Nie pamiętam właściwie dlaczego wtedy się tam znalazłam. Ale musiałam się tam znaleźć. Po prostu musiałam. Tak nakazał los, a ja się nie opierałam. Popchnął mnie w stronę banku. Nakzał mi stać w kolejce. I występował pod maską jakiegoś pozornie zwykłego powodu.
Pamiętam za to lęk. Był niewyobrażalny. A jego epicentrum nastąpiło w momencie, gdy dwóch umięśnionych facetów wkroczyło do banku celując w ludzi pistoletami.
Strach. To było jedyne co czułam. Nakazli nam podejść pod ścianę i podnieść ręce do góry. Poszłam wraz z resztą spanikowanych klientów. Jednak ku memu przerażeniu jeden z dwóch mężczyzn, którzy wkroczyli do banku złapał mnie za ręke i podstawił lufę do mojej skroni.
Strach pulsował mi w żyłach. Spojrzałam na tego, który mnie przytrzymywał. Był zaskakująco przystojny.
Spojrzał na mnie, a jego oczy się rozszerzyły. Zacisnęłam powieki. Spodziewałam się strzału, ale on nie nastąpił.
Poczułam, że jestem przekazywana z rąk do rąk. Tym razem do kogoś starszego, ale o podobnych rysach. Domyśliłam się, że to był ojciec i syn.
Syn wyciągnął coś ze swojej kieszeni i wsunął do mojej. Nie miałam pojęcia co to było.
Kolejne chwile pamiętam jak we mgle. Mówili później, że zemdlałam, ale ja wiem swoje. Odbierałam wszystkie szczegóły, ale jakby przez zasłonę. Czułam tylko strach. I nie byłam pewna, czy przeżyję. Bałam się.
Kiedy znalazłam się w szpitalu, bo tam dopiero zaczęłam nabierać jakiś kontakt ze światem, podobno majaczyłam coś o przystojniaku i kieszeni. Tuż po tym jak się obudziłam, poczułam potrzebę zerknięcia do kieszeni. Znalazłam tam karteczkę. Na niej była wygryzmolona wiadomość.
ZADŹWOŃ DO MNIE :) MOŻE UMUWIMY SIĘ NA KOLACJĘ?
I podany numer telefonu. Uśmiechnęła się szczerze i przestałam się bać. Nie wiem w sumie dlaczego. Byłam pewna, że to przyszły terrorysta, ale los znowu popchnął mnie na spotkanie z moim przyszłym mężem, który koniec końców nie został terrorystą, a lekarzem.
Muszę się jednak przyznać, że to nie była miłość od pierwszego wejrzenia.

Nie pamiętam właściwie dlaczego wtedy się tam znalazłam. Ale musiałam się tam znaleźć. Po prostu musiałam. Tak nakazał los, a ja się nie opierałam. Popchnął mnie w stronę banku. Nakzał mi stać w kolejce. I występował pod maską jakiegoś pozornie zwykłego powodu.
Pamiętam za to lęk. Był niewyobrażalny. A jego epicentrum nastąpiło w momencie, gdy dwóch umięśnionych facetów...

Leżałam na łóżku, zła na tatę. Nie chciałam, żeby tak wyszło, no ale przepraszam, to moje życie i nikt nie będzie mi mówił co mam robić.
PUK
Co to było? Podniosłam głowę, ale zaraz znów się położyłam. "Pewnie mi się coś przesłyszało" - pomyślałam.
PUK
Co jest? Wstałam i podeszłam do okna, ale nikogo tam nie było.
PUK
Co za idiota rzuca mi w okno kamykami? Wyszłam na balkon, lecz zanim zdążyłam coś powiedzieć, facet, który stał na dole krzyknął :
- Hej Sally, myślałem, że śpisz, pozwól mi wszystko wytłumaczyć, już do Ciebie idę. - Co do cholery? Jak znowu Sally? Zanim te słowa wyszły mi z ust, nieznajomy już wspinał się na mój balkon. Wow, muszę przyznać, chłopak umie się wspinać i ma świetne ciało. O czym ja myślę? Jakiś facet właśnie włazi mi na balkon a ja podziwiam jego sylwetkę?
W końcu wszedł i zanim zdążyłam na niego nakrzyczeć przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Uwierzcie mi, TO nie był zwykły pocałunek. W tej chwili pożałowałam tego, że nie jestem Sally. Tak bardzo pragnęłam zostać w jego ramionach, ale odzyskałam resztki zdrowego umysłu i odsunęłam się, udając, że jestem wyraźnie oburzona jego zachowaniem.
- Kim Ty do jasnej cholery jesteś, że możesz tak tu wchodzić i jak nigdy nic mnie całować?!
- O kurde, Ty nie jesteś Sally! - powiedział chłopak, wyraźnie zdezorientowany całą tą sytuacją. Muszę podkreślić, że miał nieziemski głos, oj tak.
- Naprawdę strasznie Cię przepraszam, myślałem, że tu mieszka Sally, kurde przecież to dobry adres Kwiatowa 9, cholerny Miles znowu mnie wkręcił, zabije tego durnia...
- Hmmm, to jest Kwiatowa 7 chyba coś Ci się pomyliło. - powiedziałam i zauważyłam, że nieznajomy bada wzrokiem moje ciało, oczywiście głupi rumieniec musiał zabarwić moje policzki i o mój Boże, nie miałam na sobie stanika! Szybko skrzyżowałam ramiona na piersiach i spojrzałam na nieznajomego, który wpatrywał się w moje oczy.
- Nigdy nie widziałem tak pięknych oczu. - powiedział i otworzył szeroko oczy, jakby dopiero zdał sobie sprawę z tego, że powiedział to na głos.
- Yyy, dzięki, a teraz czy mógłbyś opuścić już mój balkon?
- A no tak, oczywiście, przepraszam za to całe nieporozumienie. - mówił drapiąc się po głowie. Chciałam zanurzyć palce w jego włosach, pewnie były by miękkie i cudowne w dotyku...
- Nie ma sprawy, było naprawdę miło. - zaśmiałam się nerwowo.
- Zanim sobie pójdę, powiesz mi jak masz na imię?
- Sara, a Ty?
- Jestem Mike, bardzo miło mi Cię poznać Saro. Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś zobaczymy, choć może w innych okolicznościach. - uśmiechnął się. A ja utonęłam w tym uśmiechu.
- Tak, jasne. - odchrząknęłam.
- No to ja spadam. Do zobaczenia Saro. - powiedział, przeskakując przez barierkę.
- Uważaj na siebie i powodzenia z Sally. - gdy wypowiedziałam jej imię, na jego twarzy pojawił się grymas, spojrzał ostatni raz w moje oczy, uśmiechnął się, ale zaraz potrząsnął głową i spuścił wzrok. Zaczęłam się odwracać, gdy usłyszałam jego cichy głos, gdy odchodził :
- O cholera, no to wpadłem.

