Bardzo przeciętna książka.... Główny bohater mocno irytujący, pomiatający swoją młodą żoną, która mimo wszystko jest zapatrzona w niego jak w obrazek... Przesadnie naciągana historia, w którą trudno uwierzyć.
Raczej nie będę czytać innych harlequinow.
Czytało się szybko, ale to nie dla mnie.

Bardzo przeciętna książka.... Główny bohater mocno irytujący, pomiatający swoją młodą żoną, która mimo wszystko jest zapatrzona w niego jak w obrazek... Przesadnie naciągana historia, w którą trudno uwierzyć.
Raczej nie będę czytać innych harlequinow.
Czytało się szybko, ale to nie dla mnie.

Nie mam jednoznacznej opinii o książkach Rebeki Winters, bo jedne mi się podobają bardziej, inne mniej. To opowiadanie czyta się szybko, bo wciąga od pierwszej strony. Motyw utraty wzroku bardzo lubię, a bohaterowie nawet sympatyczni.

Libby cechuje upór, ale w pozytywnym znaczenia. Nie boi się walczyć o szczęście, czym zaskarbia sobie sympatię czytelnika. Z kolei Vance wydaje się negatywną postacią, ale łatwo można go polubić.

Wszystkie szczegóły były dopracowane do perfekcji, co dało wspaniałą całość. Szczególnie lubię wracać do ostatniego rozdziału i zakończenia. Takie piękne dopełnienie bajki.

Tytuł dwuznaczny, ale bardzo adekwatny do treści.

Polecam!!

Nie mam jednoznacznej opinii o książkach Rebeki Winters, bo jedne mi się podobają bardziej, inne mniej. To opowiadanie czyta się szybko, bo wciąga od pierwszej strony. Motyw utraty wzroku bardzo lubię, a bohaterowie nawet sympatyczni.

Libby cechuje upór, ale w pozytywnym znaczenia. Nie boi się walczyć o szczęście, czym zaskarbia sobie sympatię czytelnika. Z kolei Vance...

Strasznie naiwna ta książka. I Libby, wiecznie pomiatana przez męża, każda miłość ma swoje granice! Poza tym, wydaje mi się, że gdyby to nie było wydanie pod dyktando Harlequina, powieść wiele zyskałaby gdyby Vance pozostał ślepcem i docenił prawdziwą miłość i oddanie kochającej go kobiety w swoim kalectwie.
A tak, wyszło za to coś bardziej nieprawdopodobnego niż "o tym, jak skromna korpulentna dziewuszka z prowincji poznała Superplayboya, który okazał się być księciem małego państewka w Europie i zakochał się w niej na zabój". Ech.

Strasznie naiwna ta książka. I Libby, wiecznie pomiatana przez męża, każda miłość ma swoje granice! Poza tym, wydaje mi się, że gdyby to nie było wydanie pod dyktando Harlequina, powieść wiele zyskałaby gdyby Vance pozostał ślepcem i docenił prawdziwą miłość i oddanie kochającej go kobiety w swoim kalectwie.
A tak, wyszło za to coś bardziej nieprawdopodobnego niż "o tym,...

Rebecca Winters - "Ślepy na miłość"/"Blind to love"

Libby (23) + Vance (31)

*1989

Rebecca Winters - "Ślepy na miłość"/"Blind to love"

Libby (23) + Vance (31)

*1989