Okładka mojego tomiku jest biała. I nie wiem czemu, ale biały kolor pasuje mi do wierszy Herberta. Ten tomik zawiera przesłania Pana Cogito, ale również wiersz "U wrót doliny", który pięknie zaśpiewał nam Gintrowski, jak również "Do Marka Aurelego", śpiewany przez m. in. Waglewskiego.
Ale ja zacytuję kawałek innego wiersza:
"Ponieważ żyli prawem wilka
Historia o nich głucho milczy
Pozostał po nich w kopnym śniegu
Żółtawy mocz i ten ślad wilczy"

Okładka mojego tomiku jest biała. I nie wiem czemu, ale biały kolor pasuje mi do wierszy Herberta. Ten tomik zawiera przesłania Pana Cogito, ale również wiersz "U wrót doliny", który pięknie zaśpiewał nam Gintrowski, jak również "Do Marka Aurelego", śpiewany przez m. in. Waglewskiego.
Ale ja zacytuję kawałek innego wiersza:
"Ponieważ żyli prawem wilka
Historia o nich głucho...

Herbert moim mistrzem - piękne metafory, wspaniały język i bogactwo podejmowanych tematów. Książka na zawsze!

Herbert moim mistrzem - piękne metafory, wspaniały język i bogactwo podejmowanych tematów. Książka na zawsze!

Póki co Herbert jest jedynym poetą, który do mnie trafia. Ma specyficzny, ale dość prosty w odbiorze język i w jego poezji widać ogrom doświadczeń i przemyśleć. Jedyny tomik wierszy, który czytałam dla przyjemności, a nie z przymusu.

Póki co Herbert jest jedynym poetą, który do mnie trafia. Ma specyficzny, ale dość prosty w odbiorze język i w jego poezji widać ogrom doświadczeń i przemyśleć. Jedyny tomik wierszy, który czytałam dla przyjemności, a nie z przymusu.

Utwierdziłem się w przekonaniu, że Herbert był geniuszem. Jeśli nie obiektywnie, to przynajmniej moim prywatnym geniuszem. Nie znam i chyba już nie poznam poety, który byłby mi bliższy duchowo i intelektualnie niż on, który trafia w moje serce i umysł równie perfekcyjnie jak on - oddając moje myśli, ubogacając mnie, stanowiąc drogowskaz i autorytet. Finalnie - ten zbiór jest dla mnie wyborem tego co najlepsze z najlepszego polskiego poety (choć niektórych moich ulubionych jego utworów tu brak, ale to już subiektywny wybór samego autora, więc uszanuję to w pełni ;)). "89 wierszy" będzie dla mnie kompendium i mapą w dalszych herbertowskich poszukiwaniach i podróżach po jego twórczości, a także jej kwintesencją, po którą będę po wielokroć sięgał.

Utwierdziłem się w przekonaniu, że Herbert był geniuszem. Jeśli nie obiektywnie, to przynajmniej moim prywatnym geniuszem. Nie znam i chyba już nie poznam poety, który byłby mi bliższy duchowo i intelektualnie niż on, który trafia w moje serce i umysł równie perfekcyjnie jak on - oddając moje myśli, ubogacając mnie, stanowiąc drogowskaz i autorytet. Finalnie - ten zbiór...

Zbyś jak zwykle czule głaszcze moje serce piękną codziennością, choć właśnie tego codziennego głaskania za mało, a mityczno-epickiego za wiele. Lepiej wyważony tomik dałby więcej radości, choć ten i tak daje jej wiele.

Zbyś jak zwykle czule głaszcze moje serce piękną codziennością, choć właśnie tego codziennego głaskania za mało, a mityczno-epickiego za wiele. Lepiej wyważony tomik dałby więcej radości, choć ten i tak daje jej wiele.

Posiadam całkiem sporą półeczkę z poezją. Dawno na nią nie zaglądałam. Dziś wyciągnęłam Herberta. Nie posiadam Kanonu na koniec wieku, ale że moja książeczka jest mocno starsza, a też jest wyborem poety, dlatego tu o tym piszę.
Wiersz dziś znany pod tytułem "Przesłanie Pana Cogito", był wydany w roku 1973 jako "Przesłanie" (z tego czasu pochodzi mój tomik) w rozdziale Wiersze nowe. Zdziwiło mnie to nieco, ale tomik "Pan Cogito" z całą pewnością był redagowany później, więc nic dziwnego, że tak dobry wiersz został do niego włączony.
Moim ulubiony wierszem nadal pozostaje "Kamyk". Jest w nim tyle perfekcji i wyważenia!

Posiadam całkiem sporą półeczkę z poezją. Dawno na nią nie zaglądałam. Dziś wyciągnęłam Herberta. Nie posiadam Kanonu na koniec wieku, ale że moja książeczka jest mocno starsza, a też jest wyborem poety, dlatego tu o tym piszę.
Wiersz dziś znany pod tytułem "Przesłanie Pana Cogito", był wydany w roku 1973 jako "Przesłanie" (z tego czasu pochodzi mój tomik) w rozdziale...

Wspaniała poezja Zbigniewa Herberta, którą można przeczytać tysiąc razy i za każdym razem znaleźć w niej coś nowego. To nie tylko wiersze, ale też rozważania filozoficzne.
To mój ulubiony poeta, a jego wiersze zawsze mam pod ręką by móc do nich zajrzeć, w każdej chwili.

