Początek i opis fabuły obiecujący, potem z każdą stroną jest coraz gorzej. Kompletnie nic się ze sobą nie łączy, główny bohater kluczy i znikąd wpada na pomysły. Autor wykreował główną postać na psychologa, ale zarys bohaterów jest totalnie płaski i jednowymiarowy. Ja wiem, że w latach 80-tych pisało się nieco inaczej, ale czytałam mnóstwo książek z tego okresu, które mi się podobały. W tym tytule byłam bardzo blisko by porzucić moje postanowienie czytania wszystkiego do końca. Książka niestety strasznie mnie wymęczyła. Potencjał historii został zmarnowany. Styl autora kompletnie mi nie przypadł do gustu i nie wiem kiedy będę w stanie sięgnąć po kolejny jego tytuł.

Początek i opis fabuły obiecujący, potem z każdą stroną jest coraz gorzej. Kompletnie nic się ze sobą nie łączy, główny bohater kluczy i znikąd wpada na pomysły. Autor wykreował główną postać na psychologa, ale zarys bohaterów jest totalnie płaski i jednowymiarowy. Ja wiem, że w latach 80-tych pisało się nieco inaczej, ale czytałam mnóstwo książek z tego okresu, które mi...

Ponownie Alex Delaware (psycholog dziecięcy) pomaga w rozwiązaniu sprawy kryminalnej. Tak samo jak poprzednie części cyklu, zaskakuje swoim rozwiązaniem i bardzo przyjemnie przeprowadza przez nie czytelnika. Fabuła i motywy łączą się w logiczną całość. Cały cykl można czytać niezależnie od siebie. Jedyny minus wg mnie to znacząca ilość dokładnych opisów wszelkich budynków, osób i drogi pokonywanej przez bohatera, ale to subiektywna opinia.

Ponownie Alex Delaware (psycholog dziecięcy) pomaga w rozwiązaniu sprawy kryminalnej. Tak samo jak poprzednie części cyklu, zaskakuje swoim rozwiązaniem i bardzo przyjemnie przeprowadza przez nie czytelnika. Fabuła i motywy łączą się w logiczną całość. Cały cykl można czytać niezależnie od siebie. Jedyny minus wg mnie to znacząca ilość dokładnych opisów wszelkich budynków,...

Dłużyło się i miejscami gubiłam się w fabule. Jednakże po połowie historii zaczęło mnie wciągać i naprawdę jest szokujące jak psychika może się zmienić pod wpływem pewnych substancji i co jeden człowiek może zrobić człowiekowi. Nie jest to wybitne dzieło ale jeśli ktoś lubi zagłębiać się w psychologię to na pewno znajdzie tu coś dla siebie

Dłużyło się i miejscami gubiłam się w fabule. Jednakże po połowie historii zaczęło mnie wciągać i naprawdę jest szokujące jak psychika może się zmienić pod wpływem pewnych substancji i co jeden człowiek może zrobić człowiekowi. Nie jest to wybitne dzieło ale jeśli ktoś lubi zagłębiać się w psychologię to na pewno znajdzie tu coś dla siebie

Kolejna odsłona przygód psychologa dziecięcego.
Tym razem Alex Delaware musi odpowiedzieć na pytanie, czy tak zwane genialne dziecko z ponadprzeciętną inteligencją, lecz nie najlepiej dostosowane społecznie mogło zostać seryjnym mordercą.
Znakiem rozpoznawczym tego pisarza są szczegółowe opisy, zarówno postaci, jak i wnętrz, co akurat bardzo mi się podoba. Dużo większa oszczędność w słowach dotyczy sfery uczuciowej głównego bohatera, co też zaliczam na plus.
Podobnie jak to miało miejsce w poprzednich częściach, rozwiązanie zagadki niesie ze sobą ogromną dozę smutku. Bo okazuje się, że znowu zawiódł system, który powinien służyć dzieciom. Co gorsza, tym razem zawiodła nawet zwykła, ludzka przyzwoitość...
Bardzo dobra, choć przejmująca lektura.

Kolejna odsłona przygód psychologa dziecięcego.
Tym razem Alex Delaware musi odpowiedzieć na pytanie, czy tak zwane genialne dziecko z ponadprzeciętną inteligencją, lecz nie najlepiej dostosowane społecznie mogło zostać seryjnym mordercą.
Znakiem rozpoznawczym tego pisarza są szczegółowe opisy, zarówno postaci, jak i wnętrz, co akurat bardzo mi się podoba. Dużo większa...

Niezwykle zawiła, psychodeliczna akcja naszpikowana surrealistycznymi zwrotami i rozgrywana w gronie równie niecodziennych bohaterów. Niestety, z "nadzwyczajnością" łatwo przegiąć - całość jest niezbyt wiarygodna i naciągana do granic możliwości, a już sama intryga jest pozbawiona merytorycznego sensu. Choćby pod względem... botanicznym. Mimo to owe kuriozum dziwnie wciąga, czyta się łatwo i wstyd się przyznać, z przyjemnością.