Leżałam na łóżku, zła na tatę. Nie chciałam, żeby tak wyszło, no ale przepraszam, to moje życie i nikt nie będzie mi mówił co mam robić.
PUK
Co to było? Podniosłam głowę, ale zaraz znów się położyłam. "Pewnie mi się coś przesłyszało" - pomyślałam.
PUK
Co jest? Wstałam i podeszłam do okna, ale nikogo tam nie było.
PUK
Co za idiota rzuca mi w okno kamykami? Wyszłam na balkon,...

- Może pomogę? - zapytałem niską blondynkę próbującą wsiąść do autobusu ze swoją ogromną walizką, wciąż rozmawiając przez telefon.
- Dam radę! - odpowiedziała dość niemiło.
Ja jednak byłem uparty. Chwyciłem rączkę walizki i wniosłem do przepełnionej "25". Nie wyglądała na zadowoloną. Szybkim "zadzwonię potem" zakończyła rozmowę i usadowiła się obok swojej walizki. Nie patrzyła na mnie. Odwróciła wzrok w kierunku okna, ciągle będąc urażoną. Wyglądała ślicznie tak się denerwując, choć ja nie widziałem ku temu powodu. Jej policzki były pokryte drobnymi piegami, a usta malutkie jak u niemowlaka, tylko ten nos. Taki malutki, z niewielkim garbem śmiesznie wyglądał na jej buzi.
- Zawsze jesteś taka uparta? - zapytałem delikatnie.
- Tylko wtedy kiedy jakiś dupek kradnie moją walizkę - odpowiedziała.
"Ma cięty języczek" pomyślałem i postanowiłem nie odpuszczać.
- To nie kradzież tylko dobry uczynek.
- Niby bezinteresowny? - zapytała.
- A czegóż ja mogę od Ciebie chcieć? - zdziwiłem się.
- Nie wiem właśnie i to mnie krępuje - zaczerwieniła się.
Uśmiechnąłem się najpiękniej jak potrafiłem, a ona odwzajemniła uśmiech. Rozmawialiśmy tak sobie jadąc "25" przez miasto, jak starzy znajomi.Sądząc po walizce, przypuszczałem, że jedzie na dworzec, do którego zostały już tylko 2 przystanki. Nie mogłem tak po prostu puścić jej wolno.
- Dasz mi swój numer? - zapytałem speszony, choć nigdy wcześniej nie miałem problemu z proszeniem o takie rzeczy.
- Oczywiście - zaśmiała się, a ja już sięgałem po telefon.
Niestety była sprytniejsza i wypowiedziała te 9 magicznych cyferek szybciej niż zdołałem wyjąć z kieszeni spodni mojego Samsunga. Powiedziała i wysiadła, a ja powtarzałem wciąż w myślach to, co usłyszałem.
Kiedy wygramoliłem telefon z kieszeni pospiesznie wybrałem numer, mając nadzieję, że z moją pamięcią nie jest najgorzej.
Nie chcąc być nachalnym postanowiłem odczekać jakiś czas zanim napiszę. Cały dzień myślałem o tym jak do niej zagadać, by nie wyjść na głupka.
"Uwaga! Polecam wszelkiego typu usługi począwszy od wkładania walizki do autobusu, aż po jej noszenie przez całe miasto" wystukałem na klawiaturze po czym nacisnąłem <wyślij>. Na szczęście moja urocza nieznajoma odpisała dość szybko "jutro o 18 na dworcu?". "Dobrze Księżniczko" odpisałem zdając sobie sprawę, że nie zapytałem jej nawet o imię. "Księżniczki są nudne, a ja jestem Gosia". To był dopiero początek, jednak ja wiedziałem, że nie skończy się nigdy.


