Przypadkowy bar, przypadkowa rozmowa, przypadkowy spacer, przypadkowy hotel i przypadkowe uczucie. Tak zaczyna się historia rozwiedzionego aktora Francois i tajemniczej Kay. Oboje samotni, pozostawieni sami sobie. Nie bez kozery ich historia ma miejsce w Nowym Jorku. Jest on symbolem samotności w tłumie, ale i nadzieją na drugą czy trzecią szansę.
Od pierwszych słów Kay traktuje Francois'a jak kogoś, kogo zna od zawsze, bez skrępowania opowiada mu o swoim życiu. Francois chłonie każde jej słowo i staje się... zazdrosny! Miota się między zachwytem i obrzydzeniem, między czułością i agresją. Jedyne czego zdaje się być pewny, to to że się zakochał.
Czy ta desperacka znajomość ma szansę przerodzić się w coś więcej, czy wystarczy czy potrzebuje czegoś bardziej namacalnego? Czas pokaże...
Simenon stworzył postać mężczyzny w średnim wieku, którego cała psychika ma postać kliniczną. Jest klinicznie zazdrosny, klinicznie uczuciowy, klinicznie fałszywy, agresywny, bezradny. Możemy łatwo uwierzyć, że samotność tego człowieka powoli zabija, a mimo tego trudno wykrzesać dla niego odrobinę współczucia.
Kay natomiast to postać jednowymiarowa – choć w dobrym tego słowa znaczeniu. Jest od początku do końca tajemnicza, oniryczna wręcz, mogłaby być jedynie przydługim snem Francois'a.
To jedna z nielicznych powieści Siemenon'a, którą trzeba przyjąć taką jaką jest – bez próby analizy i zrozumienia.
Ale to dobra powieść.

Przypadkowy bar, przypadkowa rozmowa, przypadkowy spacer, przypadkowy hotel i przypadkowe uczucie. Tak zaczyna się historia rozwiedzionego aktora Francois i tajemniczej Kay. Oboje samotni, pozostawieni sami sobie. Nie bez kozery ich historia ma miejsce w Nowym Jorku. Jest on symbolem samotności w tłumie, ale i nadzieją na drugą czy trzecią szansę.
Od pierwszych słów Kay...

Spodziewałam się czegoś na miarę „Wdowy Couderc” i „Paryskiego ekspresu”, otrzymałam zaledwie melodramat. Jest tu studium samotności, jest wgląd w niewesołe położenie rozwódki w latach 40. ubiegłego stulecia, od biedy jest i ciekawa fabuła, niestety wszystko to ginie pod grubą warstwą nieznośnej ckliwości.

Spodziewałam się czegoś na miarę „Wdowy Couderc” i „Paryskiego ekspresu”, otrzymałam zaledwie melodramat. Jest tu studium samotności, jest wgląd w niewesołe położenie rozwódki w latach 40. ubiegłego stulecia, od biedy jest i ciekawa fabuła, niestety wszystko to ginie pod grubą warstwą nieznośnej ckliwości.

Miła, lekko nostalgiczna opowieść z połowy ubiegłego wieku w Nowym Jorku. Klasyka i mistrzostwo formy typowe dla Simenona.

Miła, lekko nostalgiczna opowieść z połowy ubiegłego wieku w Nowym Jorku. Klasyka i mistrzostwo formy typowe dla Simenona.

Simenon jako autor prozy psychologicznej wypada słabo: on i ona mają romans w Nowym Jorku, piją i łażą po mieście, on ją czasami tłucze, bo jest zazdrosny, ale ona go i tak kocha, nudy, odłożyłem w połowie.

Simenon jako autor prozy psychologicznej wypada słabo: on i ona mają romans w Nowym Jorku, piją i łażą po mieście, on ją czasami tłucze, bo jest zazdrosny, ale ona go i tak kocha, nudy, odłożyłem w połowie.