Niezwykle zawiła, psychodeliczna akcja naszpikowana surrealistycznymi zwrotami i rozgrywana w gronie równie niecodziennych bohaterów. Niestety, z "nadzwyczajnością" łatwo przegiąć - całość jest niezbyt wiarygodna i naciągana do granic możliwości, a już sama intryga jest pozbawiona merytorycznego sensu. Choćby pod względem... botanicznym. Mimo to owe kuriozum dziwnie...

Studia, studia, jeszcze raz studia. Dopiero zaczęłam, jeszcze nie mogę się odnaleźć i ciężko z czytaniem, dlatego ta (pseudo)recenzja może nie być zbyt wybitna, szczególnie, że czytanie tej książki bardzo się przeciągnęło. Zarówno przez brak czasu i sił, i też dlatego, że historia nie chwyciła mnie za serce. ,,Nad krawędzią’’ w moje ręce wpadło bardzo nieoczekiwanie i tylko na pewien czas, więc siłą rzeczy musiałam potraktować ją priorytetowo i zacząć przygodę z autorem bez nadrabiania dwóch poprzednich części cyklu.

Poznajemy psychologa Aleksa Delaware, który w środku nocy otrzymuje telefon od jednego ze swoich byłych pacjentów – Jameya Cadmusa. Chłopak bełkocze, ale między pozbawionymi sensu słowami prosi doktora o pomoc. Kontakt się urywa, Jamey ucieka ze szpitala i zostaje znaleziony nad ciałem zamordowanego mężczyzny. Zostaje oskarżony o bycie Lawendowym Rzeźnikiem – seryjnym mordercą, który zabił już wcześniej kilkoro chłopców, będących męskimi prostytutkami. Sprawa wydaje się nie podlegać dyskusji, a z Aleksem kontaktuje się adwokat chłopaka Souza, proponując mu współpracę, bo chce on pomóc Cadmusowi poprzez udowodnienie jego niepoczytalności szczególnie, że psychiczny stan chłopaka jest coraz gorszy. Historia jednak zaczyna się szybko komplikować, pojawiają się kolejne osoby powiązane ze sprawą, a problemy przestają dotyczyć tylko ponadprzeciętnie inteligentnego Jameya.

Jeśli ktoś nie lubi dużej ilości opisów, to będzie zadowolony, bo dialogi zdecydowanie przeważają. Poruszany jest też temat homofobii i jak ludzie o odmiennej orientacji są traktowani, co też jest na pewno na plus.

Ale są też pewne zgrzyty:

Na 46 stronie Alex dzwoni do Neda Biondiego, jednego z reporterów, aby dopytać go o nowe informacje w sprawie Lawendowego Rzeźnika. Dialog jest dość krótki, nie wnosi dla czytelnika niczego istotnego, a co zabawniejsze, nie przypominam sobie, żeby przez resztę historii Ned pojawił się chociaż raz. Czyli podsumowując – rozmowa, którą można nazwać zapychaczem.

Na 198 stronie Alex chce się dowiedzieć paru informacji o pewnym bohaterze. W tym celu idzie porozmawiać z Saritą, swoim dawnym współpracownikiem. Na początku temat schodzi na Karen, pracującej jako asystentka:
‘’- To była Karen. Powiedziała, że mówiła ci, że jestem zajęta, ale ty i tak wdarłeś się tu siłą.
- Bardzo jest opiekuńcza.
- Lojalna. Co w dzisiejszych czasach wyraźnie jest rzadkością. – Sarita obróciła wózek. – To wyjątkowo młoda kobieta. […]’’
I w ten oto sposób Sarita opowiada całą historię życia pobocznej, nieistotnej postaci, chociaż, umówmy się, pewnie nawet głównego bohatera to nie obchodzi. A co dopiero czytelnika.

I chyba w mało której książce spotkałam się z takimi porównaniami do kobiecych piersi:
- "dwa pełne nadziei pączki''.
- ''sutki miały rozmiar cebulek do koktajli''.
Nie twierdzę, że to złe, ale trochę się zaśmiałam.