I miałem rację, bo jest to prawdziwa historia poznania moja i mojej Narzeczonej, która już dziś pozwala nazywać się Księżniczką, mówiąc, że nuda w naszym związku nigdy nie zagości. Od tej pory zostałem wiernym tragarzem jej walizek, kiedy wracała do akademika z rodzinnego domu, a i z czasem znalazła w tej walizce trochę miejsca na moje rzeczy.

- Może pomogę? - zapytałem niską blondynkę próbującą wsiąść do autobusu ze swoją ogromną walizką, wciąż rozmawiając przez telefon.
- Dam radę! - odpowiedziała dość niemiło.
Ja jednak byłem uparty. Chwyciłem rączkę walizki i wniosłem do przepełnionej "25". Nie wyglądała na zadowoloną. Szybkim "zadzwonię potem" zakończyła rozmowę i usadowiła się obok swojej walizki. Nie...

-Niech panienka się nie martwi... - powiedziała Katheali mocno dociągając sznurki gorsetu.
Oczy Julii powędrowały do góry, a następnie spoczęły na swoim marnym odbiciu w wielkim, stojącym przed nią, lustrze. Spoglądała na smutną, aczkolwiek dumną twarz, młodej i pięknej dziewczyny. Jej kasztanowe włosy opadały lokami na chude ramiona, a
ciemnobrązowe, prawie czarne oczy spoglądały z wyższością, wyuczoną przez 19 lat życia
na dworze. I to właśnie dzisiaj miały przydać się te wszystkie lekcje dobrych manier,
oraz wpojone od dzieciństwa zasady. Za parę godzin musiała poślubić pewnego
bogatego arystokratę z odległego królestwa. Ślub był zaplanowany już od dawna, by połączyć rody, tak bardzo wrogo nastawione do siebie, toczące bój przez wiele, wiele wieków wstecz.
Ich małżeństwo miało zakończyć odwieczny spór i zjednoczyć ludy obu krain.
Nigdy nawet nie widziała swego przyszłego małżonka. Słyszała wiele opowieści o jego
majestatycznej urodzie, uroku osobistym i nienagannych manierach. Ale tak naprawdę
znała tylko jego imię - Alexander.
***
Młodzieniec siedział w swojej komnacie. Czekał na rozkaz od swego ojca. Nienawidził go,
nienawidził tego życia, wszystkiego czego od niego wymagano. Bądź dumny, nie okazuj
strachu, ucz się manier, poślub królewnę... Dlaczego musiał być synem króla? Chciał
normalnie żyć, narzekać na politykę, bawić się w oberży, bez sztywnych zasad i zachowania.
Ale nie... każdy jego krok był śledzony, a on miał ożenić się z jakąś, znaną mu tylko z imienia,królewną, by zażegnać spór między dwoma ważnymi krajami.
Byli sobie przeznaczeni... nie, nie przez miłość. Wszyscy wyczekiwali tego ślubu, chcieli zakończyć krwawą historię i zacząć spokojne, przyjazne życie.
Nie ważne, że oni będą nieszczęśliwi, liczą się tylko pieniądze. Z zamyślenia wyrwał go głos swego sługi i dobrego przyjeciela.
- Proszę o wybaczenie, lecz twój ojciec cię wzywa. Wszystko gotowe, zaraz macie wyjeżdżać.
***
Słyszała muzykę. Jej ojciec wezwał najlepszych grajków w kraju, by przyświecili te niezwykłe przyjęcie. Westchnęła cicho. Nie miała nic do powiedzenia, rozkaz to rozkaz. Poczuła
podmuch wiatru. Podeszła do okna i spojrzała w dół. Ślub mieli wziąć na zewnątrz, zgodnie z tradycją jej rodu. Było słoneczne popołudnie, ptaki śpiewały, nawet trawa wydawała się być bardziej zielona niż zwykle. Wyglądało to tak jakby wszyscy się cieszyli nadchodzącym ślubem. Oprócz pary młodej.
Zauważyła, że od strony drogi zrobiło się jakieś zamieszanie. "Zaczęło się" pomyślała.
Nie pamiętała nawet jak znalazła się na dole. Setki par oczu wpatrywały się w nią, a ona szła prowadzona przez ojca. Przed ołtarzem czekał na nią on. Musiała przyznać, że był naprawdę przystojny. Blond włosy w idealnym nieładzie, opadały lekko na czoło, a usta ułożone były w delikatnym uśmiechu. Biła od niego pewność siebie oraz gracja.
"Ale co z tego? Pewnie jest tak samo zadufany w sobie, jak każdy" pomyślała
i z rezygnacją westchnęła. Stanęli obok siebie, zaczęła się ceremonia. Spojrzała na niego.
Nagle ich oczy się spotkały. Jego - stalowoszare i nieprzeniknione, jej - czarne i głębokie.
Odwróciła wzrok. Rozkaz to rozkaz. Nic więcej.
***
Tańczyli. Ona z gracją łabędzia, on z pewnością lwa. Przeznaczeni od dziecka, wydawali się być jednym. Tłum wokół nich patrzył z niemym zachwytem. Po jakimś czasie zaczęły
dołączać do tańca inne pary. Sala balowa w której miała odbyć się dalsza część uroczystości,
zapełniła się po ceremonii, najważniejszymi osobistościami w całym królestwie,
a nawet po za jego granicami. Każdy chciał zobaczyć najbardziej wyczekiwany ślub w tym
stuleciu.
A oni tańczyli. Jakby nigdy nie mieli przestać. Ani on, ani ona nie przypuszczali, że zwykły rozkaz może zamienić się w najpiękniejszy ze snów.
Przed nimi jeszcze długa droga do wspólnego szczęścia.
"Ale czemu miałoby sie nie udać?" pomyśleli oboje. Ich usta połączyły się w czułym pocałunku.
Przeznaczenie wygrało. Połączyło dwóch odmiennych ludzi, dwa skłócone kraje, tysiące
ludzi. Stworzyło miłość, która przetrwa. Bo każdy zasługuje na szczęście.

