Minęłam ponad połowę i dalej nie przeczytam. "Żona" to drugi tom z serii Róża pustyni. Opis bardzo zachęcający, okładka również, ale sama treść już nie do końca. Od samego początku nie było między nami chemii. Fabuła dotyczy lat 80, o których wiem już dość sporo. Przytaczane przez autorkę wiadomości nie były więc zaskoczeniem. Problem w tym, że brakowało również jakichkolwiek emocji. Język jest prosty, ale mało przystępny, brakuje mu płynności. Na plus uznam, że bez problemu, mimo że nie czytałam "Panny młodej" odnalazłam w się w rodzinnych powiązaniach. Kto kogo kocha, kto kogo nie, kto jest z kim i dlaczego.

Książka sama w sobie jest po prostu nudna. Mimo wtrąceń związanych z religią i mitologią w żaden sposób nie wzbudza mojej ciekawości. W przypadku takiej rodzinnej sagi liczyłam jednak na większe emocje. Kolejne 200 stron czytania o wszystkim i o niczym jest dla mnie zbyteczne. To raczej seria dla osób, które lubią delektować się powolną akcją, bardzo delikatną fabułą. Odradzam tym, którzy lubują się w mocniejszych akcentach i dramatach. Brakuje mi tutaj tradycjonalizmu Libii i samego terroryzmu, o którym miałam przeczytać.

Minęłam ponad połowę i dalej nie przeczytam. "Żona" to drugi tom z serii Róża pustyni. Opis bardzo zachęcający, okładka również, ale sama treść już nie do końca. Od samego początku nie było między nami chemii. Fabuła dotyczy lat 80, o których wiem już dość sporo. Przytaczane przez autorkę wiadomości nie były więc zaskoczeniem. Problem w tym, że brakowało również...

Przeczytałam ją właściwie z rozpędu, bo czytałam jednocześnie oba tomy tej mini serii.
Drugi tom jeszcze bardziej zamotany niż pierwszy. Historia, to kontynuacja pierwszej części. Jeszcze więcej się dzieje, często gubiłam się kto, co, dlaczego i po co, a raczej z kim? Bohaterowie nijacy.
I znowu - jedyny plus, czyta się szybko, bo napisana prostym językiem.

Przeczytałam ją właściwie z rozpędu, bo czytałam jednocześnie oba tomy tej mini serii.
Drugi tom jeszcze bardziej zamotany niż pierwszy. Historia, to kontynuacja pierwszej części. Jeszcze więcej się dzieje, często gubiłam się kto, co, dlaczego i po co, a raczej z kim? Bohaterowie nijacy.
I znowu - jedyny plus, czyta się szybko, bo napisana prostym językiem.

Super!!!! Cudownie się czytało :-)

Super!!!! Cudownie się czytało :-)

"Od zawsze pod hasłami rewolucji, demokracji i dobra ludu, robi się wszystko na odwrót, pod ładnymi hasłami lud się morduje, panuje terror i strach" (str 80)
Trochę wtopiłam, gdyż zbyt późno się zorientowałam, iż jest to kontynuacja losów naszych bohaterów tylko 10 lat później. Moja strata wiele wątków mi na pewno uciekło cóż....
Akcja dzieje się w różnych miejscach na świecie, lecz większość z nich skupia się w Libii za czasów Kaddafiego z jego mackami, mądrościami i niszczeniu wszystkiego na drodze do sukcesu.Jest to kraj "gdzie władzę sprawuje lud, a w jego imieniu Kadafi" (str 73). Bohaterami są ludzie różnych wyznań, ich wybory,decyzje, krzywdzące najbliższych lub chroniące je.Autorka dowodzi, iż odmienność religijna może jednoczyć ludzi, lecz także dzielić.W każdym z odwiedzanych miejsc widać wzajemne wpływy kultury arabskiej, żydowskiej i katolickiej. Jest to też podróż wgłąb starożytnej historii i kultury. Odwiedzamy piękne miejsca stworzone przez naszych praprzodków, czytamy różne przypowieści nieżyjących już wielkich tego świata. Książka jest też przekazem miłości do literatury i sztuki.

