Orzeszkowa prezentuje dwa światy. Pierwszy to jaśnie państwo, oddający się beztroskiej egzystencji, drugi to biedni chłopi, cierpiący głód. Autorka pokazuje ostry kontrast pomiędzy sielskim życiem ziemian, a nędzą i cierpieniem chłopów pracujących na dobrobyt tych pierwszych.

Orzeszkowa prezentuje dwa światy. Pierwszy to jaśnie państwo, oddający się beztroskiej egzystencji, drugi to biedni chłopi, cierpiący głód. Autorka pokazuje ostry kontrast pomiędzy sielskim życiem ziemian, a nędzą i cierpieniem chłopów pracujących na dobrobyt tych pierwszych.

W sam raz na otrzeźwienie po świątecznym obżarstwie, i jeszcze bardziej mocne jeśli się uświadomi, że współcześnie głód nadal istnieje nie tylko na świecie ale także w Polsce.

W sam raz na otrzeźwienie po świątecznym obżarstwie, i jeszcze bardziej mocne jeśli się uświadomi, że współcześnie głód nadal istnieje nie tylko na świecie ale także w Polsce.

"Obrazek z lat głodowych" to bardzo smutna, wstrząsająca nowela.
Pani Eliza przedstawia i porównuje dwa światy. Pierwszym są biedni chłopi a wśród nich młoda para: Hanka i Wasylek. Kochają się miłością piękną, wrażliwą, dzielą się odrobinami jedzenia. Marzą o wspólnej przyszłości.
Drugim światem są bogaci mieszkańcy dworku. Grają na fortepianie, czytają książki, bawią się, jeżdżą na zagraniczne wycieczki i cieszą beztroskim życiem.
Chłopi tymczasem przymierają głodem a prócz tego muszą ciężko pracować.

Autorka pragnie uwrażliwić nas na biedę chłopów.
Książkę czyta się dosyć dobrze, łatwo przejąć się losem biednych, umierających z głodu mieszkańców wsi.
Akcja tej noweli toczy się w latach 1854 - 1856. Utwór ma około dwudziestu stron.

Polecam, fani autorki nie będą zawiedzeni, stawiam mocne 7/10

"Obrazek z lat głodowych" to bardzo smutna, wstrząsająca nowela.
Pani Eliza przedstawia i porównuje dwa światy. Pierwszym są biedni chłopi a wśród nich młoda para: Hanka i Wasylek. Kochają się miłością piękną, wrażliwą, dzielą się odrobinami jedzenia. Marzą o wspólnej przyszłości.
Drugim światem są bogaci mieszkańcy dworku. Grają na fortepianie, czytają książki, bawią się,...

Proza tendencyjna - a jednak! diabeł niemal tak straszny, jak go malują.
Jest to debiutanckie opowiadanie Orzeszkowej. Później, na szczęście, było już znacznie lepiej, nawet biorąc pod uwagę fakt, że tendencji tak szybko autorka ze swej twórczości się nie wyzbyła.

Plus za pojawiające się już wówczas przebłyski późniejszego, poetyckiego stylu narracji. A także za kompletnie subiektywne skojarzenie miłosnej historii z tą znaną mi już z arcydzieła filmowego folkloru, tj. Cieni zapomnianych przodków Paradżanowa.

Proza tendencyjna - a jednak! diabeł niemal tak straszny, jak go malują.
Jest to debiutanckie opowiadanie Orzeszkowej. Później, na szczęście, było już znacznie lepiej, nawet biorąc pod uwagę fakt, że tendencji tak szybko autorka ze swej twórczości się nie wyzbyła.

Plus za pojawiające się już wówczas przebłyski późniejszego, poetyckiego stylu narracji. A także za kompletnie...

Dobra. Brutalna i przejmująca.

Dobra. Brutalna i przejmująca.