-Niech panienka się nie martwi... - powiedziała Katheali mocno dociągając sznurki gorsetu.
Oczy Julii powędrowały do góry, a następnie spoczęły na swoim marnym odbiciu w wielkim, stojącym przed nią, lustrze. Spoglądała na smutną, aczkolwiek dumną twarz, młodej i pięknej dziewczyny. Jej kasztanowe włosy opadały lokami na chude ramiona, a
ciemnobrązowe, prawie czarne oczy...

Było to tak. Znałam go z widzenia od...och może nawet od dziesięciu lat (czy naprawdę jestem już TAKA stara?). Mieszkał niedaleko, czasem jeździliśmy autobusem z tego samego przystanku. No i był kumplem mojego kuzyna. Więc ze dwa razy byliśmy "razem" na jakiś dniach miasta albo innym festynie. Niezbyt mi się podobał. Chociaż w sumie trudno powiedzieć, bo nigdy nie myślałam o nim pod TYM kątem. W ogóle rzadko o nim myślałam. Niewysoki. Długie włosy. Typ samotnika - włóczykija.
*
Kiedy moja przyjaciółka poprosiła mnie, żebym była świadkiem na jej ślubie (wychodziła za mojego kuzyna) myślałam, że oszaleję z radości. No i trochę z obawy, czy dam radę. Ja - zupełnie nieimprezowa, prawie niepijąca i czerwieniąca się pod spojrzeniem więcej niż dwóch osób naraz. Ale pomyślała: Damy radę!
*
Wieczór kawalerski kuzyna. Ja i M. (przyszła panna młoda) przyszłyśmy do chłopaków, bo trochę im było nudno siedzieć w czwórkę przy piwku. Graliśmy w "Hobbita". Nie znałam zasad, ale włóczykij był ze mną w drużynie i cierpliwie tłumaczył mi o co w tym właściwie chodzi. A potem z innym kumplem odprowadził mnie do domu.
*
Wesele trwa w najlepsze. Radzę sobie!!!! Nic nie zepsułam, a nawet może przyczyniłam się do tego, że wszystko poszło dobrze i w kościele i, jak dotąd, na sali. Chwila oddechu w toalecie. Panna Młoda i Druga Koleżanka: Kasia, no no no... coś się tu dzieje. Niedługo chyba pójdziemy na twoje wesele!
*
Nie wiedziałam, że włóczykij tak lubi tańczyć. Nie wiedziałam, że ja tak lubię tańczyć. Nie sądziłam, że można tyle czasu spędzić na parkiecie. Jakie on ma oczy!!! Ach.... To może jeszcze jeden taniec? I jeszcze jeden?
*
Następnego dnia poszłam na krótki spacer. I wracając spotkałam Go, jak jechał na rowerze. Cześć! Cześć! I tyle. Tylko tyle. Czemu? Czemu? Czemu?
*
Trzy dni po weselu przyjaciół znów przejeżdżał pod moim domem. Zatrzymał się. Siostra, z którą grałam w badmintona dyskretnie zniknęła. Pograliśmy trochę. Rozmawialiśmy do północy siedząc na schodach. -To może daj mi swój numer?
*
Kolejne trzy dni i spacer, z którego wróciliśmy trzymając się za ręce. I tak jesteśmy już razem jeden rok, czternaście miesięcy i dwadzieścia sześć dni.

Było to tak. Znałam go z widzenia od...och może nawet od dziesięciu lat (czy naprawdę jestem już TAKA stara?). Mieszkał niedaleko, czasem jeździliśmy autobusem z tego samego przystanku. No i był kumplem mojego kuzyna. Więc ze dwa razy byliśmy "razem" na jakiś dniach miasta albo innym festynie. Niezbyt mi się podobał. Chociaż w sumie trudno powiedzieć, bo nigdy nie myślałam...

