Mam bardzo mieszane uczucia w związku z tą pracą: Beata Kubiak Ho-Chi jest doskonałą autorką doskonałych zazwyczaj opracowań, zarówno tych ogólnych, jak i traktujących o wybranym aspekcie jednej dziedziny, jak monografia o klasycyzmie u Yukio Mishimy, którą czytałam z prawdziwą przyjemnością.
Dlaczego więc "Tragizm w japońskim teatrze lalkowym bunraku" tak mnie wymęczył? Przede wszystkim sam temat, chociaż na początku wydawał mi się interesujący, przy bliższym poznaniu okazał się raczej hermetyczny i niezbyt pociągający. Pierwsze rozdziały, traktujące o teorii tragedii w teatrze zachodnim i przedstawiające rozważania japońskich teoretyków, którym pojęcie zachodniej tragedii było kompletnie obce to niezły test cierpliwości i wytrzymałości dla czytelnika. Dalej jest już nieco lepiej, chociaż kto czytał opracowanie o teatrze japońskim Estery Żeromskiej o powstaniu, historii i specyfice bunraku nie dowie się niczego nowego. Najciekawsze są rozdziały, w których autorka omawia i streszcza niektóre fragmenty sztuk, analizując je pod kątem obecności elementów tragizmu w ujęciu zachodnim. Pytanie tylko, czy dla tych ostatnich, najkrótszych części warto przedzierać się z mozołem przez pierwsze rozdziały.
Książka sprawiła na mnie wrażenie nierównej i niezbyt spójnej, wyraźnie rozpadającej się na część teoretyczną, niewątpliwie potrzebną, ale mało przystającą do dalszych części. Czy użyteczna? O japońskim teatrze są lepsze opracowania, natomiast wydaje mi się, że ze względu na hermetyczność zagadnienia może zainteresować raczej teatrologów niż japonistów.

Mam bardzo mieszane uczucia w związku z tą pracą: Beata Kubiak Ho-Chi jest doskonałą autorką doskonałych zazwyczaj opracowań, zarówno tych ogólnych, jak i traktujących o wybranym aspekcie jednej dziedziny, jak monografia o klasycyzmie u Yukio Mishimy, którą czytałam z prawdziwą przyjemnością.
Dlaczego więc "Tragizm w japońskim teatrze lalkowym bunraku" tak mnie wymęczył?...