Często wracam do przeczytanych wcześniej książek. Te ulubione, wysoko oceniane mam na środkowych półkach, by były pod ręką i kusiły grzbietami okładek. Te dobre, ale do których nie mam pełnego przekonania kładę najwyżej. Niech dojrzewają. Słabiutkie albo umieszczam na dolnym regale albo ... daję innym smakoszom literatury. Może oni odnajdą w nich to czego mi zabrakło: kunsztu. "Ostatnie historie" Olgi Tokarczuk to pozycja niezwykła. Pełno w niej tajemniczości, niezwykłych zdarzeń w zwyczajnym świecie, ludzi przeciętnych ale o jakże bogatym wnętrzu, charakterach. Pisarka snuje opowieści o tym co ich spotyka tak bardzo sugestywnie, że po chwili odnajdujemy się w miejscu, gdzie jej bohaterowie zmagają się z życiowymi dramatami. Pomijam fakt, że w tych poetycko opisanych historiach ocieramy się o śmierć, śnieżną zamieć, opuszczone domy, w których niemalże straszy, chociaż to właśnie jeszcze bardziej podkreśla niezwykłość sytuacji, z którymi muszą się zmierzyć główne postaci. Wypadek samochodowy, tajemniczy gospodarze w przydrożnej chałupie, enigmatyczne rozmowy, kołaczące myśli rozsadzające głowę, wspomnienia, codzienne zmartwienia... Tokarczuk jest mistrzynią kreacji nastroju. Jej opisy są tak dokładne, a zarazem soczyste, że czytelnik odnosi wrażenie, iż wszystkie to dzieje się wokół niego. Te opisy to wręcz poetyckie metafory. "Nie tylko martwa natura jest martwa, wszystko tu jest martwe, zatrzymane w jakimś momencie, przyszpilone, wypreparowane. Właściciele twarzy na portretach wsiąknęli w ziemię, rozpłynęli się, nie ma już drzew przy drodze ani tego małego pieska łypiącego ciekawie z rogu obrazu.(...)". Tak patrzy na eksponaty w muzeum przewodniczka wycieczek, Ida. Jeszcze bardziej przejmujący jest opis schorowanego psa, który w swej mądrości chce resztką swych sił odejść niezauważony, nie zostawiając śladu swego istnienia, zawstydzony śladami jakie zostawia jego choroba w domostwie, w którym służył. Olga Tokarczuk jest wnikliwą obserwatorką życia. Nic nie umknie jej uwadze. Komuś może wydawać się to nudne, przegadane, wyimaginowane, ale dla mnie to właśnie siła jej twórczości. Nie ma w niej miejsca na pomyłkę. Niczym malarz posługujący się cała paletą farb, ona używając bogatych środków wyrazu, przenośni, onomatopei, wyszukanych synonimów wdziera się bez skrupułów w naszą wyobraźnię zostawiając trwały ślad. Kochajmy Tokarczuk. To nasze narodowe dobro!

Często wracam do przeczytanych wcześniej książek. Te ulubione, wysoko oceniane mam na środkowych półkach, by były pod ręką i kusiły grzbietami okładek. Te dobre, ale do których nie mam pełnego przekonania kładę najwyżej. Niech dojrzewają. Słabiutkie albo umieszczam na dolnym regale albo ... daję innym smakoszom literatury. Może oni odnajdą w nich to czego mi zabrakło:...

pierwsza historia przecudowna, druga w porządku, a 3 czytałam byleby skończyć.

pierwsza historia przecudowna, druga w porządku, a 3 czytałam byleby skończyć.

Nie żyjący już pisarz Cormac Mccarthy powiedział kiedyś, że szanuje tylko pisarzy, którzy w swoim "oeuvre" mierzą się z tematem śmierci...

Nie żyjący już pisarz Cormac Mccarthy powiedział kiedyś, że szanuje tylko pisarzy, którzy w swoim "oeuvre" mierzą się z tematem śmierci...

Rażąca przeciętność. Pierwsze opowiadanie zapowiadało coś ciekawego, ale było tylko gorzej. Zwykłe opowiadania, bez błysku talentu, do przeczytania i zapomnienia.

Rażąca przeciętność. Pierwsze opowiadanie zapowiadało coś ciekawego, ale było tylko gorzej. Zwykłe opowiadania, bez błysku talentu, do przeczytania i zapomnienia.

