Dzieci Hanyski

O ile w "Hanysce" spodobało mi się porusznie tematu powojennych losów niemieckich przesiedleńców, bo mało się o tym pisze w kontekscie II wojny światowej, o tyle w "Dziejach Hanyski" nie urzekło mnie juz nic. W pierwszej części wydarzenia były bardziej dramatyczne, tutaj przeważają rozterki duchowe Marii i jej dzieci.
Minus za styl, w jakim napisana jest ta powieść.

O ile w "Hanysce" spodobało mi się porusznie tematu powojennych losów niemieckich przesiedleńców, bo mało się o tym pisze w kontekscie II wojny światowej, o tyle w "Dziejach Hanyski" nie urzekło mnie juz nic. W pierwszej części wydarzenia były bardziej dramatyczne, tutaj przeważają rozterki duchowe Marii i jej dzieci.
Minus za styl, w jakim napisana jest ta...

Ciąg dalszy opowieści o losach autochtonów, na ziemiach pozyskanych przez Polskę w wyniku II Wojny Światowej. Czasy wczesnego PRL-u, relacje między ludzkie i losy rodzin podzielonych wojną, decyzjami urzędników, bądź zrządzeniem losu. Polecam równie gorąco jak "Hanyskę".

Ciąg dalszy opowieści o losach autochtonów, na ziemiach pozyskanych przez Polskę w wyniku II Wojny Światowej. Czasy wczesnego PRL-u, relacje między ludzkie i losy rodzin podzielonych wojną, decyzjami urzędników, bądź zrządzeniem losu. Polecam równie gorąco jak "Hanyskę".

Kolejne spotkanie z prozą Pani Buchner, kolejne pełne zachwytu nad jej twórczością.

Dalsze dzieje rodziny Brun. Tym razem skupione na młodszym pokoleniu, czyli na dzieciach Marii.Dzieciach, które z racji swojego pochodzenia są szykanowane, wyzywane. Cierpią za swoją narodowość, a przecież to tylko dzieci, które nie chciały nic złego, nic złego nie zrobiły...

Autorka również ukazuje dalsze lata w powojennej Polsce, gdzie władza komunistyczna coraz bardziej rozpościera swoje ramiona, obejmuje nimi każdy zakątek Polski i zaciska na nich swoje macki. Wszędzie ma swoich szpiegów, narzuca sposób życia, działania a nawet myślenia.

I w tej powieści podobnie jak w "Hanysce" nie brakuje momentów pełnych emocji. Czyta się ją, można rzec pochłania, bo nawet jak się na chwilkę odłoży książkę, to już człowieka ciągnie, żeby z powrotem po nią sięgnąć i
dowiedzieć się co jeszcze może spotkać Hanyska, Lizę, Petra i Erikę.

„Dzieci Hanyski” to książka pełna emocji, pełna miłości. Miłości pojmowanej w szerokim zakresie. Miłości do Ojczyzny, do dzieci, miłości i wiary w Boga aż w końcu tej najsmutniejszej strony, niespełnionej miłości. Powieść o trudnych wyborach, decyzjach, które zaważają na całym dalszym życiu bohaterów, ich rozterkach, dylematach, ich przemyśleniach, które autorka pięknie wplata w historię lat 50-tych XX wieku.

Po przeczytaniu nasunęła mi się taka myśl. Czy Polak, czy Niemiec, Rosjanin, Chaziaj, czy Hanys wszyscy jesteśmy tacy sami, równi wobec Boga. Nieważne co zrobili nasi przodkowie. Przyszliśmy równi na ten świat i kiedyś z niego odejdziemy, zostawiając tu wszystko czego czasami tak bardzo kurczowo się trzymamy. A najważniejsze w życiu jest to, żebyśmy się miłością kierowali, miłością pojmowaną w szerokim zakresie...

Z wielką chęcią chciałabym zatopić się w dalszych losach rodziny Brun, może w losach wnuków i prawnuków Marii. Tylko nie wiem, czy autorka ma w planach opisywać dalsze dzieje bohaterów.

Kolejne spotkanie z prozą Pani Buchner, kolejne pełne zachwytu nad jej twórczością.

Dalsze dzieje rodziny Brun. Tym razem skupione na młodszym pokoleniu, czyli na dzieciach Marii.Dzieciach, które z racji swojego pochodzenia są szykanowane, wyzywane. Cierpią za swoją narodowość, a przecież to tylko dzieci, które nie chciały nic złego, nic złego nie zrobiły...

Autorka...

Trzeba przeczytać... Warto zobaczyć też, jak układały sie losy tych, którzy w niczym nie zawinili, ale cierpieli za winy tych ,,na górze"...

Trzeba przeczytać... Warto zobaczyć też, jak układały sie losy tych, którzy w niczym nie zawinili, ale cierpieli za winy tych ,,na górze"...

Super książka!

Super książka!

Polecam.

Polecam.

*!

*!