Wspaniała poezja Zbigniewa Herberta, którą można przeczytać tysiąc razy i za każdym razem znaleźć w niej coś nowego. To nie tylko wiersze, ale też rozważania filozoficzne.
To mój ulubiony poeta, a jego wiersze zawsze mam pod ręką by móc do nich zajrzeć, w każdej chwili.

Wszytko co dobre z Herberta.

Wszytko co dobre z Herberta.

Herbert to wiersze tęsknoty. Nawet, kiedy pisze o wartościach, wydają się one oderwane od rzeczywistości i nieosiągalne. Pozycja nie tyle do przeczytania od deski do deski, bo nie o to chodzi, ale raczej do przejrzenia od czasu do czasu i zerknięcia na to, co czytelnika aktualnie może zainspirować, jeśli chodzi o uczucia cholernie wzniosłe. Herbert brzmi tak, jakby nigdy się nie splamił pospólstwem i dążył do tego, aby nawet zgniłe jabłko określać słowami typu "gorzka słodycz przemijania".

Herbert to wiersze tęsknoty. Nawet, kiedy pisze o wartościach, wydają się one oderwane od rzeczywistości i nieosiągalne. Pozycja nie tyle do przeczytania od deski do deski, bo nie o to chodzi, ale raczej do przejrzenia od czasu do czasu i zerknięcia na to, co czytelnika aktualnie może zainspirować, jeśli chodzi o uczucia cholernie wzniosłe. Herbert brzmi tak, jakby nigdy...

Herbert.

Kocham tego człowieka. Podziwiam tego Artystę.
W kraju, gdzie wszyscy wokół ulegali lub tłamszeni przez złych uciekali, on pozostał na posterunku, nie dopuszczając do swego serca, duszy, światopoglądu propagandy i racji niezgodnych z jego moralnością.
Naturalną, prawą moralnością należy podkreślić. Zwłaszcza piękny i klarowny jest jego manifest, testament - "Przesłanie Pana Cogito". Proszę przeczytać i nauczyć się na pamięć, ja nic więcej w tym temacie nie jestem stanie powiedzieć.

Można by powiedzieć, iż Pan Zbigniew walczył o prawa człowieka, ukazując (także na swoim przykładzie) bezsens niektórych z podejmowanych wtedy, i dzisiaj także działań, oraz chaos, wprowadzany przez ludzi złych. Wszystko to przekazane zostało językiem symboli, chociaż czasami dosłownym, zrozumiałym, ale nie prostackim, a znów czasami wymyślnym, oderwanym od ziemi, ale nie bezsensownym i przekoloryzowanym.

Można by powiedzieć, że poeta-twórca był patriotą. Ja i biografie zgadzamy się z tą tezą.
Los Polski, obawa o jej przyszłość, bije z całej twórczości Z.H.

Jestem przekonany, że autor nie był nigdy osobą w pewien sposób ograniczoną. Jego dzieła trzymają się rzeczywistości, a w tej materii Herbert mógł tylko dumać i prosić, ewentualnie dawać do zrozumienia.
Ograniczenia znoszone są w tym zbiorku na płaszczyźnie duchowej, filozoficznej i moralnej - swobodny przepływ myśli autora nie jest w żadnym wypadku pozbawiony GŁĘBSZEGO sensu, co najjaśniej (przynajmniej dla mnie osobiście) świadczy o jego geniuszu.

Co jeszcze można powiedzieć o dziele i jego autorze po jednym spojrzeniu na chociażby i spis treści? Zbigniew Herbert to erudyta. Jakich mało. Albo jakich nie było i nie będzie i trzeba tym mocniej szukać, by zapełnić sobie tę pustkę, która zostaje w człowieku, który miał zaszczyt wejrzeć w jestestwo Twórcy. Pustkę, którą instynktownie zaczyna się szukać w rzeczach pięknych, u ludzi dobrych. Ale czy jest to możliwe?

Erudycję widać między innymi w tematach podejmowanych w wierszach, bohaterach, jakich Artysta w swych wierszach umieszcza, problemach jakie roztrząsa, oraz opiniach jakie wygłasza i tezach, które stawia. Spinoza, Plutarch, wszelka mitologia, sztuka, teologia (rozumowanie o rzeczach ostatecznych i ich porządkach to jeden z najmocniejszych punktów całej książki) - świadczą o Nim. Że był mądry, odważny.

Nawet ten język, styl...

To tomik z gatunku zmieniających perspektywę. Oby i waszą wykręciła o kilkadziesiąt stopni i ukierunkowała; popchnęła w stronę dobra. Co piękniejszego moglibyśmy zrobić dla TEGO Poety?

Herbert.

Kocham tego człowieka. Podziwiam tego Artystę.
W kraju, gdzie wszyscy wokół ulegali lub tłamszeni przez złych uciekali, on pozostał na posterunku, nie dopuszczając do swego serca, duszy, światopoglądu propagandy i racji niezgodnych z jego moralnością.
Naturalną, prawą moralnością należy podkreślić. Zwłaszcza piękny i klarowny jest jego manifest, testament -...