Dziedzictwo Manganów

Nigdy nie skusiłabym się samodzielnie na tę książkę, gdyby nie pewna okoliczność. Siedząc w przychodni lekarskiej obok mnie zaczytywała się tą powieścią inna pacjentka, starsza ode mnie. Pomyślałam: jeśli nie można się od niej oderwać nawet na te pół godziny, to warto pożyczyć i ocenić. Zapamiętałam tytuł i pożyczyłam. Nazwisko autora zupełnie nic mi nie mówiło. I słusznie, ten irlandzkiego pochodzenia pisarz i scenarzysta filmowy zmarł w 1999 roku, a powieść, którą przeczytałam, wydana została w 1979 roku.

Nieznajoma z przychodni umożliwiła mi przeczytanie książki całkowicie niebanalnej. I chociaż tytuł wskazuje raczej na sprawy dotyczące majątku, to jednak powieść dotyczy głównie poszukiwania swoich korzeni i rodzinnej historii. 36- letni dziennikarz i poeta, James Mangan, po nagłe śmierci swojej sławnej żony, aktorki, która nieźle go wzbogaciła, wzmocniony opowieściami swego ojca i ze zdjęciem prapradziadka z 1847 roku, przybywa do kraju przodków - Irlandii. Owym prapradziadkiem jest autentyczny poeta irlandzki James Clarence Mangan (1803-1849).

Powieść Moore'a ma niesamowity klimat. To mieszanka romansu i dreszczowca osadzona w typowym krajobrazie irlandzkim z jego starymi kamiennymi domami i historycznymi ruinami z czasów normańskich. Dodatkowo bardzo romantyczna poetycka, nie tylko przez scenerię i częste cytowanie wybranych wierszy Mangana i innych poetów.

Wzniosłe pragnienia dotarcia do prawdy o przodkach zderzają się jednak z prymitywizmem irlandzkich krewnych i bardzo obrzydliwymi tajemnicami rodzinnymi. Ród, który spłodził kilku bardziej czy mniej udanych poetów ma na sumieniu grzechy kazirodztwa, rozpusty i pijaństwa.

Wiele fragmentów tej powieści mnie oczarowało, kilka innych zniesmaczyło. Ale autor pisze naprawdę dobrze oddając wiernie realia obyczajowe i kulturowe Irlandii lat 70-tych.
Polecam zdecydowanie!

Nigdy nie skusiłabym się samodzielnie na tę książkę, gdyby nie pewna okoliczność. Siedząc w przychodni lekarskiej obok mnie zaczytywała się tą powieścią inna pacjentka, starsza ode mnie. Pomyślałam: jeśli nie można się od niej oderwać nawet na te pół godziny, to warto pożyczyć i ocenić. Zapamiętałam tytuł i pożyczyłam. Nazwisko autora zupełnie nic mi nie mówiło. I słusznie,...