"Od zawsze pod hasłami rewolucji, demokracji i dobra ludu, robi się wszystko na odwrót, pod ładnymi hasłami lud się morduje, panuje terror i strach" (str 80)
Trochę wtopiłam, gdyż zbyt późno się zorientowałam, iż jest to kontynuacja losów naszych bohaterów tylko 10 lat później. Moja strata wiele wątków mi na pewno uciekło cóż....
Akcja dzieje się w różnych miejscach na...

Dalsze losy Karen i pozostałych Polaków w Libii. Podobnie jak pierwsza część ("Panna Młoda") nie wciągnęła mnie jakoś specjalnie. Przeczytałam z ciekawości

Dalsze losy Karen i pozostałych Polaków w Libii. Podobnie jak pierwsza część ("Panna Młoda") nie wciągnęła mnie jakoś specjalnie. Przeczytałam z ciekawości

Pełna dobrej woli sięgnęłam po "Pannę młodą" i "Żonę" Niki Faridy. Dobrej woli, bo przeczytałam sporo bardzo dobrych recenzji. Już po kilkunastu stronach "Panny" jeszcze raz sprawdziłam, czy na pewno czytam tę polecaną książkę! Niestety, to była ona. Tak złej książki doprawdy dawno nie czytałam. Dobrnęłam do końca, sięgnęłam po "Żonę". To samo. Język, styl, opisy miejsc niczym kopiuj-wklej z wikipedii powodowały, że nie raz miałam ochotę zamknąć książkę i zapomnieć o niej. Co mnie więc trzymało? Chyba zdumienie i chęć zrozumienia, dlaczego tak zła książka staje się popularna. Owszem, był w niej potencjał, bo splatająca się historia kilku par jest ciekawa, równie interesujący jest zabieg z datami rozpoczynającymi każdy rozdział, ale autorka wyraźnie nie poradziła sobie z materią, czyli ze słowem, a przede wszystkim z umiejętnością pisania dialogów. Nie każdy przecież musi tworzyć książki, o czym Nike Farida zdaje się zapomniała. Same chęci nie wystarczą. Gdzie był redaktor tego "dzieła"??? Kto mi wyjaśni, z wyjątkiem samej autorki i jej fanek, skąd te zachwyty nad obu książkami?

Pełna dobrej woli sięgnęłam po "Pannę młodą" i "Żonę" Niki Faridy. Dobrej woli, bo przeczytałam sporo bardzo dobrych recenzji. Już po kilkunastu stronach "Panny" jeszcze raz sprawdziłam, czy na pewno czytam tę polecaną książkę! Niestety, to była ona. Tak złej książki doprawdy dawno nie czytałam. Dobrnęłam do końca, sięgnęłam po "Żonę". To samo. Język, styl, opisy miejsc...

Książka Żona to kontynuacja Panny młodej. Czyta się ją bardzo dobrze, chociaż momentami się pogubiłam - zbyt wiele wątków i postaci, każdy rozdział to rok do przodu. Ale chętnie przeczytam ciąg dalszy :)

Książka Żona to kontynuacja Panny młodej. Czyta się ją bardzo dobrze, chociaż momentami się pogubiłam - zbyt wiele wątków i postaci, każdy rozdział to rok do przodu. Ale chętnie przeczytam ciąg dalszy :)

