Twórczość A. Mickiewicza zajmowała poważne miejsce w badaniach naukowych i krytycznych Wacława Borowego. Serię jego prac o Mickiewiczu otworzyło komentowane wydanie III części Dziadów w 1920 r. Powierzono mu także redakcję pierwszego tomu Dzieł wszystkich poety, obejmującego lirykę, w wydaniu sejmowym. Sumą mickiewiczologii Borowego stały się wykłady poświęcone twórczości Mickiewicza, rozpoczęte na Uniwersytecie Warszawskim jesienią 1938 r. Po wojnie zostały one wznowione i powtórzone w skróceniu w r. akad. 1945/46. Po rocznej przerwie Borowy podjął dalszy ciąg wykładów i prowadził je przez następne dwa lata, omawiając kolejne okresy twórczości poety. Nie zdołał jednak doprowadzić zamierzonego cyklu do końca - zmarł w 1950 r.
W latach 1948-1950 na łamach pism naukowo-literackich zaczęły się ukazywać początkowe wykłady, przygotowane do druku przez autora, co świadczyło o zamiarze opublikowania całości wykładów jako monografii twórczości Mickiewicza. Realizacją tego zamiaru stało się dwutomowe wydanie O poezji Mickiewicza (Lublin 1958),przygotowane z rękopisu przez Czesława Zgorzelskiego przy współudziale Wiesława Grabowskiego i Andrzeja Paluchowskiego.
Wydanie obecne, opracowane przez Zofię Stefanowską i Andrzeja Paluchowskiego, zostało poszerzone o dwa rozdziały (VI i VII),których rękopisy odnaleziono już po ukazaniu się wydania pierwszego w papierach Julii Borowej, oraz o 4 artykuły przedrukowane z tomu Borowego Kamienne rękawiczki i inne studia i szkice literackie (Warszawa 1932).
Praca Borowego O poezji Mickiewicza zachowuje wciąż trwałą wartość naukową. Zawdzięcza to subtelności obserwacji autora, jego odkrywczemu stawianiu problemów i precyzji rozumowania, nowoczesnemu sposobowi ukazywania powiązań literackich, umiejętności syntezy oraz walorom języka i elegancji stylu.
Książka Borowego powinna stanowić podstawową lekturę studentów filologii polskiej, polonistów nauczycieli szkół średnich, osób zainteresowanych twórczością naszego narodowego wieszcza.