W temacie polecam:

Innymi słowy. Niezwykłe słowa z różnych stron świata[bookLink]4848165|Innymi słowy. Niezwykłe słowa z różnych stron świata[/bookLink] (o słowach z innych jezyków, m.in. "saudade");

Sylaboratorium[bookLink]4811831|Sylaboratorium[/bookLink] (tu m.in. degrengolada i imponderabilia)

W temacie polecam:

Innymi słowy. Niezwykłe słowa z różnych stron świata[bookLink]4848165|Innymi słowy. Niezwykłe słowa z różnych stron świata[/bookLink] (o słowach z innych jezyków, m.in. "saudade");

Sylaboratorium[bookLink]4811831|Sylaboratorium[/bookLink] (tu m.in. degrengolada i imponderabilia)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ciekaw jestem, czy moje lektury "Obławantura przez Wążarłacza i Łowybryki wokół Żreka"  i "Finneganow tren", mieszczą się w tej kategorii :). Bo panowie Carroll Lewis i James Joyce pojechali w swoich tekstach dość mocno :) A słów i słówek w nich cale mnóstwo i to i ciekawych i zabawnych i wszelakich.

Ciekaw jestem, czy moje lektury "Obławantura przez Wążarłacza i Łowybryki wokół Żreka"  i "Finneganow tren", mieszczą się w tej kategorii :). Bo panowie Carroll Lewis i James Joyce pojechali w swoich tekstach dość mocno :) A słów i słówek w nich cale mnóstwo i to i ciekawych i zabawnych i wszelakich.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Niech żyją "Muminki". Przecież te wszystkie Migotki, mimble, Buki, paszczaki, filifionki i inne - z samymi Muminkami na czele - to są zabawy ze słowami.

Niech żyją "Muminki". Przecież te wszystkie Migotki, mimble, Buki, paszczaki, filifionki i inne - z samymi Muminkami na czele - to są zabawy ze słowami.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Świetny artykuł, bardzo interesujący temat. Wspomnianych wielu wybitnych autorów, których bardzo cenię i właśnie za maestrię w żonglowaniu słowami, nie tylko treść.

Nabokov i Lem, Poe, absolutnie tak.

Skoro autor tekstu lubi Poego to nie wiem, jak mógł nie wspomnieć o Lovecraftcie. Polecam Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści[bookLink]148994|Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści[/bookLink], a także wiele więcej jego książek.

Z kolei jedna z czytelniczek w komentarzach wspomniała Bruno Schulza. Faktycznie, koleś zszywał zdania jak najlepszy krawiec. Obecnie mam w domu jego książkę, którą zaraz oddam do biblioteki, bo jednak nie mam teraz ochoty na podobne klimaty (za ciepło, ciężko się skupić), ale ujął mnie tym fragmentem:

Ciotka narzekała. Był to zasadniczy ton jej rozmów, głos tego mięsa białego i płodnego, bujającego już jakby poza granicami osoby, zaledwie luźnie utrzymywanej w skupieniu, w więzach formy indywidualnej, i nawet w tym skupieniu już zwielokrotnionej, gotowej rozpaść się, rozgałęzić, rozsypać w rodzinę. Była to płodność niemal samoródcza, kobiecość pozbawiona hamulców i chorobliwie wybujała.
Zdawało się, że sam aromat męskości, zapach dymu tytoniowego, dowcip kawalerski mógł dać impuls tej zaognionej kobiecości do rozpustnego dzieworództwa. I właściwie wszystkie jej skargi na męża, służbę, jej troski o dzieci były tylko kapryszeniem i dąsaniem się nie zaspokojonej płodności [...].*

Jest w tym coś. I on tak przez prawie setkę stron. Budzi podziw. Podejrzewam, że to kopalnia niezwykłych słów i zdań, jeśli tylko pozwolić się wciągnąć.

Jednak panie Schulz, nie ujechałbyś pan dzisiaj z takim bagażem, bo sporo kobiet obecnie kiepsko ogarnia, co chciałbyś pan powiedzieć powyższym tekstem. Zaraz kazałyby ci wy... no, szybko iść gdzie indziej. Czy potrafiłbyś to zrozumieć?

Albo:
Już wówczas miasto nasze popadało coraz bardziej w chroniczną szarość zmierzchu, porastało na krawędziach liszajem cienia, puszystą pleśnią i mchem koloru żelaza.*

Chroniczne, zmierzch, liszaj, żelazo. No? Chyba niesłabe?