Saga z cyklu „Kwiat pustyni” zaczyna się od książki „Panna młoda”. Kolejny tom „Żona” kontynuuje wiele wątków, wyjaśnia wiele zagadek i po raz kolejny ukazuje nam piękno przeplatające się z brutalnością wielokulturowych rodów. Akcja pierwszego tomu toczy się w latach 70, a w drugim autorka zabiera nas w świat lat 80, czyli czasów, których większość młodych ludzi na szczęście już nie zna. Znajdziemy tu wspomnienia z komunizmu, dyktatury Kadafiego i wielu ważnych wydarzeń historycznych, przez co starsi czytelnicy – poza wędrówką do innych regionów – odbędą sentymentalną podróż w czasie, a młodsi będę mogli odkryć czasy młodości ich rodziców, dojrzałości dziadków. Akcja wiedzie nas do Ameryki, Afryki, Europy i na Bliski Wschód. Czytelnicy w ten sposób poznają różne modele życie, będą mogli zajrzeć do domów ludzi o odmiennych stylach życia, wykonujących odmienne zawody, pełniących różne funkcje społeczne. W gronie licznych bohaterów nie zabraknie też Polaków i Polek. Te ostatnie nie zawsze spotykał dobry los w krajach, w których kobiety są własnością męża.
Bohaterką drugiego tomu jest Karen, która poślubiła Andrzeja. Z wzajemnością zakochana wcześniej w Jacku wybrała pragmatycznego i zabiegającego o jej względy jego brata Andrzeja. Jego i jej sukcesy zawodowe w pewien sposób zastępują szczęście rodzinne i zmusza ich do zamieszkania w Libii, którą zna z dzieciństwa. Jest to jednak kraj bardzo odmienny, bo znajdujący się pod dyktaturą Kadafiego, dla którego pojedynczy człowiek się nie liczy. Ludzie giną w przypadkowych wypadkach pod kołami samochodów robiących drogę władcy wizytującemu kolejne miejscowości, w kraju panuje strach. Mimo tego obcokrajowcom żyje się dobrze, robią kariery, nie doświadczają ograniczeń, a do tego świetnie zarabiają.
Akcja zaczyna się od wątpliwości i podejrzeń Karen. Sądzi, że jej mąż wcale nie spędza tak wiele czasu w pracy, że jego niezaangażowanie w dbanie o wymarzony dom ma inne powody niż nadmiar obowiązków. Pobyt w Libii ma poprawić ich stosunki. Czy jest to możliwe? Czy może stali się dla siebie rutyną? A może Andrzej lub Karen nie potrafią dochować wierności i poszukają szczęścia gdzie indziej?
W główną akcję wplecione są losy Esther, Romana, Marii, Beaty i wielu innych bohaterów. Wejdziemy w świat wielkiej miłości, która zmusi do ucieczki z kraju, szukania wyzwań, spełniania marzeń i planów, które miało się ze zmarłym małżonkiem. Nie zabraknie tu również polskiej prowincji, jej małomiasteczkowych mieszkańców, zazdrosnych teściowych, krytycznych ludzi, zdradzających mężów, uwodzących sąsiadek, samotnych starych ojców, którzy cierpią przez własne słabości.
Książka zabiera nas w interesującą przygodę, w której ludzie różnych wyznań żyją obok siebie, wzbogacają się obcowaniem ze sobą, a czasami sobie szkodzą. „Żona”, tak jak „Panna młoda” napisana jest w dość specyficzny sposób. Nike Farida nie boi się zabierać nas w świat opisów, emocjonalnych walk bohaterów. Całość skomponowana jest w taki sposób, że początkowo tworzy wrażenie chaosu, z którego wyłaniają się zapachy, przeżycia, a nie losy określonych bohaterów. Dopiero czytanie ze skupieniem pozwala odnaleźć się w fabule. Czytając miałam wrażenie, że całość byłaby dużo łatwiejsza w odbiorze w formie filmu, ale ten z kolei pozbawiłby odbiorców opisów doskonale oddających tygiel kulturowy, z jakim mamy do czynienia w książce.
Myślę, że jest to lektura godna uwagi zwłaszcza teraz, kiedy tak bardzo boimy się odmienności, zamykamy wyłącznie na swój krąg kulturowy.

Saga z cyklu „Kwiat pustyni” zaczyna się od książki „Panna młoda”. Kolejny tom „Żona” kontynuuje wiele wątków, wyjaśnia wiele zagadek i po raz kolejny ukazuje nam piękno przeplatające się z brutalnością wielokulturowych rodów. Akcja pierwszego tomu toczy się w latach 70, a w drugim autorka zabiera nas w świat lat 80, czyli czasów, których większość młodych ludzi na...

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony chylę czoła przed dokładnością, z jaką autorka przybliża nam bliskowschodnią kulturę i obyczaje, a z drugiej trochę nie mogłam się wciągnąć w tę opowieść. Oceniam jednak tę książkę powyżej przeciętnej i z pewnością dam szansę kolejnej części.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony chylę czoła przed dokładnością, z jaką autorka przybliża nam bliskowschodnią kulturę i obyczaje, a z drugiej trochę nie mogłam się wciągnąć w tę opowieść. Oceniam jednak tę książkę powyżej przeciętnej i z pewnością dam szansę kolejnej części.

http://agnesscorpio.blogspot.com/2016/03/nike-farida-zona.html

http://agnesscorpio.blogspot.com/2016/03/nike-farida-zona.html