Gdy „przeznaczeni” nie równa się „miłość”.

- Nie, tato, nie chcę!
Usiadłam na łożu w swojej komnacie i zaplotłam ręce na piersiach. Ta rozmowa była przekładana z tygodnia na tydzień. Myślałam, że ojciec dał już sobie spokój. Ale dziś powrócił do tematu i to w momencie, kiedy nie miałam już nic do powiedzenia.
- Ależ kochanie, wiesz przecież, że jesteście sobie przeznaczeni.
- Przeznaczeni? Przeznaczeni? – zerwałam się na nogi, odrywając przy tym koronkę od sukni balowej. Nienawidziłam jej. – Przeznaczenie powinno być równe z miłością! A to wy nas sobie przeznaczyliście! Że jak poślubię tego „księcia z bajki”, to nasze królestwa się pogodzą i wojna się zakończy! Ja go nawet nie widziałam na oczy!
- Jako moja córka powinnaś wiedzieć, że dobro królestwa jest najważniejsze. Gdy odejdę, zostaniesz królową. Musisz wiedzieć, jak panować.
- Zawsze to robisz. Zawsze, kiedy mam odpowiednie argumenty, wykręcasz się swoją śmiercią.
Wyszłam z komnaty trzaskając drzwiami. Kroczyłam po schodach w swych najlepszych, śnieżnobiałych pantoflach. Oderwałam do końca koronkę, która nieestetycznie zwisała mi na wysokości kostki.
Na dole czekała na nas karoca. Słyszałam za sobą kroki ojca. Wyprzedził mnie i jako pierwszy wsiadł do powozu, ja podążyłam za nim.
W środku siedział wysoki mężczyzna, z długimi, kręconymi i ciemnymi lokami. Był ubrany w elegancki, czerwony żakiet. Twarz ozdabiał mu jednodniowy zarost. Uśmiechnął się do mnie promiennie, błyszcząc przy tym równymi zębami.
- Witaj, piękna pani – pocałował mnie w dłoń. – Twój ojciec trafnie Cię opisał. Piękna jak zachód słońca.
- Daj se siana… - mruknęłam.
Książę, nieco speszony, zerknął na mojego ojca i nerwowo oblizał wargi.
- Czy mi się wydaje, czy księżniczka nie jest zadowolona z zbliżającego się ślubu?
Ojciec poprawił swoją koronę, ignorując młodzieńca. Chłopak ponownie odwrócił się w moją stronę. Musnął dłonią mój policzek.
- Pani, nie złość się. To źle robi na zmarszczki.
- Moje zmarszczki czują się szczęśliwe, kiedy nikt ich nie dotyka.
Zachichotał pod nosem. Może wydawało mu się, że z nim flirtuję. Ale mylił się. Nienawidziłam go. Nienawidziłam go za to, że został mi przeznaczony. Za to, że byłam córką króla. Za to, że nie mogłam powiedzieć nawet słowa co do wyboru mojego przyszłego męża.
Odwróciłam się do okna spoglądając na mijane przez nas wzgórza i pola. Resztę podróży spędziliśmy w ciszy.

Gdy „przeznaczeni” nie równa się „miłość”.

- Nie, tato, nie chcę!
Usiadłam na łożu w swojej komnacie i zaplotłam ręce na piersiach. Ta rozmowa była przekładana z tygodnia na tydzień. Myślałam, że ojciec dał już sobie spokój. Ale dziś powrócił do tematu i to w momencie, kiedy nie miałam już nic do powiedzenia.
- Ależ kochanie, wiesz przecież, że jesteście sobie...

