Sięgnąłem po tę książkę zachęcony bardzo pochlebną recenzją jednego z bywalców LC, ale niestety rozczarowałem się. Jeśli „Ja jestem sędzią” jest topowym dokonaniem czarnego kryminału (być może tak jest, nie kwestionuję opinii znawcy),to widomy znak, że przestałem być miłośnikiem tego gatunku i raczej nie wrócę do Rossa MacDonalda oraz Raymonda Chandlera. Jakoś już nie przekonuje mnie styl łączący cynizm z nieustannymi żarcikami głównego bohatera (częstokroć wypowiadanymi przez niego w myślach w formie komentarzy do wydarzeń oraz zachowania i kwestii dialogowych pozostałych postaci). Jednakże w moim subiektywnym przekonaniu (zapewne się mylę) wymienieni konkurenci Spillane’a pisali jednak lepiej. Sądzę, że sylwetki ich bohaterów były jednak autentyczniej mroczne i bardziej złożone. Przede wszystkim zaś panowie MacDonald i Chandler konstruowali wiarygodniejsze i zarazem mniej toporne intrygi. „Ja jestem sędzią” razi mnie głównie tym, że 1) w zasadzie nie wiadomo, na jakiej podstawie detektyw Hammer przyjął za pewnik wstępne założenia śledztwa, które zresztą się potwierdziły, 2) wykrycie mordercy nastąpiło głównie przez splot przypadków, 3) kreska, którą narysowano postać antagonisty jest tak gruba, że mimo 1) i 2) od razu wiadomo, kto jest czarnym charakterem, 4) niby tak się przejął Hammer śmiercią przyjaciela (osobista zemsta jest motywem opowieści),ale już 20 minut później w głowie mu były tylko żarty i flirty.

Sięgnąłem po tę książkę zachęcony bardzo pochlebną recenzją jednego z bywalców LC, ale niestety rozczarowałem się. Jeśli „Ja jestem sędzią” jest topowym dokonaniem czarnego kryminału (być może tak jest, nie kwestionuję opinii znawcy),to widomy znak, że przestałem być miłośnikiem tego gatunku i raczej nie wrócę do Rossa MacDonalda oraz Raymonda Chandlera. Jakoś już nie...

To debiut powieściowy tego pisarza, który popełnił w 1947 roku. Stworzył w nim prywatnego detektywa Mike’a Hammera. Nazwisko adekwatne do charakterystyki postaci. Hammer to mega twardziel, nawet jak na czarny kryminał. Najpierw wali po pysku, potem zadaje pytania. Nie rzuca słów na wiatr. Facet jest tak twardy, że nawet odmawia seksu napalonym nimfomankom, które przesłuchuje. Co prawda potem w nocy nie może spać, ale i tak szacun. Mało tego, facet nawet nie założy fartucha kuchennego do zmywania naczyń.

"Zaproponowałem, żebyśmy pozmywali i Charlotte podała mi fartuch. Bardzo grzecznie odwiesiłem go na oparcie krzesła. Stanowczo nie pasowałby do mojej gęby. Gdyby wpadł tu nagle ktoś, kogo znam, i zastał mnie w takim osprzęcie, spędziłbym resztę życia na zacieraniu tego wspomnienia."

Mistrzostwo. Mike Hammer to dla wielbicieli gatunku postać obowiązkowa do przyswojenia. Nie ma przeproś. Tylko żal, że tak mało książek o nim wyszło na polskim rynku. W 2008 roku zaświeciło na moment światełko w tunelu, bo niniejsza pozycja (super okładka!) ukazała się jako pierwszy tom serii książek Mickeya Spillane. Wydawnictwo EMG na tylnej części okładki zapowiadało kolejne tomy: "Wydawnictwo EMG proponuje serię w tłumaczeniu znakomitych polskich poetów. „Ja jestem sądem” przełożyli Tomasz Kunz i Marcin Baran. Następny tom, „My Gun Is Quick”, ukaże się jesienią w przekładzie Tomasz Kunza i Marcina Sendeckiego".
Książka na grzbiecie była zaopatrzona jedynką, ale z dalszymi częściami nic nie wyszło. Minęło 11 lat i cisza. Szkoda, bo ubożsi jesteśmy o świetną gatunkową literaturę.

Po więcej zapraszam na Dziką Bandę:
http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s03e01/

To debiut powieściowy tego pisarza, który popełnił w 1947 roku. Stworzył w nim prywatnego detektywa Mike’a Hammera. Nazwisko adekwatne do charakterystyki postaci. Hammer to mega twardziel, nawet jak na czarny kryminał. Najpierw wali po pysku, potem zadaje pytania. Nie rzuca słów na wiatr. Facet jest tak twardy, że nawet odmawia seksu napalonym nimfomankom, które...

Naprawdę książka, osobiście nie byłam w stanie domyślić się kto był zabójcą, ale łańcuch przyczynowo-skutkowy przedstawiony w zakończeniu był dosyć wiarygodny.

Naprawdę książka, osobiście nie byłam w stanie domyślić się kto był zabójcą, ale łańcuch przyczynowo-skutkowy przedstawiony w zakończeniu był dosyć wiarygodny.

Całkiem w porządku. Z ładem i składem.
Dzieje się od pierwszej strony, i chociaż
można się było domyślić kto jest mordercą...
czyta się dobrze do samego końca.

Całkiem w porządku. Z ładem i składem.
Dzieje się od pierwszej strony, i chociaż
można się było domyślić kto jest mordercą...
czyta się dobrze do samego końca.

Podobał mi się główny bohater i jego zachowanie.
Miło się czytało, i tak też będę wspominać tą książkę.
Szkoda, że nie ma więcej książek tego autora na polskim rynku, a szkoda, bo wciągająca była ta pozycja.
Warta przeczytania.

Podobał mi się główny bohater i jego zachowanie.
Miło się czytało, i tak też będę wspominać tą książkę.
Szkoda, że nie ma więcej książek tego autora na polskim rynku, a szkoda, bo wciągająca była ta pozycja.
Warta przeczytania.

JAAA CHCE!! ;DDD

JAAA CHCE!! ;DDD