Niezwykła kobieta.

Niezwykła kobieta.

Od razu zastrzegam - 9 gwiazdek to połączenie oceny wartości literackiej oraz osobowości autorki, to drugie "zmusza" do tak wysokiej oceny.
Catherine Doherty opowiada fragmenty swojego życia, swojego bezkompromisowego życia. To osoba, która uznała, że chce wcielać w życie Ewangelię, pomagając ubogim poprzez mieszkanie między nimi. Mnie urzekło jej spojrzenie na świat, odrzucające stereotypy i zmuszjące do pytania: dlaczego? - jeśli tylko coś wydaje jej się podejrzane, jak chociażby zachowanie białych Amerykanów wobec Murzynów w latach 40. Nie poddaje się konformizmowi, nawet jeśli musi go zwalczać u osób duchownych (np. zmuszając ich do przyjmowania do ich szkół czarnoskórych uczniów). Obrywa za to różnorako - nie tylko pomidorami, raz nawet kapustą, o zerwaniu odzieży i pobiciu nie wspomnę.
Być może ten opis sugeruje, że jej opowieść to nudna moralizatorska historia. Nic bardziej mylnego. Jej styl jest przyjemnie gawędziarski i nie raz zdarza się, że trudno powstrzymać śmiech, jak chociażby gdy jej nieznajomość potocznych amerykańskich frazeologizmów powoduje, że trzęsie dwadzieścia razy w ciągu nocy nogą chorego w szpitalu wojennym, bo on o to "prosi". Oczywiście, trzęsienia zapisuje starannie w karcie chorego.
Osobowość Catherine wylewa się z kart książki, trudno nie myśleć o niej z szacunkiem, nawet jeśli jej styl życia jest odległy od naszego. Może ten szacunek wynika też stąd, że sama Katia jest jego wielką nauczycielką.

Od razu zastrzegam - 9 gwiazdek to połączenie oceny wartości literackiej oraz osobowości autorki, to drugie "zmusza" do tak wysokiej oceny.
Catherine Doherty opowiada fragmenty swojego życia, swojego bezkompromisowego życia. To osoba, która uznała, że chce wcielać w życie Ewangelię, pomagając ubogim poprzez mieszkanie między nimi. Mnie urzekło jej spojrzenie na świat,...