Ostatnia książka Volkoffa, którą dane mi było przeczytać. Niestety najsłabsza ....
Do czytania przystąpiłem z największą ciekawością. Autor opisuje bez emocji działania wywiadów, jednocześnie nic nie zdradzając . Emocji brak , język toporny

Ostatnia książka Volkoffa, którą dane mi było przeczytać. Niestety najsłabsza ....
Do czytania przystąpiłem z największą ciekawością. Autor opisuje bez emocji działania wywiadów, jednocześnie nic nie zdradzając . Emocji brak , język toporny

Książka dla fanów pracy szpiegów. Kto szuka wartkiej akcji to tu jej nie znajdzie.

Książka dla fanów pracy szpiegów. Kto szuka wartkiej akcji to tu jej nie znajdzie.

Od kilku tygodni czytam tylko Volkocha. Zaczęłam od “Kontraktu” i jak na razie nie mogę się zatrzymać. Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką, rozdziałem, stroną moja miłość do tego autora rośnie. Jestem zachwycona jego inteligencją, wiedzą, dokładnością, spojrzeniem na świat oraz szacunkiem do czytelnika. W związku z powyższym z wielkimi oczekiwaniami sięgnęłam po kolejną pozycję. Cóż… Nie zawiodłam się. Jest jeszcze lepsza niż poprzednie.

“Werbunek” to powieść sensacyjna, po której wydaniu nastąpiła sensacja, bowiem Volkoff został oskarżony o plagiat. Można by powiedzieć nic nowego, przecież dziś to powszechne zjawisko. Teoretycznie tak, ale Vladimira nie oskarżył o to inny pisarz tylko agent francuskiego wywiadu. Dlaczego? Zaplanował podobną operację do tej opisanej w książce. Akcja rozgrywa się w Paryżu w latach 70. Młody porucznik Wolski - pracownik francuskiego wywiadu - wpada na trop sowieckiego szpiega, majora Popowa. Rozpoczyna operację, od której zależy jego przyszła kariera. Jego być lub nie być. Postanawia przewerbować Popowa…

Pierwsze co rzuca się w oczy, to fabuła. Inteligentna, pełna smaczków, dopracowana pod każdym względem. Po raz kolejny widać, że Volkoff tę książkę przemyślał. Ważny jest tutaj każdy najdrobniejszy szczegół. Widać, że tajniki wywiadów autor zna od kuchni i zdecydowanie jest to jego konik. Postaci są wyraziste, akcja mimo szybkiego tempa sprawia, że my zwalniamy i zaczynamy myśleć. Refleksja - to powinien być podtytuł tej książki. Po raz kolejny Volkoff próbuje otworzyć nam oczy na wiele spraw. Między innymi na to,że świat to teatr. Autor w jasny i czytelny ale nie narzucający zdania sposób pokazuje, że jesteśmy za bardzo zapatrzeni na scenę. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, co dzieje się za kulisami. Pozwalamy sobą manipulować. Wierzymy w rzetelność służb, w prawo do sprawiedliwego osądu, a tak naprawdę bardzo często nasze wyobrażenia nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Jesteśmy marionetkami w rękach małej grupy aktorów. Ale możemy się obudzić i stanąć za sterami...

To zdecydowanie jedna z najlepszych książek sensacyjnych jakie czytałam. Bardzo prosty i płynny język. Tę pozycję czyta się bardzo szybko, a przekaz zostaje w głowie na długo. Volkoff za pomocą Werbunku krzyczy nie bądź pionkiem! Szachy mają sens, gdy grają w nie dwie osoby. Nie bądź więc biernym graczem i wykonaj ruch.

Od kilku tygodni czytam tylko Volkocha. Zaczęłam od “Kontraktu” i jak na razie nie mogę się zatrzymać. Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką, rozdziałem, stroną moja miłość do tego autora rośnie. Jestem zachwycona jego inteligencją, wiedzą, dokładnością, spojrzeniem na świat oraz szacunkiem do czytelnika. W związku z powyższym z wielkimi oczekiwaniami sięgnęłam po...

Autor Vladimir Volkoff był w czasie wojny algiersko-francuskiej oficerem francuskiego wywiadu, co może sugerować ze dobrze powinien znać szpiegowski fach od kuchni. Z tekstu książki wynika coś zupełnie innego. Moim zdaniem autor opisuje świat bardziej przez siebie wyobrażony niż zaobserwowany w świecie rzeczywistym. Zastawienie tej książki chociażby z „Akwarium” Wiktora Suworowa, byłego sowieckiego szpiega, wychodzi druzgocząco dla tej pierwszej. Tematyka i układ książki trzyma się kanonu gatunku, mamy wszystkie lamenty klasycznej intrygi szpiegowskiej, jednak czegoś brakuje aby się w niej zapomnieć. Dodatkowo sznyt rasowej powieści szpiegowskiej zaburzają liczne przeintelektualizowane wstawki, wychodzi tutaj na jaw druga akademicka strona życiorysu autora, oceniające komunizm jako taki, historię Rosji oraz różnice między światem łacińskim a prawosławnym. Są to fascynujące tematy ale nie w tej książce i nie w taki oderwany od kontekstu sposób.

Autor Vladimir Volkoff był w czasie wojny algiersko-francuskiej oficerem francuskiego wywiadu, co może sugerować ze dobrze powinien znać szpiegowski fach od kuchni. Z tekstu książki wynika coś zupełnie innego. Moim zdaniem autor opisuje świat bardziej przez siebie wyobrażony niż zaobserwowany w świecie rzeczywistym. Zastawienie tej książki chociażby z „Akwarium” Wiktora...

Nie była to pierwsza książka Volkoffa, ale jak sam pisze w posłowiu "była tą, która uczyniła go znanym". Zaczyna się znakomicie - byłem zdumiony porównując lekkość stylu z najbardziej znanym volkoffoskim "Montażem". Inteligentny humor, znakomicie zarysowane postaci - doprawdy wyglądało, że "Montaż" zostanie za moment zdetronizowany. Jak się okazało mógł spokojnie stać na podium. Druga część "Werbunku" jest diametralnie inna. Moim zdaniem zdecydowanie słabsza. W szczególności sceny z cerkwi wręcz przytłaczają... i nużą jednocześnie.

Nie była to pierwsza książka Volkoffa, ale jak sam pisze w posłowiu "była tą, która uczyniła go znanym". Zaczyna się znakomicie - byłem zdumiony porównując lekkość stylu z najbardziej znanym volkoffoskim "Montażem". Inteligentny humor, znakomicie zarysowane postaci - doprawdy wyglądało, że "Montaż" zostanie za moment zdetronizowany. Jak się okazało mógł spokojnie stać na...