Współczesny świat operuje dwoma paradoksami. Jednym z nich jest, mimo historycznych odniesień i bogatego materiału faktograficznego pozabiblijnego, próba podważenia historyczności osoby Jezusa Chrystusa i stworzenia wrażenia, że wszystko, co zostało powiedziane o Chrystusie to zbiór pobożnych mitów będących wynikiem przemyśleń i marzeń pogrążonej w smutku grupie oddanych uczniów i najbliższej rodziny, która nie mogla pogodzić się ze śmiercią swego najbliższego, o którym myśleli w kategoriach: wielki święty i nauczyciel. Jednocześnie sugeruje się, że tak naprawdę wcale nie musimy mieć do czynienia z realną postacią lecz z kimś wirtualnym, kto jest zbiorem określonych cech uosabiając idealnego Mistrza, i że tak naprawdę mógł wogóle nie istnieć. Argumentują tym, że pierwsze pisemne wzmianki pojawiły się w późnym czasie, czyli dopiero 30 lat po śmierci. A to wystarczający czas, żeby zatarły się prawdziwe wspomnienia i dokonała się apoteoza człowieka z uwzględnieniem faktu stworzenia jego realnego istnienia. Taki obraz podyktowany jest krytyczną oceną niespójnego i niejednoznacznie przekazanego opisu życia Jezusa i jego czynów i wzajemnym nakładaniem i przenikaniem się odtwarzanych i przekazywanych zapisów o nim. W ten sposób historyczny Jezus zostaje zdyskwalifikowany, a na jego miejscu pojawia się fantom, który jest wytworem, ludzkiej wrażliwej i głęboko zmotywowanej religijnie, pierwszej gminy, która potrzebowała mitu założyciela, by utrzymać spójność i wyrazistość na tle innych grup religijnych. Jednocześnie wszyscy, którzy kontestują historyczność Jezusa są epigonami rożnych pseudonaukowych teorii, takich, jak te zaprezentowane przez Dana Browna w jego kodzie da Vinci, gdzie historyczność Jezusa jest punktem wyjścia do snucia najbardziej nieprawdopodobnych teorii o relacjach damsko-męskich Jezusa, jego rzekomym potomstwie oraz o życiu po zmartwychwstaniu, które nie było jednak cudem wskrzeszenia tylko rodzajem śmierci klinicznej lub długotrwałego omdlenia lub snu w letargu. Z takim spojrzeniem nie zgadza się Ratzinger i prezentuje drugą z opcji, zakorzenioną głęboko teologicznie, pokazującą, że Ewangelie to nie zmyślone czy sfałszowane opowieści i że nie ma żadnych przesłanek, które stałyby za próbą ich podważenia lub zaprzeczenia, a wręcz odwrotnie, cud chrześcijaństwa nie byłyby możliwy, gdyby, mówiąc za świętym Pawłem nie dokonało się zmartwychwstanie Pana. Jest w nich zawarta teologiczna relacja, która z jednej strony bazuje na źródłowym odniesieniu, ale przede wszystkim bazuje na Chrystusie wiary i tego, co tak naprawdę dokonało się podczas jego ziemskiego życia i jaki był cel jego uniżenia i przyjęcia ludzkiej postaci. Bo tylko na imię Jezusa zgina się wszelkie kolano istot niebieskich i ziemskich, a wydarzenia które miały miejsce podczas Paschy były dziełem odkupienia, a to było celem obecności Boga-człowieka na ziemi. Doskonale napisana i świetna argumentacyjnie polemika pokazująca rożne drogi interpretacyjne i wskazująca na argumenty, których celem jest wyraziste przedstawienie prawdy o zbawiennotwórczej roli Chrystusa wśród nas.

Współczesny świat operuje dwoma paradoksami. Jednym z nich jest, mimo historycznych odniesień i bogatego materiału faktograficznego pozabiblijnego, próba podważenia historyczności osoby Jezusa Chrystusa i stworzenia wrażenia, że wszystko, co zostało powiedziane o Chrystusie to zbiór pobożnych mitów będących wynikiem przemyśleń i marzeń pogrążonej w smutku grupie oddanych...