W każdym razie nie można facetowi zarzucić słabej znajomości słownika.

Miałem też styczność z Tomaszem Mannem i "Czarodziejską górą", ale nie ukończyłem. Ostatecznie miałem wrażenie obcowania z czytadłem do poduchy, ale podobnie jak Schulz facet miał gadane (czy raczej pisane). O ile miałem problem wrócić do lektury po jej przerwaniu, to wróciwszy, ciężko się było z kolei oderwać właśnie ze względu na słowne bogactwo.

A u Mellville'a i z jego "Moby Dicka" zawsze podobało mi się słowo "popróbuj". I wiele fragmentów, jak choćby:
Pozostawiam za sobą biały, mętny wart; blade wody, jeszcze bledsze oblicza, gdziekolwiek popłynę. Zazdrosne bałwany wzdymają się z boków, by szlak mój pochłonąć; niech tam - ale pierwej przejdę.**

Wart, bladość, pochłonąć, pierwej przejdę.

I takiej uczty praktycznie prawie 700 stron.

Coś mi się zdaje, że aby cieszyć się pisarską wirtuozerią, najczęściej należałoby sięgnąć po klasykę, bo dziś tak się już nie myśli, więc i nie pisze. Z klasyki można czerpać wiadrami, o ile tłumacz nie zawali.

*Bruno Schulz, "Sklepy cynamonowe", Wydawnictwo Literackie 1984 r.
 **Herman Melville, "Moby Dick", Mediasat Rights Kft/Mediasat Group S.A. 2005, w przekładzie Bronisława Zielińskiego

Świetny artykuł, bardzo interesujący temat. Wspomnianych wielu wybitnych autorów, których bardzo cenię i właśnie za maestrię w żonglowaniu słowami, nie tylko treść.

Nabokov i Lem, Poe, absolutnie tak.

Skoro autor tekstu lubi Poego to nie wiem, jak mógł nie wspomnieć o Lovecraftcie. Polecam Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści[bookLink]148994|Zgroza w Dunwich i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ach, też mam swoje ulubione słowa i fidrygałki do nich należą, podobnie jak przecudna filiżanka, filigranowa, emablować, sempiterna, feblik, pantałyk, cymes, absztyfikant, bibeloty.

Cenię neologizmy Leśmiana, ale także nieoczywiste frazy Stachury, język (styl) Herty Müller i (ostatnio) Elfriede Jelinek.

Ach, też mam swoje ulubione słowa i fidrygałki do nich należą, podobnie jak przecudna filiżanka, filigranowa, emablować, sempiterna, feblik, pantałyk, cymes, absztyfikant, bibeloty.

Cenię neologizmy Leśmiana, ale także nieoczywiste frazy Stachury, język (styl) Herty Müller i (ostatnio) Elfriede Jelinek.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ala ale, nie zapomnijcie o tłumaczach! Świetnym przykładem jest tłumaczenie wiersza "Jabberwocky": https://pl.wikipedia.org/wiki/Jabberwocky

Ala ale, nie zapomnijcie o tłumaczach! Świetnym przykładem jest tłumaczenie wiersza "Jabberwocky": https://pl.wikipedia.org/wiki/Jabberwocky

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tytuł wieszcza narodowego nieprzypadkowo otrzymał Adam Mickiewicz. Do dziś zastanawiam się, jak w jego głowie zrodziły się niektóre pomysły literackie, a już napisane "Dziadów" uważam za jego największy sukces. Co ważne, jest to dla mnie o wiele ważniejszy tekst, niż sam "Pan Tadeusz". Uwielbiam też wracać do jednej ballady, mam na myśli "Lilije". Kocham ten tekst, bo autor doskonale pokazał, jak surowa może być kara przewidziana dla niewiernej morderczyni... 

Tytuł wieszcza narodowego nieprzypadkowo otrzymał Adam Mickiewicz. Do dziś zastanawiam się, jak w jego głowie zrodziły się niektóre pomysły literackie, a już napisane "Dziadów" uważam za jego największy sukces. Co ważne, jest to dla mnie o wiele ważniejszy tekst, niż sam "Pan Tadeusz". Uwielbiam też wracać do jednej ballady, mam na myśli "Lilije". Kocham ten tekst, bo autor...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie mistrzem słowa jest przede wszystkim Bolesław Leśmian. Jego Znikomki, ludzieńkowie, czy frazy typu "nigdy dość się nie umiera" są przepiękne. Uważam też, że niepodrabialny jest język "Pana Tadeusza" A. Mickiewicza i opowiadań Brunona Schulza. 

