko ten szczegół bym zmieniła.
Jeśli jest taka możliwość to czekam na kolejne reportaże spisane przez Panią Kowalik.

Ponad 40 procesów sądowych opisanych w "Miłości, zbrodni i karze" i wbrew pozorom nie jest to książka tylko o procesach których tłem była miłość (ja tak myślałam). Mnie osobiście reportaże prosto z sądu wciągnęły bez reszty na cały weekend.
Ludzkie dramaty, diagnozy biegłych psychologów, relacje śledczych, świadków, kryminologów i samych oskarżonych i często pytania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jednym z moich dziecięcych marzeń było zostać lotnikiem wojskowym. Głównie moje plomby w zębach, wada wzroku i lęk wysokości stanęły mi na przeszkodzie. Cała reszta byłaby do ogarnięcia - no chyba, że na drodze stanęłyby mi jakieś testy psychologiczne, których bym nie zdała.

Moje dziecięce marzenie zaowocowało mało kobiecymi zainteresowaniami, bo zamiast romansów oglądałam i czytałam horrory i kryminały, a jednym z kierunków, które zrobiłam jest kryminologia i profilaktyka przestępstw. Nikogo chyba nie zdziwi, że kiedy mogłam sięgnąć po zbiór reportaży prosto z sądu czyli "Miłość, zbrodnię, karę" po prostu to zrobiłam.

Helena Kowalik podzieliła swoje reportaże na kilka grup ze względu na motyw czyli w jednej grupie reportaży były te dotyczące kobiet, które ze strachu pozostania singielkami wiązały się z przestępcami lub były łatwym celem dla oszustów matrymonialnych, a inne dotyczyły np. chęci szybkiego wzbogacenia się. Jednak motywem przewodnim publikacji była miłość, która przewijała się w każdym artykule.

"Miłość, zbrodnia, kara" to dla mnie niezwykła książka ukazująca to, że w każdym z nas tkwi ciemna strona. Ja jako pedagog i kryminolog uważam, że każdy z nas jest zdolny do popełnienia przestępstwa typu pobicie czy zabójstwo, wystarczą tylko okoliczności, które sprawią, że staniemy się do tego zdolni. Jednak najbardziej zdziwiło mnie to, że czasem tak niewiele trzeba, aby normalny człowiek stał się mordercą - czasem wystarczy nieco alkoholu lub strach przed konsekwencjami pewnych czynów. I chyba to najbardziej mnie przyciąga to zapoznawania się z takimi publikacjami - natura zabójców i motywy, które nimi kierowały podczas dokonywania zbrodni. "Miłość, zbrodnia, kara" jest fascynująca tym bardziej, że wiele z tych reportaży dotyczyło "mojego" podwórka i ludzie w nich opisywani żyli stosunkowo blisko mojego miejsca zamieszkania.

Myślę, że będę jeszcze wracać do tej publikacji, tym bardziej, że chciałabym mieć kontakt z wiedzą z zakresu kryminologii, która teraz bardziej niż zawodem stała się pasją, ze względu na to, że pracuję w bardziej pedagogicznym niż kryminologicznym zawodzie.

http://mojportret.blogspot.com/2016/05/h-kowalik-miosc-zbrodnia-kara.html

Jednym z moich dziecięcych marzeń było zostać lotnikiem wojskowym. Głównie moje plomby w zębach, wada wzroku i lęk wysokości stanęły mi na przeszkodzie. Cała reszta byłaby do ogarnięcia - no chyba, że na drodze stanęłyby mi jakieś testy psychologiczne, których bym nie zdała.

Moje dziecięce marzenie zaowocowało mało kobiecymi zainteresowaniami, bo zamiast romansów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to