Wreszcie zabrałam się za bliższe poznanie tej osoby – ze wszech miar niezwykłej. To do niej całe życie wzdychał Norwid, to za nią uganiały się stada młodszych i starszych mężczyzn. To wreszcie ją – nie piastującą żadnego (przynajmniej oficjalnego) urzędu, będąca żoną nic nieznaczącego Jana Kalergisa przyjmowano w najważniejszych domach europejskich XIX w., wydawano na jej cześć obiady i bale, pisano wiersze i poematy. I zawsze orszak „przyjaciół” czekał na każdym dworcu kolejowym, nie miała problemu ze znalezieniem lokum, gdziekolwiek się pojawiała.
Kim była Maria z hrabiów Nesselrode Kalergis-Muchanow? Zapewne nigdy się nie dowiemy. Na pozór – tłumacząc na dzisiejsze czasy obyczaje końca XIX w. – pusta celebrytka uwielbiająca życie towarzyskie. Ale miała też spore zdolności organizacyjne, doskonale grała na fortepianie, pomagała młodym artystom, przyłożyła się np. do powstania ośrodka wagnerowskiego w Weimarze czy Instytutu Muzycznego w Warszawie.
Książka pokazuje nam, jak jej życie wyglądało - głównie towarzyskie. Osobiste skrzętnie chroniła. Autor posługuje się dokumentami. To listy, anonse prasowe, wspomnienia innych. Od siebie daje tylko skromne komentarze, niekiedy zawoalowane, bo nie ma niezbitego dowodu, że zjawiskowo ponoć piękna Maria była np. carską Matą Hari. A może nie tylko carską...
Czasy, w których żyła były burzliwe, Europa pocięta na wciąż zmieniające granice państewka, ksiąstewka targane nieustającymi konfliktami i intrygami politycznymi. Zaś ona, córka Niemca na carskiej, wysokiej służbie, półkrwi Polka, żona Greka poruszała się swobodnie od Petersburga po Paryż. I te ciągłe podróże pod byle pretekstem... Długo nie miała własnego domu, swojego miejsca i wcale o to nie zabiegała.
Podobało mi się takie pokazanie i skomplikowanych czasów, i może nie tyle skomplikowanej, co tajemniczej osoby, która mówiła i pisała dużo (to epoka nieustannego pisania listów),ale tylko to, co sama chciała. I tylko strzępy listów pisanych do rodziny czy przyjaciół nam zostały. Zmarła w wieku zaledwie 52 lat, w Warszawie i jest pochowana w grobowcu ojca na Powązkach.

Wreszcie zabrałam się za bliższe poznanie tej osoby – ze wszech miar niezwykłej. To do niej całe życie wzdychał Norwid, to za nią uganiały się stada młodszych i starszych mężczyzn. To wreszcie ją – nie piastującą żadnego (przynajmniej oficjalnego) urzędu, będąca żoną nic nieznaczącego Jana Kalergisa przyjmowano w najważniejszych domach europejskich XIX w., wydawano na jej...

Biografia napisana w starym stylu - mnie taki odpowiada. Naszpikowana faktami, fragmentami listów i recenzji, pozbawiona emocjonalnych i wydumanych wtrętów.
Sama pani Kalergis budzi we mnie sprzeczne uczucia - z jednej strony opisywana jako pani wielkiego serca i talentu, z drugiej skoncentrowana na sobie, egzaltowana, niezbyt chyba mądra.
Niezależnie jednak od osoby, lubię biografie pisane w ten sposób. Dobrze było mieć tę powieść w ręku.

Biografia napisana w starym stylu - mnie taki odpowiada. Naszpikowana faktami, fragmentami listów i recenzji, pozbawiona emocjonalnych i wydumanych wtrętów.
Sama pani Kalergis budzi we mnie sprzeczne uczucia - z jednej strony opisywana jako pani wielkiego serca i talentu, z drugiej skoncentrowana na sobie, egzaltowana, niezbyt chyba mądra.
Niezależnie jednak od osoby, lubię...