Dla mnie mistrzem słowa jest przede wszystkim Bolesław Leśmian. Jego Znikomki, ludzieńkowie, czy frazy typu "nigdy dość się nie umiera" są przepiękne. Uważam też, że niepodrabialny jest język "Pana Tadeusza" A. Mickiewicza i opowiadań Brunona Schulza. 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wielu pisarzy można by wyróżnić ze względu na szczególne walory językowe ich twórczości, chociażby wspomniani już Nabokov czy Tokarczuk, ale też Rushdie, Schulz, Marquez albo Wass (prawdopodobnie nikt nie potrafi opisywać nieokiełznanej przyrody tak pięknie jak ten ostatni).
Jednak prawdziwym mistrzem zabawy słowem w moich oczach pozostaje Witkacy.
To, co on wyrabiał z językiem, jest dla mnie fenomenalne i nie znalazłam jeszcze dorównującego mu na tym polu przeciwnika. 

Natomiast słowa mają znaczenie bez wątpienia i jeśli ktoś byłby ciekawy, mogę podrzucić tu artykuł na temat różnic językowych i różnic w postrzeganiu u różnych narodowości. 
https://www.psychologytoday.com/gb/blog/hide-and-seek/201808/how-the-language-you-speak-influences-the-way-you-think

Wielu pisarzy można by wyróżnić ze względu na szczególne walory językowe ich twórczości, chociażby wspomniani już Nabokov czy Tokarczuk, ale też Rushdie, Schulz, Marquez albo Wass (prawdopodobnie nikt nie potrafi opisywać nieokiełznanej przyrody tak pięknie jak ten ostatni).
Jednak prawdziwym mistrzem zabawy słowem w moich oczach pozostaje Witkacy.
To, co on wyrabiał z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Świetny artykuł! Bardzo dziękuję. Dla mnie też ogromnie ważny jest język książki, a najpiękniejsze/najważniejsze są te z nich, które mają swój język oryginalny, swoisty, a nawet tworzony specjalnie dla niej. Na przykład: 
 "Krótka historia siedmiu zabójstw" Marlona Jamesa. Jamajski pisarz język traktuje jak materię, którą można dowolnie zmieniać - igra z gramatyką, ortografią, a liczni mieszkańcy Kingston, bohaterowie powieści, posługują się dialektem, specyficznym żargonem kreolsko-angielskim, każdy z nich zresztą niepowtarzalnym, odrębnym. Książka genialnie przetłumaczona przez Roberta Sudoła;
 "Kąkol" Zośki Papużanki. Pisarka posługuje się językiem z niezwykłą swobodą, bawi się nim, cieszy i zaraża tą radością czytelników.  Słowa, których używa, pochodzą z różnych miejsc i czasów. Jest to mieszanka wiejskiej gwary, języka literackiego, języka poezji, baśni i magii, starych eposów i mitów, a także z języka botaniki, biologii: "A na czele pochodu - moja mama (....) firletka poszarpana, moja mama podróżnik błękitny, moja mama w wieńcu z traw, które kłują ręce, matka boska zielna z obdartym przedszkolem". Na długo zapamiętam firletkę poszarpaną :-).
 "Listowieść" Richarda Powersa. Tytuł oryginalny to "Overstory". A ileż bogatszy jest tytuł nadany przez polskiego tłumacza, Michała Kłobukowskiego! Wskazuje na to, że będziemy czytać opowieść o liściach, czy może listy przekazywane człowiekowi przez tysiącletnie drzewa... Język, tworzywo tej powieści, trafia prosto w coś głęboko we mnie ukrytego - jest zarazem skondensowany, dosadny, jak i emocjonalny, magiczny.
I mogłabym wymieniać wiele, wiele innych...

  Krótka historia siedmiu zabójstw[bookLink]275170|Krótka historia siedmiu zabójstw[/bookLink]
  Kąkol[bookLink]4967159|Kąkol[/bookLink]
  Listowieść[bookLink]4951271|Listowieść[/bookLink]

Świetny artykuł! Bardzo dziękuję. Dla mnie też ogromnie ważny jest język książki, a najpiękniejsze/najważniejsze są te z nich, które mają swój język oryginalny, swoisty, a nawet tworzony specjalnie dla niej. Na przykład: 
 "Krótka historia siedmiu zabójstw" Marlona Jamesa. Jamajski pisarz język traktuje jak materię, którą można dowolnie zmieniać - igra z gramatyką,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej