Książka nosi podtytuł Szalona przygoda notorycznego złodzieja dzieł sztuki i inne pouczające historie. I właśnie na ten drugi aspekt dzieła Vincenta Noce'a warto zwrócić uwagę. "Lekcja" jaką zafundował Breitwieser muzeom i służbom ochrony zabytków m.in. Szwajcarii, Francji i Niemiec jest wielce pouczająca. Dowodzi jednej zasadniczej sprawy - w ochronie dóbr kultury najzawodniejszym czynnikiem jest czynnik ludzki. Przerażenie i zdumienie budzi łatwość z jaką złodziej wynosił w biały dzień z muzeów nawet ogromne tapiserie. W jeszcze większe zdumienie wprawia czytelnika postawa muzealników, którzy nie tylko nie stawili się na procesie, lecz co poniektórzy wręcz negowali, by skradzione przedmioty figurowały w inwentarzach ich muzeów.

Osobną sprawa jest brak współpracy między organami ścigania poszczególnych krajów. Rzecz, o której tyle się mówi w praktyce zawiodła. Także i sądy nie stanęły na wysokości zadania. Breitwieser i jego matka, która zniszczyła obrazy, w tym dzieło Cranacha, otrzymali łagodne wyroki. Z ironią chciałoby się powiedzieć, że sądy uznały czyny młodego Szwajcara, jako mające "znikomą szkodliwość społeczną".

Gdy się czyta opowieść Noce'a aż ciarki przechodzą po plecach na myśl co by było gdyby Breitwieser zawitał do Polski. "Lekcja Breitwiesera" to okazja by się uczyć na cudzych błędach - to nauka dla muzealników, Wewnętrznych Służb Ochrony, dla organów ścigania. I należy mieć nadzieję, że tylko dla nich będzie ona inspiracją, że po jej lekturze nie pojawi się jakiś "polski Breitwieser".