Oblubienica z Messyny

Ewidentnie jeden z najsłabszych utworów Schillera. Ubrany w szablon antycznej tragedii dramat o tematyce bliskiej średniowiecznym romansom, z irytującym wszechwiedzącym chórem, którego umoralniające wypowiedzi rozbijają cały urok fabuły.

A ta jest, niestety, przewidywalna aż do bólu. Gdy godzi się dwoje braci - zwaśnionych dotąd niczym śmiertelni wrogowie - wiadomo od razu, że kością niezgody stanie między nimi kobieta. I tak się właśnie staje. Schiller jeszcze tylko zaognia intrygę, z sekretnej kochanki obu braci czyniąc ich własną siostrę - o której istnieniu nawet nie wiedzieli. Gdy prawda zaczyna wychodzić na jak, pojawiają się ofiary: najpierw z ręki zazdrosnego brata ginie don Manuel, potem w finale zabija się również don Cezar. Brakuje tylko, żeby jeszcze królowa Izabela i Beatrixa padły z pękniętymi sercami... Moralitet w finałowym występnie chóru przelewa jeszcze czarę goryczy...

Schematyczność, przewidywalność, wtórność - to podstawowe cechy tego utworu. Bohaterowie spłyceni do niemożliwości, nie budzący innych uczuć, jak tylko irytację. Do tego jeszcze ogólne przeładowanie przegadaną poezją, egzaltacja i truizmy - wszystko to sprawia, że po skończonej lekturze człowiek chce się otrząsnąć jak pies po zimnej kąpieli. I zapomnieć o tym doświadczeniu jak najszybciej...

Ewidentnie jeden z najsłabszych utworów Schillera. Ubrany w szablon antycznej tragedii dramat o tematyce bliskiej średniowiecznym romansom, z irytującym wszechwiedzącym chórem, którego umoralniające wypowiedzi rozbijają cały urok fabuły.

A ta jest, niestety, przewidywalna aż do bólu. Gdy godzi się dwoje braci - zwaśnionych dotąd niczym śmiertelni wrogowie - wiadomo od...