Nie mogąc wysiedzieć w łóżku, spacerowałem po szpitalnych korytarzach. Poznałem tym sposobem wielu ciekawych ludzi. Między innymi, poznałem też ją. Siedziała na jednej ze szpitalnych ławek. Jej szklane oczy wpatrzone były ślepo w ziemię, a jasne, proste włosy opadały na twarz. Tak mogą wyglądać tylko ludzie, którzy otrzymali bardzo przykrą wiadomość. Zastanowił mnie przypadek smutnej dziewczyny, postanowiłem jednak się nie naprzykrzać i pójść dalej. Jednak w pewnym momencie strasznie zakręciło mi się w głowie. Zachwiałem się, tracąc równowagę, a ona momentalnie mnie przytrzymała:
- Proszę sobie usiąść. Źle się pan czuje? Zawołać lekarza? - pytała z troską.
- Nie, dziękuję bardzo. To po prostu zmęczenie, za dużo dziś chodziłem – odparłem.
Uwierzyła mi, a jej twarz rozluźniła się nieznacznie. Znowu spuściła wzrok i patrzyła ślepo w podłogę. Co jakiś czas jej twarz przebiegał grymas, zupełnie jakby walczyła ze sobą, żeby się nie rozpłakać. Chciałem jej jakoś pomóc, a nie chcąc być nachalny, postanowiłem opowiedzieć jej swoją historię:
- Sam to sobie zrobiłem - powiedziałem, wskazując bandaż na głowie - jechałem na motorze, bez kasku. To była droga wiodąca przez las, środek nocy i wyjeżdżający zza zakrętu samochód nie zgasił długich świateł. Oślepiły mnie i nie wyrobiłem na zakręcie. Na szczęście wyszedłem z tego prawie bez szwanku. Takie wypadki bywają śmiertelne. Słuchała mnie, lecz myślami wydawała się być daleko.
- Cieszę się, że nic się panu nie stało – odrzekła po chwili.
- Nie jestem żaden pan, jestem Mirek – przedstawiłem się, podając rękę.
- Basia – odpowiedziała, podając mi delikatnie drobną dłoń.
Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, zacząłem czuć się głupio, może chciała być sama i jej przeszkadzałem, ale zaczęła mówić:
- Właśnie zdiagnozowano u mnie stwardnienie rozsiane. Wiesz co to za choroba? Lekarz długo mi o tym opowiadał swoim naukowym językiem, ale w skrócie jest to trwałe i postępujące zniszczenie tkanki nerwowej. Trafiłam tutaj z zaburzeniami ruchu i widzenia, początkowo ignorowałam objawy, lecz gdy przewróciłam się na przejściu dla pieszych, wysłano mnie do szpitala. W następnych stadiach choroby najprawdopodobniej w ogóle nie będę mogła chodzić, ani mówić, będę... warzywem! Myślącym warzywem świadomym swojej beznadziejności! - ostatnie zdania wręcz wykrzyczała i nie mogąc już pohamować łez, zaczęła płakać. Nie widziałem innej opcji – przytuliłem ją i głaskałem po głowie. Płakała tak długo, aż większość jej łez wsiąknęła w moją piżamę szpitalną, a ona powoli się uspokajała.

Tak właśnie poznałem moją żonę. Jej choroba postępowała powoli, czerpaliśmy więc każdą chwilę, która była nam dana, wiedząc, że nasz czas jest policzony. Urodziła nam się też śliczna, jasnowłosa córeczka. Teraz Basia jest już niesamodzielna. Nie wstaje z łóżka, nie je, ani nie pije samodzielnie, ale rozumie. Wiele razy mówiła mi, żebym ją zostawił i ułożył sobie życie na nowo, ale ja nie zamieniłbym mojej Basieńki na nikogo innego. Niczego nie żałuję.

Nie mogąc wysiedzieć w łóżku, spacerowałem po szpitalnych korytarzach. Poznałem tym sposobem wielu ciekawych ludzi. Między innymi, poznałem też ją. Siedziała na jednej ze szpitalnych ławek. Jej szklane oczy wpatrzone były ślepo w ziemię, a jasne, proste włosy opadały na twarz. Tak mogą wyglądać tylko ludzie, którzy otrzymali bardzo przykrą wiadomość. Zastanowił mnie...

Piękna noc, nieprawdaż księżniczko? - usłyszałam za sobą skrzypnięcie drzwi tarasowych.
-Tak.
Chłopak stanął obok mnie. Siedziałam wtedy na balustradzie balkonu i dyndałam nogami w powietrzu.
-Nie boisz się, że spadniesz?
-Boję.
-To dlaczego to robisz?
Wzruszyłam ramionami.
-Nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego robię pewne rzeczy.
Spojrzałam na ogród, który tonął w pełni księżyca. Wyraźnie widziałam zarys labiryntu, fontanny i kwiatów, które rosły praktycznie wszędzie.
-Właściwie, kim ty jesteś? - obserwowałam go uważnie kątem oka. Usiadł obok mnie. Miał długie, związane z tyłu czerwoną kokardą włosy, czerwoną koszulę i czarne spodnie od garnituru. Chyba był w moim wieku. Poczułam, jak się rumienię.
-Wybacz mi moje maniery. Nie przedstawiłem się. Nazywam się Jeffrey Shore. Jestem lokajem w pałacu. Pracuję tu od pół roku.
-Miło mi – podałam mu rękę. Przez chwilę się wahał, jednak po chwili ją uścisnął. - Ja jestem Natalie Begote. Ale to zapewne już wiesz.
-Znałem tylko twoje imię. W sumie to wszystko, co o tobie wiem.
-Teraz znasz też moje nazwisko.
Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Jedynym odgłosem były cykady.
-Jak się czujesz?
-Huh?
Westchnął i odchylił głowę do tyłu.
-Jak się czujesz, jako księżniczka?
Spuściłam wzrok na czarne tenisówki z dziurą na palcu.
-To wszystko nie tak. To nie miało tak być!
-O czym ty mówisz?
-O tej całej sytuacji. Ja...ja po prostu byłam niewłaściwym człowiekiem w niewłaściwym miejscu i czasie! To był zwykły przypadek!
-Czyli chcesz mi powiedzieć, że przez PRZYPADEK ich uratowałaś przed rozpędzonym wozem i przez PRZYPADEK ryzykowałaś własnym życiem?
-Z grubsza.
Jeff zaczął się śmiać.
-Znam cię niecałe pięć minut, a już mam ochotę ci przyłożyć, żebyś łaskawie się ogarnęła.
-Wtedy oddam. Dwa razy mocniej. - dźgnęłam go pod żebro.
-A to za co?! - chwycił mnie za ramię i odchylił się w tył. Oboje upadliśmy na twarde płytki. Trochę zabolała mnie głowa, jednak zamiast zacząć krzyczeć...zaczęłam się śmiać.
-Jesteś dziwny.

