Z perspektywy czasu okazuje się, że ta książeczka jest przykładem tego, że wszelkie biografie osób żyjących powinno się pisać u schyłku ich życia lub po śmierci, a jeśli nawet w trakcie, to bez jednoznacznego oceniania a już tym bardziej bez stawiania kogoś na piedestale i pokazywania jako wzór godny uwagi i polecenia, bo jak pokazało życie wszystko może ulec zmianie i w proch się rozsypać. Tak też się stało z naszym bohaterem. Mel Gibson był przez bardzo długie lata w zlaicyzowanym silnie lewicującym środowiskiem Hollywood takim światełkiem w tunelu, że mimo ogromnej presji związanej z byciem sławnym i możliwymi z tego tytułu pokusami, jak również w otoczeniu wielkich pieniędzy i dostępu do wszelkich dóbr materialnych i przyjemności tego świata, można być sobą i nie dać się wciągnąć w tę szaleńczą machinę, która prowadzi do jednego, a mianowicie do bycia kolejnym elementem w celebryckiej układance, gdzie mówi i robi się to, co proponuje oficjalny salonowy układ, gdzie jest się na świeczniku i osiąga się niebo, o ile gra się tak, jak oni. Jeśli zaś chce się być outsiderem, to trzeba liczyć się z publicznym ostracyzmem i wręcz medialną nagonką, gdzie w normalnym świecie to, co cenne i wartościowe, i co powinno być chwalone i doceniane, tu będzie traktowane jako anachronizm, ciemnota i dogmatyczność, a dla takich poglądów i osób w tym świecie nie ma miejsca. Tak też był postrzegany i traktowany Gibson, aktor, który od świata Hollywood odcinał się jak tylko mógł, pokazując, że można inaczej. Był wiernym mężem, ojcem sześciorga dzieci, wiernym synem Kościoła, co niedziela uczestniczącym w liturgii niezależnie od okoliczności i miejsca, w którym przebywał, czy podczas pobytu na planie filmowym. Był też człowiekiem, który się nie wstydził własnej wiary, tego, że jest katolikiem, przyznawał się do tego publicznie, jak również i demonstracyjnie wyrażał swoje poglądy, szczególnie te niemodne i nienowoczesne, a mianowicie na koncepcję rodziny, na aborcje, na homoseksualizm, na Holocaust. Dotykało go wielokroć oskarżenie, że reprezentuje system wartości dogmatycznych, że jest fundamentalistą religijnym, antysemitą. On nic sobie z tego nie robił, był wierny swoim ideałom, Wszelkie filmy z jego udziałem nie miały elementów głupiej przemocy, w każdym starał się, czy to jako aktor czy jako reżyser, pokazać człowieka w jego rozterkach i wyborach, ale nie uciekając przed trudnymi czy skomplikowanymi decyzjami wpływającymi w istotny sposób na życie. To dzięki Gibsonowi na ekrany kin wszedł skrytykowany jeszcze przed jego ukazaniem się film Pasja, zrealizowanym z pełnym realizmem i ogromną dbałością o szczegóły, nie bojący się zarzutu politycznej poprawności, wierny opis 12 ostatnich godzin życia Jezusa. To Gibsonowi zawdzięczamy takie tytuły jak Breavheart, Patriota, Byliśmy żołnierzami, Wiecznie młody - będący apoteozą miłości, która jest w stanie przetrwać próbę czasu czy Człowiek bez twarzy - o trudnych relacjach pomiędzy dorosłymi i dziećmi i gdzie niewinność miesza się ze skalaniem, osądzenie idzie przed zrozumieniem. I takim niech zostanie Mel Gibson, znakomitym aktorem i wybitnym reżyserem, jako człowiek jednak, jak pokazało życie mimo tych wszystkich zapewnień i wzorcowego życia, niestety też uległ ludzkim słabościom. Jego życie rodzinne uległo rozpadowi, w jego życiu pojawiła się nowa kobieta, dla której porzucił rodzinę, a z którą też później się rozstał w atmosferze skandalu. Trudno więc go pomimo wszystko stawiać jako obrońcę wartości chrześcijańskich, oceńmy dokonania, a nad jego życiem prywatnym niech zapadnie kurtyna milczenia. Nie piszmy za wcześnie biografii z tezą, bo życie samo weryfikuje nam to, co się z nami dzieje później.

Z perspektywy czasu okazuje się, że ta książeczka jest przykładem tego, że wszelkie biografie osób żyjących powinno się pisać u schyłku ich życia lub po śmierci, a jeśli nawet w trakcie, to bez jednoznacznego oceniania a już tym bardziej bez stawiania kogoś na piedestale i pokazywania jako wzór godny uwagi i polecenia, bo jak pokazało życie wszystko może ulec zmianie i w...