Komiks autorstwa nagradzanych braci bliźniaków robi wrażenie w samym jego środku. Przypomina "Grę w klasy" - skakanie po różnych momentach życia bohatera i przewrotne uśmiercanie go na różne sposoby, co kończy poszczególne etapy jego "stawania się człowiekiem" - od poznania przypadkowej dziewczyny, po poznanie dziewczyny nieprzypadkowej. W galimatiasie największe wrażenie robi śmierć ojca i próba ratunku przyjaciela. W pewnym momencie jednak forma się zużywa i zaczyna nużyć jak nachalny i powtarzany wiele razy wiersz o tym że piękne jest życie kiedy słońce zachodzi i skaczą delfiny. Wreszcie im bliżej końca wszystko staje się banalne i różowe z samozadowolenia - aż do nieznośnie lukrowanego epilogu, w którym zarówno brat rysownik jak i brat od literek postanowili przeskoczyć sonety Szekspira. Niepotrzebnie. Brazylijskie słońce przydałoby się zecydowanie schłodzić czymś północnoatlantyckim. Zabrakło nieco lodu i nożyczek, towar zjełczał. Mogło być pięknie, choć kilka momentów do kieszonki.

Komiks autorstwa nagradzanych braci bliźniaków robi wrażenie w samym jego środku. Przypomina "Grę w klasy" - skakanie po różnych momentach życia bohatera i przewrotne uśmiercanie go na różne sposoby, co kończy poszczególne etapy jego "stawania się człowiekiem" - od poznania przypadkowej dziewczyny, po poznanie dziewczyny nieprzypadkowej. W galimatiasie największe wrażenie...

Wracając po latach lektura nie robi większego wrażenia. Ckliwa obyczajówka wyjęta z brazylijskiej telenoweli. Dużo banalnych stwierdzeń i uogólnień wyjętych z tanich podręczników dla inkwizytorów, jakby ktoś chciał pouczać innych, jak żyć - nie lubię takiego podejścia, dlatego ,,choruję'', kiedy słyszę, że ktoś ma receptę na życie. Prawienie oczywistych oczywistości doprowadza czytelnika do jednej myśli - mało jest twórców, którzy potrafią nie narzucać własnego podejścia do trywialnej rzeczywistości. Niby przypomina, to co jest ważne dla człowieka, ale poniekąd irytuje, że nie są to wyrazy godne uwagi. Mądra głowa nie potrzebuje kolejnych dawek komunalnych przypisów.

Wracając po latach lektura nie robi większego wrażenia. Ckliwa obyczajówka wyjęta z brazylijskiej telenoweli. Dużo banalnych stwierdzeń i uogólnień wyjętych z tanich podręczników dla inkwizytorów, jakby ktoś chciał pouczać innych, jak żyć - nie lubię takiego podejścia, dlatego ,,choruję'', kiedy słyszę, że ktoś ma receptę na życie. Prawienie oczywistych oczywistości...

Prawdę napisał jeden z tutejszych czytelników - trochę Paulo Coelho tutaj jest. A że autorzy są Brazylijczykami, to, jak to mówi Max Kolonko, się do siebie dodaje. Naczytały się chłopaki mistrza kiczowatych prawd wszelakich i to ich albumowi nie pomogło. Ten trop prowadzi do Coelho jak nitka do kłębka babcinej włóczki. Naprawdę wybitny komiks nie mówi nam wprost jakie życie jest i jak (według autora) powinniśmy postępować. Arcydzieło to pokazuje, a wnioski mamy wyciągać sami. A ten komiks na szczęście pokazuje nam wszystko bardzo ładnie na planszach i byłoby ok, ale jeszcze miejscami straszliwie męczy bułę narrator w ramkach. Niepotrzebnie. Znakomity jest pomysł z pokazywaniem śmierci głównego bohatera w każdym rozdziale (i w różnym wieku). I tak, już po pierwszym rozdziale łapiemy o co chodzi, czyli że wszystko się może zdarzyć, nie znamy dnia ani godziny i potem już tylko czekamy jak tym razem zakończy życie nasz bohater. Jest to naprawdę świetny zabieg, bo np. ginie w wieku 21 lat, a w następnym rozdziale ma 32 i widać jak potoczyłoby się jego życie, gdyby nie przypadkowa śmierć 11 lat wcześniej. I tak rozdział po rozdziale. Od strony komiksowej roboty jest to majstersztyk. Kompozycja plansz, mimika, cieniowanie, ruch i te sprawy na bardzo profesjonalnym poziomie. Przeczytałem praktycznie na jednym posiedzeniu, a album zawiera aż 10 amerykańskich zeszytów, czyli 250 stron. Jakby trochę zmniejszyć ilość niepotrzebnych paulocoelhonizmów, czyli mówiąc kolokwialnie, wywalić 30% wrzutek narratora, to Daytripper byłby znacznie lepszy. Plus za fajny pomysł, że główny bohater zarabia na życie pisaniem nekrologów do gazety i pod koniec każdego rozdziału, kiedy ziomek ginie, takie właśnie nekrologi pojawiają się na jego temat.

Prawdę napisał jeden z tutejszych czytelników - trochę Paulo Coelho tutaj jest. A że autorzy są Brazylijczykami, to, jak to mówi Max Kolonko, się do siebie dodaje. Naczytały się chłopaki mistrza kiczowatych prawd wszelakich i to ich albumowi nie pomogło. Ten trop prowadzi do Coelho jak nitka do kłębka babcinej włóczki. Naprawdę wybitny komiks nie mówi nam wprost jakie życie...

Jestem osobą, która zanim sięgnie po jakąś książkę stara się znaleźć jak najwięcej materiałów promocyjnych, opinii i recenzji żeby sprawdzić czy dana pozycja mnie zainteresuje. Tak samo było w przypadku Daytripper’a. Tytuł ten zbiera bardzo dobre oceny, dlatego też zabrałem się za lekturę z pozytywnym nastawieniem, dając kredyt zaufania internetowym opiniom i... nie zawiodłem się.

Komiks opowiada o Brazylijczyku imieniem Brás. Jest on synem sławnego pisarza i również chce nim zostać, jednak wciąż szuka swojego stylu pisarskiego pracując w gazecie pisząc nekrologi. Kadży rozdział to etap w życiu Brás’a, w których mowa o miłości, przyjaźni, radzeniu sobie z stratą i o nieuniknionym. „Jeśli ktoś myśli, że można przygotować się na rzeczy nieuniknione… myli się.” Głównym motywem przewodnim jest właśnie to nieuniknione przeznaczenie – śmierć, oraz to jaką ma ona wpływ na życie człowieka.

Od pierwszych stron historia otacza czytelnika atmosferą realności, bo świat przedstawiony na kartach komiksu na taki wygląda. Dobro, zło, radość, smutek i słowa które to wszystko opisują. Właśnie. Słowa wypowiadane przez postaci są najmocniejszą stroną wszystkich opowieści, niektóre banalne, niektóre tak głębokie, że chwytają za serce powodując napływ łez. Wiele z tych słów pozostanie na długo w mojej pamięci.

Warstwa graficzna prezentuje się fantastycznie. Kolory, cienie i tła doskonale oddają atmosferę scen, z twarzy postaci można wyczytać uczucia jakie nimi targają. Świetna robota.

Daytripper to wybitny komiks, opowiadający piękne historie przy których można się uśmiechnąć, wzruszyć i zastanowić nad własnym życiem. „To twoje życie, jesteś tym kim chciałeś być?”

POLECAM!

Jestem osobą, która zanim sięgnie po jakąś książkę stara się znaleźć jak najwięcej materiałów promocyjnych, opinii i recenzji żeby sprawdzić czy dana pozycja mnie zainteresuje. Tak samo było w przypadku Daytripper’a. Tytuł ten zbiera bardzo dobre oceny, dlatego też zabrałem się za lekturę z pozytywnym nastawieniem, dając kredyt zaufania internetowym opiniom i... nie...

Banał goni banał. Ładnie narysowana, pretensjonalna, pełna życiowych prawd wydmuszka. Masz jedno życie, a życie to zbiór wyjątkowych chwil, więc bądź czujny, by nie umknął ci sens - Paulo Coelho pęka z dumy.

Banał goni banał. Ładnie narysowana, pretensjonalna, pełna życiowych prawd wydmuszka. Masz jedno życie, a życie to zbiór wyjątkowych chwil, więc bądź czujny, by nie umknął ci sens - Paulo Coelho pęka z dumy.

Może się podobać obrazkowo. Historia też interesująca - ale głównie na poziomie konstrukcji. Trochę smutna, trochę nostalgiczna, wytrwale zmierza do banalnej konkluzji: YOLO ;)

Może się podobać obrazkowo. Historia też interesująca - ale głównie na poziomie konstrukcji. Trochę smutna, trochę nostalgiczna, wytrwale zmierza do banalnej konkluzji: YOLO ;)

Cudne i epickie wręcz podejście do tematu życia i śmierci.

Cudne i epickie wręcz podejście do tematu życia i śmierci.