^^^

Nie lubiłam mówić o tym. Bynajmniej to nie było moje ulubione wspomnienie.
-Ej, rozchmurz się trochę! - tata trącił mnie w ramię – Pomyśl, że jutro zobaczysz swojego przyjaciela...
Przytuliłam się do niego.
-Dzięki. - szepnęłam i pocałowałam go w policzek. Żeby to zrobić, musiałam stanąć na palcach. Szybko weszłam do mieszkania i położyłam się obok Laury, która po ciemku szukała mojej ręki. Podałam jej. Dziewczynka uśmiechnęła się przez sen.
Popatrzyłam na migające, zielone cyferki na szafce nocnej. Dochodziła druga w nocy. Zamknęłam oczy, jednocześnie zastanawiając się, czy Jeff mnie rozpozna.

Piękna noc, nieprawdaż księżniczko? - usłyszałam za sobą skrzypnięcie drzwi tarasowych.
-Tak.
Chłopak stanął obok mnie. Siedziałam wtedy na balustradzie balkonu i dyndałam nogami w powietrzu.
-Nie boisz się, że spadniesz?
-Boję.
-To dlaczego to robisz?
Wzruszyłam ramionami.
-Nie potrafię wytłumaczyć, dlaczego robię pewne rzeczy.
Spojrzałam na ogród, który tonął w...

Pewnego październikowego ranka, Ewa szła na uczelnię i rozmyślała nad tym, jak bardzo nienawidzi jesiennej pogody. Poprawiła kołnierz płaszcza i wyminęła wielką kałużę. Nagle zauważyła zakochaną parę, stojącą pod parasolem. Chłopak patrzył na swoją ukochaną czule, zaś ona oczy miała wypełnione podziwem i szacunkiem. Wpatrywali się w siebie przez chwilę i zaraz zaczęli się całować. Było w tym pocałunku coś, co przypominało rozpacz. Może tęsknotę. Zakochani z trudem odsunęli się od siebie. Dziewczyna podniosła walizkę i wsiadła do autobusu, który właśnie nadjechał. Chłopak stał zgarbiony i patrzył tęsknym wzrokiem za oddalającym się pojazdem.
Ewa obserwowała całą scenę uważnie.
"Ciekawe, czy ktoś kiedyś też mnie tak bardzo pokocha, że nie będzie mógł znieść rozstania ze mną..." - pomyślała
Nagle poczuła ochlapującą ją wodę. Ewa odwróciła się gwałtownie i zauważyła przystojnego mężczyznę, śpieszącego jej na pomoc. Miał kilkudniowy zarost i trochę przydługie włosy. Pod czarnym płaszczem widać było dobrze skrojony garnitur, opinający męskie, silne ramiona.
"Ale bufon. Przystojny, ale jednak bufon"
- Co pan sobie wyobraża?!- wykrzyczała
- Ja bardzo panią przepraszam. - odpowiedział "bufon" wyraźnie zakłopotany
- Kto panu dał prawo jazdy?! Tylko niekulturalni idioci jeżdżą po mieście i ochlapują ludzi wodą z kałuży!
- Jeszcze raz panią przepraszam, ale nie zauważyłem...
- To może niech pan się wybierze do okulisty?- przerwała mu zirytowana
- Proszę pani, ja jestem okulistą.- odparł wyraźnie rozbawiony
"Ma słodki uśmiech"- pomyślała Ewa i zaraz upomniała sama siebie- "Ogarnij się. On zniszczył twój nowiusieńki płaszcz za 500 złotych"
- W ramach zadośćuczynienia mogę panią podwieźć, gdzie tylko pani zechce. Proszę tak na mnie nie patrzeć. Chyba nie chce pani się przeziębić z powodu... Jak to było? Takiego niekulturalnego idioty jak ja?- uśmiechnął się łobuzersko, a kosmyk ciemnych włosów spadł mu na czoło
- Dobrze, ale niech pan wie, że podwiezienie to zdecydowanie za mało.
- A więc słucham. Jakie jeszcze ma pani życzenia?
- Zaniesie pan mój płaszcz do pralni, zapłaci za jego wyczyszczenie i zaprosi mnie pan na kawę- spojrzała na niego zalotnie
"Cholera, ja chyba oszalałam. Czy właśnie zaproponowałam mu spotkanie?"- zaczęła myśleć przerażona- "Ale z drugiej strony on jest taki miły i zabawny. I nie jest takim bucem, na jakiego wcześniej wyglądał"
- Chętnie- odrzekł ciągle się uśmiechając.
Po chwili namysłu dodał:
- Wypadałoby się przedstawić. Jestem Adam.
Spojrzała na niego zaskoczona i odpowiedziała:
- Ewa...
- Ach, to chyba przeznaczenie sprawiło, że się spotkaliśmy!
- Chyba tak- stwierdziła Ewa, śmiejąc się- To jak? Podwieziesz mnie?
- Jasne, wsiadaj.
I odjechali czarnym mercedesem w stronę centrum Warszawy, a rok później jechali tym samym samochodem, by wybrać obrączki.
KONIEC

