Mało jest książek o współczesnym kinie amerykańskim. A jeszcze mniej o filmach wysokobudżetowych. Uważa się, że tego typu produkcje są naiwne, źle zrobione, zrealizowane tak, aby tylko przyciągnąć do kin rzeszę widzów. Twórcy nie patrzą ani na prawdopodobieństwo danych scen, ani na napięcie, które powinno im towarzyszyć.

Według książki Warrena Bucklanda kino wysokobudżetowe miało swój dobry początek i łączyło w sobie świetną technikę, wartką akcję i przede wszystkim odpowiednio wyważone emocje. Udowadnia to na podstawie filmów jednego z najpopularniejszych nazwisk Hollywood - Stevena Spielberga.

Pierwszy rozdział, podzielony na sześć podrozdziałów, dotyczy początków sztuki filmowej, aż do produkcji wysokobudżetowych. Krótko i treściwie pokazany jest przekrój przez całą hollywoodzką X muzę. O ile początek nie jest specjalnie atrakcyjny, o tyle później, czytając o cechach współczesnego, amerykańskiego obrazu, możemy się dowiedzieć np. które z dzieł stało się pierwszym przedstawicielem kina kasowego i dlaczego.

Drugi rozdział również należy do ogólnych i dotyczy poetyki reżyserii filmowej. Autor wiele razy podkreśla, iż przy analizie dzieła, każdą scenę należy badać na jej własnych warunkach, a potem właściwie ocenić w relacji z innymi użytymi przez reżysera narzędziami. Argumenty Bucklanda są zgrabnie sformułowane, a przy tym niejednokrotnie skłaniają do własnych rozważań.

Od czwartego do dziesiątego rozdziału mamy już szczegółowe analizy. Postawione tezy oraz wnikliwe ich udowodnienie wiążą się z konkretnymi filmami Spielberga. Dodatkowo możemy przyjrzeć się umieszczonym kadrom czy rysunkom ustawionych kamer wraz z opisami.

I tak, możemy się dowiedzieć:
Dlaczego uznaje się „Szczęki” za nie tylko pierwszy i największy przebój kinowy, ale również i rewelacyjnie nakręcony film?
Jak napisano scenariusz do „Bliskich Spotkań Trzeciego Stopnia”?
W jaki sposób „Poszukiwacze zaginionej Ark”i odwołują się do historii kina?
Czy „Poltergeist”można zaliczyć do dzieła Spielberga?
Na czym polega ogromny sukces „Parku Jurajskiego”?
Czy „Raport mniejszości” jest filmem hybrydowym?
Jak skostniała „Wojna Światów” Wellsa została odświeżona i przeniesiona na ekran, jednocześnie nie tracąc z ograniczonej narracji oraz autentyczności szczegółów?

Na te i inne pytania Buckland odpowiada dość przystępnym językiem. Wielbiciele warsztatu Spielberga i innych amerykańskich twórców mogą zaspokoić swoją wiedzę w tym właśnie zakresie.

Przyznam, że książka rzeczywiście jest starannie napisana. Widać w niej żmudną pracę autora. Wystarczy spojrzeć na statystykę ujęć kilku wybranych dzieł Spielberga czy dokładne podziały na najciekawsze sceny. I chociaż te właśnie fragmenty mogą być dla przeciętnego odbiorcy trudne i nieciekawe, to dla filmoznawców okażą się wyjątkowo smacznym kąskiem.

Dla początkujących sympatyków kina „Reżyseria: Steven Spielberg" jest bardzo dobrą pozycją, choć zdecydowanie nie należy do źródeł, po które należy sięgać w pierwszej kolejności. Jest bardziej uzupełnieniem takich perełek jak „Film. Art. Sztuka filmowa” czy „Opowiadanie obrazem”.

Natomiast wprawionym w języku filmowym kinomaniaków, książka Bucklanda poszerzy wiedzę i pokaże inny sposób obserwowania oraz badania hollywoodzkich produkcji, na które zwykle patrzymy nieprzychylnym okiem.

Katarzyna Barańska