Napiszę zapewne niepopularną opinię- mnie pochłonęło pierwsze opowiadanie, spodobał się mi jej klimat i umiejscowienie w chłodnej porze roku, idealny wstęp na jesień. Z kolei kolejne dwa opowiadania czytałam, ale już bez jakiejś większej refleksji i nie zapamiętam ich. Co zaś też było dla mnie ciekawe, to że nie znając nazwiska autorki wyżej wymienionej książki, nie pomyślałabym, że napisała tę książkę Tokarczuk, a poznałam już większość jej twórczości. Jak dla mnie inny styl pisania niż zazwyczaj, być może wynika to z ewolucji pisarskiej autorki, co było ciekawym doświadczeniem poznać jej inny styl.

Napiszę zapewne niepopularną opinię- mnie pochłonęło pierwsze opowiadanie, spodobał się mi jej klimat i umiejscowienie w chłodnej porze roku, idealny wstęp na jesień. Z kolei kolejne dwa opowiadania czytałam, ale już bez jakiejś większej refleksji i nie zapamiętam ich. Co zaś też było dla mnie ciekawe, to że nie znając nazwiska autorki wyżej wymienionej książki, nie...

Czytałem tę książkę w sierpniu. Wydaje mi się, że wpłynęło to istotnie na jej odbiór. Bardzo długo ją czytałem i momentami mnie przytłaczała. Słońce za oknem i motyw śmierci to oksymoroniczne zestawienie i trudno żeby było inaczej. Tak jak kawa smakuje inaczej w zależności od tego w czym jest podana tak książka jawi się inaczej w różnych okolicznościach i miejscach jej czytania. Nie zmian to jednak faktu, że to dobra książka i warto ją polecać.

Czytałem tę książkę w sierpniu. Wydaje mi się, że wpłynęło to istotnie na jej odbiór. Bardzo długo ją czytałem i momentami mnie przytłaczała. Słońce za oknem i motyw śmierci to oksymoroniczne zestawienie i trudno żeby było inaczej. Tak jak kawa smakuje inaczej w zależności od tego w czym jest podana tak książka jawi się inaczej w różnych okolicznościach i miejscach jej...

Jestem dobrze zaznajomiona z twórczością Tokarczuk, jednak ten tytuł do mnie szczególnie nie przemówił. Trzy historie, które są ze sobą połączone, klimat i styl pisania charakterystyczny dla autorki, książka warta przeczytania, jednak mi osobiście nie zapadła na dłużej w pamięci.

Jestem dobrze zaznajomiona z twórczością Tokarczuk, jednak ten tytuł do mnie szczególnie nie przemówił. Trzy historie, które są ze sobą połączone, klimat i styl pisania charakterystyczny dla autorki, książka warta przeczytania, jednak mi osobiście nie zapadła na dłużej w pamięci.

6,5 Książka bardzo mi się podobała, ale głównie za sprawą środkowego (drugiego) opowiadania. Podejrzewam, że pierwsze i trzecie zaponę bardzo szybko. Drugie było na prawdę ciekawe i takie klimatyczne. Jednak za mało w tych opowiadaniach było refleks dotyczących śmierci. Temat został liźnięty.

6,5 Książka bardzo mi się podobała, ale głównie za sprawą środkowego (drugiego) opowiadania. Podejrzewam, że pierwsze i trzecie zaponę bardzo szybko. Drugie było na prawdę ciekawe i takie klimatyczne. Jednak za mało w tych opowiadaniach było refleks dotyczących śmierci. Temat został liźnięty.

Moja pierwsza książka Tokarczuk, jestem pozytywnie zaskoczona. Język bardzo melodyjny z charakterystycznymi dla autorki wyszukanymi, lecz w mojej ocenie, nadającymi poetyki, opisami i porównaniami. Trzy opowiadania, które splecione ze sobą tworzące wspólną całość. Perspektywy śmierci oczami córki, matki i babki. Zmuszająca do pochylenia się nad przemijaniem i odczuwaniem go w różnych, często nieoczywistych, wymiarach.

Moja pierwsza książka Tokarczuk, jestem pozytywnie zaskoczona. Język bardzo melodyjny z charakterystycznymi dla autorki wyszukanymi, lecz w mojej ocenie, nadającymi poetyki, opisami i porównaniami. Trzy opowiadania, które splecione ze sobą tworzące wspólną całość. Perspektywy śmierci oczami córki, matki i babki. Zmuszająca do pochylenia się nad przemijaniem i odczuwaniem go...

piękne opowiadania, tajemniczo ze sobą splecione.
bardzo lubię Tokarczuk w krótkich formach

piękne opowiadania, tajemniczo ze sobą splecione.
bardzo lubię Tokarczuk w krótkich formach