Pewnego październikowego ranka, Ewa szła na uczelnię i rozmyślała nad tym, jak bardzo nienawidzi jesiennej pogody. Poprawiła kołnierz płaszcza i wyminęła wielką kałużę. Nagle zauważyła zakochaną parę, stojącą pod parasolem. Chłopak patrzył na swoją ukochaną czule, zaś ona oczy miała wypełnione podziwem i szacunkiem. Wpatrywali się w siebie przez chwilę i zaraz zaczęli się...

- Tato, opowiedz nam jak poznałeś mamę – wesołym szczebiotem poprosił Bartuś sadowiąc się w fotelu naprzeciwko ojca.
- Właśnie – zawtórowała mu Basia, a może to była Kasia?, wbiegając ze swoją siostrą bliźniaczką do pokoju. Dziewczynek nie sposób było odróżnić.
- Tak, opowiedz nam! – dziewczynki usiadły obok siebie na kanapie- dwie roześmiane różowe istotki, machające zwisającymi z kanapy stopami, ubranymi w skarpetki, a jakże – różowe!, z podobizną Hello Kitty.
Ojciec spojrzał na tę wesołą kompanię i uśmiechną się.
- Dobrze- powiedział – było to dawno temu…
- Jak dawno?- wtrącił się Bartuś.
- Nie było cię jeszcze wtedy na świecie.
- Ojej- zadumał się chłopiec- To musiało być naprawdę baaardzo dawno temu, bo ja już jestem duży! Mam już osiem lat i cztery miesiące!
- W mieście otworzono nowe kino. W zasadzie nie miałem zamiaru iść, grali wtedy jakąś komedię romantyczną o kobiecie, która samotnie wychowuje siedmioro dzieci, czyli katorga dla mężczyzn, idealna historia dla kobiet. Poprzedniego dnia jednak przegrałem zakład, że wpiję pół litra… soku, duszkiem – mężczyzna pominą fakt, że „sok” był mieszanką różnego rodzaju alkoholów, sporządzoną przez kolegów z akademika – No cóż przeliczyłem się i karą miało być 90 minut spędzone w kinie, jako jak się domyślałem jeden z nielicznych, jeśli nie jedyny mężczyzna.
- Koledzy odprowadzili mnie pod same drzwi kina, gdzie widząc jak znikam w tłumie kobiet głośno życzyli mi udanej zabawy. Na całe szczęście tylny rząd był pusty, więc wcisnąłem się ciemny kąt i czekałem na napisy końcowe. Kiedy film się skończył poczekałem aż wszyscy opuszczą salę, by móc się wyślizgnąć z sali. I wtedy ją zobaczyłem. Siedziała na ławce naprzeciwko, czarne włosy opadały na ramiona…
- I to była mama – ucieszyła się Kasia, lub Basia.
- Nie, to była ciocia Justyna, koleżanka mamy. Natomiast na drugim brzegu ławki siedziała dziewczyna w czerwonej sukience uśmiechając się …
- Ha! To była mama!- wykrzyknęła druga dziewczynka.
- Nie, to była ciocia Krysia, inna koleżanka mamy.
- To gdzie była mama? –wtrącił się Bartuś
- A pomiędzy nimi siedziała ONA, żałośnie pociągając nosem, gdy z policzków spływały łzy. Przez chwilę stałem tylko patrząc, aż podniosła głowę i spojrzała na mnie zapuchniętymi od płaczu oczami w kolorze tak głębokiego błękitu, że przywodził na myśl najbardziej bezchmurne niebo latem
- I to byłam ja- odezwała się od dłuższego czasu przysłuchująca się kobieta, opierając się o framugę. Jej błękitne oczy spotkały się z ciemnymi oczami mężczyzny siedzącego na fotelu. Oboje uśmiechnęli się do siebie.
- Kiedy spojrzałam na niego, ruszył w moim kierunku. Staną przede mną z chusteczką w ręce. Powiedział wtedy…
- Że tak pięknej kobiecie nie można się smucić – dokończył mężczyzna.
- A ja mu odpowiedziałam, że to przez los tej psa z filmu, który tak bardzo mi się podobał.
- Dla mnie film był okropny, ale nie wyobrażam sobie, że mógłbym na niego nie iść i nie spotkać waszej mamy…
- To przeznaczenie – zgodnie odezwały się dziewczynki

- Tato, opowiedz nam jak poznałeś mamę – wesołym szczebiotem poprosił Bartuś sadowiąc się w fotelu naprzeciwko ojca.
- Właśnie – zawtórowała mu Basia, a może to była Kasia?, wbiegając ze swoją siostrą bliźniaczką do pokoju. Dziewczynek nie sposób było odróżnić.
- Tak, opowiedz nam! – dziewczynki usiadły obok siebie na kanapie- dwie roześmiane różowe istotki, machające...