Anakreont to jeden z najpopularniejszych poetów starożytnej Grecji, który jeszcze za życia zdążył wymościć sobie sławę, jak również swój warsztat i styl. Spośród zapewne bardzo obfitej twórczości do naszych czasów dochowało się około stu wierszy, niektóre we fragmentach.

Tworzył on głównie poezję o tematyce biesiadnej, wesołej i rubasznej, sławił uroki życia, opowiadał także o miłości w sposób żartobliwy, swobodny i niezobowiązujący. Głównymi tematami (oraz motywami) poruszanymi przez niego były muzyka, taniec, wino i miłość. Operował również charakterystycznym dla siebie symbolem wieńca kwiatów, uosabiających żywotność, rozkwit. Jest to stały repertuar Anakreonta, który zdążył za życia wyrobić sobie poetycki trademark. Gościł on zresztą na dworach zamożnych i tam też tworzył. Stąd wiersze jego są przykładem liryki biesiadnej, dworskiej.

Anakreont jest z powyższych przyczyn monotematyczny – każdy jego wiersz ma tę samą wymowę i w każdym chodzi po prostu o picie wina, tańce, hulanki i swawole. Taka powtarzalność może być na dłuższą metę męcząca, dlatego jego wierszy nie należy czytać ciurkiem, a raczej dawkować okazyjnie. Z drugiej strony imponujące jest, jak wiele wierszy można wycisnąć ze zbioru tych samych motywów, obracając się ciągle wokół tego samego, zupełnie jak gdyby było to niewyczerpalnym źródłem inspiracji. Wiersze te musiały mieć, jak się przyjmuje, konkretne przeznaczenie – były zapewne śpiewane w czasie uczt czy zabaw, stąd potrzeba było ich aż tylu. I stąd taka ich popularność.

Wiersze miłosne są zaś typowymi wierszami zalotnymi. Anakreont zachwyca się w nich przede wszystkim wdziękami kobiet i wręcz flirtuje z nimi poprzez słowa, ale – co znacznie ciekawsze, bo bardziej kontrowersyjne – równie często uczucie podmiotu lirycznego zostaje ukierunkowane na młodych mężczyzn. Jest to bez wątpienia godny uwagi przykład poety biseksualnego, który mówi o swoich uczuciach wprost (choć nie tylko on tak miał). Wówczas było to zapewne mniej burzliwą kwestią niż dzisiaj.

Można też w niektórych wierszach dostrzec zalążki myśli etycznej u Anakreonta. Przedkłada on bowiem życie spędzone na relaksie, odpoczynku, braku zobowiązań i dobrej zabawie nad wszelkie zaszczyty, sławę czy bogactwo. Kierowanie się w życiu pieniądzem zresztą ostro krytykuje, dopatrując się w tym nieszczęść. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że jest to pewna antycypacja epikurejskiej myśli etycznej.

Popularność Anakreonta przyczyniła się do tworzonych w następnych wiekach Anakreontyków, czyli wierszy oddających tematykę oraz styl poezji Anakreonta. Wyznaczył więc Anakreont pewien trend, pewien swój własny nurt poezji starogreckiej. I między innymi dlatego warto po niego sięgać.

Anakreont to jeden z najpopularniejszych poetów starożytnej Grecji, który jeszcze za życia zdążył wymościć sobie sławę, jak również swój warsztat i styl. Spośród zapewne bardzo obfitej twórczości do naszych czasów dochowało się około stu wierszy, niektóre we fragmentach.

Tworzył on głównie poezję o tematyce biesiadnej, wesołej i rubasznej, sławił uroki życia, opowiadał...