Jednak za największy problem książki uznaję głównego bohatera. Alex wydaje się wyrażać tyle emocji co manekiny na wystawie. Praktycznie wszyscy bohaterowie pierwszoplanowi i poboczni są jakimiś indywidualnościami, choćby przez swoje zachowanie, a tylko Delaware od wszystkiego odstaje. Każda jego rozmowa z kimś nie wydaje się rozmową, tylko przesłuchaniem i wyuczonymi regułkami z pracy psychologa. Gdy jego najlepszy przyjaciel, Milo, pije i opowiada mu o swoich problemach w pracy przez swoją orientację, to Alex niby go jakoś pociesza (chociaż jak na psychologa naprawdę mógł się bardziej postarać),a tak to siedzi właściwie niewzruszony. Gdy doktor wspomina swoją rozmowę z Cadmusem kilka lat temu, to jego prowadzenie dialogu wydaje się strasznie sztywne. Tak, jakby każdego z kim rozmawia traktował jako ten sam typ pacjenta. Czasem miałam wrażenie, że dla książki lepiej by było, gdyby była napisana w trzeciej osobie, a nie w pierwszej. Zdarzało się, że Alex robił za tło do opowiedzenia historii dalej, bo do przodu fabułę zaczął w pewnym momencie pchać głównie Milo i obecność psychologa była zbędna. Czytelnik mógł nawet zapomnieć, że Delaware w ogóle tam z bohaterami przebywa.

Ale Milo to naprawdę dobra i mocna postać tej książki. Jest załamany przez to, jak traktowany jest przez szefa i kolegów z pracy, jednak nadal świetnie wykonuje swoją robotę. Ma twardy tyłek, potrafi zachować zimną krew i świetnie wychodzi mu bycie złym policjantem, gdy trzeba trochę świadka przycisnąć.

Chociaż można się pogubić i nie rozumieć terminologii związanej z transakcjami, lekami, chorobami psychicznymi, to jednak bez problemu można odnaleźć się w historii, bez konieczności czytania poprzednich części. Thriller jest całkiem dobrze poprowadzony i na pewien sposób oryginalny, bo zazwyczaj poszukuje się mordercy, a tutaj dla odmiany próbuje się udowodnić, że ktoś tym mordercą nie jest albo wina nie leży całkiem po jego stronie. Większość postaci da się lubić. Jednak wymienione wcześniej problemy, szczególnie związane z głównym bohaterem, obniżają ocenę. Dodatkowo wpływa też na nią to, że nie wciągnęłam się w przygodę tak, jak tego oczekiwałam i nie zostałam powalona na kolana rozwiązaniem zagadki. Mimo wszystko, na pewno sięgnę jeszcze kiedyś po coś spod pióra Kellermana.

Studia, studia, jeszcze raz studia. Dopiero zaczęłam, jeszcze nie mogę się odnaleźć i ciężko z czytaniem, dlatego ta (pseudo)recenzja może nie być zbyt wybitna, szczególnie, że czytanie tej książki bardzo się przeciągnęło. Zarówno przez brak czasu i sił, i też dlatego, że historia nie chwyciła mnie za serce. ,,Nad krawędzią’’ w moje ręce wpadło bardzo nieoczekiwanie i...

Kolejna powieść Kellermana z Delaware w roli głównej. Znowu porywająca lektura, w której jest więcej psychologii niż akcji, czy kryminału. I może miedzy innymi dlatego czyta się tak dobrze. Postaci bardzo wiarygodne, wydarzenia ułożone w logiczną całość, wszystko spójne i sensowne. I jeszcze dobrze dopracowany styl, lekki, ale nie prostacki. Polecam miłośnikom powieści psychologicznych.

Kolejna powieść Kellermana z Delaware w roli głównej. Znowu porywająca lektura, w której jest więcej psychologii niż akcji, czy kryminału. I może miedzy innymi dlatego czyta się tak dobrze. Postaci bardzo wiarygodne, wydarzenia ułożone w logiczną całość, wszystko spójne i sensowne. I jeszcze dobrze dopracowany styl, lekki, ale nie prostacki. Polecam miłośnikom powieści...

Bardzo dobra, fajnie się czytało, można oderwać się od rzeczywistości.

Bardzo dobra, fajnie się czytało, można oderwać się od rzeczywistości.

Moje pierwsze spotkanie z autorem lecz nie ostatnie.
Psychologia jest dość złożoną substancją, w której można zmieszać praktycznie wszystkie zachowania i postawy. Pole do popisu dla wytrawnego znawcy tematu jest więc ogromne. Umiejętne operowanie skalpelem wyobraźni i dozowanie kroplówką napięcia jest na tyle wciągające,że z pozoru błahe sprawy stają się ważnymi elementami układanki. Serwowana przez Kellermana mikstura staje się wonna dla nosa i wysublimowana w smaku. Na deser, oczywiście, wisienka na torcie.
Smacznego.

Moje pierwsze spotkanie z autorem lecz nie ostatnie.
Psychologia jest dość złożoną substancją, w której można zmieszać praktycznie wszystkie zachowania i postawy. Pole do popisu dla wytrawnego znawcy tematu jest więc ogromne. Umiejętne operowanie skalpelem wyobraźni i dozowanie kroplówką napięcia jest na tyle wciągające,że z pozoru błahe sprawy stają się ważnymi elementami...

Całkiem przyjemny thriller w starym stylu.

Całkiem przyjemny thriller w starym stylu.