Listy z Rzymu

najwyzsza kategoria..

najwyzsza kategoria..

Zbiór bardzo osobistych esejów pisanych po śląsku. Nie władam śląskim, no teraz może już odrobinę tak, ale z pewnością nie był on mi bliski, gdy natknęłam się na tę książkę, lub raczej, gdy mi ją pod nos podstawiono i fragmenty na głos odczytano. I muszę wyznać - niezwykła przygoda intelektualna, nadzwyczajna podróż, wyjątkowy przewodnik.

Zbiór bardzo osobistych esejów pisanych po śląsku. Nie władam śląskim, no teraz może już odrobinę tak, ale z pewnością nie był on mi bliski, gdy natknęłam się na tę książkę, lub raczej, gdy mi ją pod nos podstawiono i fragmenty na głos odczytano. I muszę wyznać - niezwykła przygoda intelektualna, nadzwyczajna podróż, wyjątkowy przewodnik.

Super książka!

Super książka!

Gwara nie jest takim moim pierwszym językiem, po prawdzie to dopiero na studiach się jej uczyłam... dlatego być może postrzegam tę pozycję jako coś wspaniałego. Wiem jednak, że osoby mówiące gwarą od dziecka widzą w niej sztuczność i uważają, że jest wręcz niestosowna... Ich podejście do gwary jest takie, jak do bielizny. Masz ją, używasz jej, ale nie machasz na zewnątrz.
Tym niemniej ode mnie wielki ukłon dla Pana Profesora. Udowodnił Pan, że można kochać po śląsku, tak samo, jak kocha się po włosku, francusku, polsku...

Gwara nie jest takim moim pierwszym językiem, po prawdzie to dopiero na studiach się jej uczyłam... dlatego być może postrzegam tę pozycję jako coś wspaniałego. Wiem jednak, że osoby mówiące gwarą od dziecka widzą w niej sztuczność i uważają, że jest wręcz niestosowna... Ich podejście do gwary jest takie, jak do bielizny. Masz ją, używasz jej, ale nie machasz na zewnątrz....

O zgrozo. Niestety jest to świetna książka, naprawdę bardzo dobra. Można ją czytać-połykać, tak, że pod koniec dnia zostaje kilka kartek i robi się tak smutno jak czuje się imperator po podbiciu wszystkiego wokoło, albo można delektować się każdym listem jak ręcznie przygotowywaną pralinką czekoladową z najdroższej budki nowiuteńkiego katowickiego dworca PKP. W obu przypadkach efekt jest nostalgiczno-słodko-gorzki. A tego po dobrych książkach można się spodziewać. Napisałam "niestety". A to dlatego, że tak późno przekonałam się do tej książki. Kompletnie nie miałam zaufania do PISANIA po śląsku. Śląski to nie jest język pisma, nie ma ustalonej formy zapisu dźwięków, a czytanie alfabetu fonetycznego męczy mózg i sprawia, że mało zwraca się uwagę na treść. Dlatego dopiero po przeczytaniu znakomitej książki prof. Nawareckiego ("Lajerman"), który bezwstydnie zachwalał kolegę po piórze, sięgnęłam po "Listy z Rzymu". A teraz pokornie przyznaję: są świetne.

O zgrozo. Niestety jest to świetna książka, naprawdę bardzo dobra. Można ją czytać-połykać, tak, że pod koniec dnia zostaje kilka kartek i robi się tak smutno jak czuje się imperator po podbiciu wszystkiego wokoło, albo można delektować się każdym listem jak ręcznie przygotowywaną pralinką czekoladową z najdroższej budki nowiuteńkiego katowickiego dworca PKP. W obu...