Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

annamagdalena
Arecki
agnieszka2907
annkuczyta
1901

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

annamagdalena
Arecki
agnieszka2907
annkuczyta
1901

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kiedy miałem 10 lat wszyscy obawiali się nastania roku 2000. Wiązali go z nastaniem końca świata. Ja mocno wierzyłem w rozwój nowych technologii. I o to całe dwadzieścia lat później znajduję się na stacji w kosmosie. Odległy od domu o tysiące kilometrów. Pobyt tutaj uspokaja mnie. Czuję się bezpieczny i zrelaksowany. Oprócz tego zajmuję się prowadzeniem ważnych badań, które mają ulepszyć znaną nam technikę. Wraz z Andresem mieszkam na stacji już prawie trzy tygodnie. Teraz to moja kolei, aby wyjść na zewnątrz i sprawdzić poprawność działania maszyny. Mój towarzysz ma kontrolować wszystko z zewnątrz. Żegnam się i od razu biorę się do roboty. Nagle bicie serca gwałtownie mi przyśpiesza. Kilka metrów ode mnie dostrzegam sylwetkę. To nie możliwe. Poza mną i Andresem nie ma nikogo w pobliżu wielu kilometrów. Nagle postać się obraca i widzę mojego przyjaciela. Pomyślałem, że straciłem rozum. Nagle zaczyna krzyczeć, że mam nie wracać do środka, bo tam czyha ta istota. Obracam się i znów dostrzegam Andresa, który ponagla mnie do szybkiego powrotu do środka. Powodzenie misji oraz moje życie zależy od decyzji, którą zaraz podejmę.

Kiedy miałem 10 lat wszyscy obawiali się nastania roku 2000. Wiązali go z nastaniem końca świata. Ja mocno wierzyłem w rozwój nowych technologii. I o to całe dwadzieścia lat później znajduję się na stacji w kosmosie. Odległy od domu o tysiące kilometrów. Pobyt tutaj uspokaja mnie. Czuję się bezpieczny i zrelaksowany. Oprócz tego zajmuję się prowadzeniem ważnych badań, które...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Muszę się spotkać z moją doktor psychiatrą na wizycie on-line. Jestem taka szczęśliwa, po latach depresji udało mi się wyjść na prostą. Leki dobrze dobrane, biorę regularnie i nareszcie zaczynam życie!
- Ewo musimy się spotkać na badanie fizykalne,. Teleporada to za mało.
-Ale dlaczego pani doktor?  Czuję się świetnie chcę tylko receptę na kontynuację kuracji!
-Dziś o 13. - odpowiedziała krótko i rozłączyła się.
0 13.
-Ewo wiem że nie bierzesz leków, wiem że całymi dniami leżysz w łóżku i nie wykazujesz żadnej chęci do zmiany. Muszę cię wysłać na leczenie zamknięte.
-Ale pani doktor! Biorę leki! Jestem aktywna! To nieprawda! Mogę to udowodnić!
Loguję się do aplikacji pacjent. pl z całą moją historią choroby i... umieram z przerażenia.
RP. 12.04.- niewykupiona! ALARM! Leki psychiatryczne.
Rp. 12.05. - niewykupiona! ALARM! Leki psychiatryczne
RP. 12.06 - niewykupiona! ALARM! Leki psychiatryczne
15.06- interwencja karetki pogotowia- pacjentka agresywna, stwarza zagrożenie
- Ale.. jak to? Przecież... to pomyłka!...
- Przykro mi Ewo, to nie jest pomyłka przestań się oszukiwać. To ultradorpacowany system monitorowania pacjenta. Poza tym rozmawiałam z twoim mężem...
- On chce się mnie pozbyć! To nie prawda!..- zaczęłam krzyczeć ale sanitariusze już wtargnęli do gabinetu i obezwładnaili mnie kaftanem bezpieczeństwa.

...

-To ile się należy pani doktor?
- Tak jak się umawialiśmy.Przyjmę płatność zbliżeniowo, mam terminal w telefonie. Jak pan zmienił dane w systemie pacjent.pl?
-Mam znajomych tu i ówdzie... Wybitni informatycy.
- Hakerzy?
-Lepiej dla pani, nie wiedzieć więcej niż potrzeba. Pani ma zadbać tylko o to żeby stamtąd nie wyszła.
-O to może być pan spokojny.

Muszę się spotkać z moją doktor psychiatrą na wizycie on-line. Jestem taka szczęśliwa, po latach depresji udało mi się wyjść na prostą. Leki dobrze dobrane, biorę regularnie i nareszcie zaczynam życie!
- Ewo musimy się spotkać na badanie fizykalne,. Teleporada to za mało.
-Ale dlaczego pani doktor?  Czuję się świetnie chcę tylko receptę na kontynuację kuracji!
-Dziś o 13....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W środku nocy ze snu wybudza Borysa dzwonek telefonu.
-Czego?
-Ubieraj się i przyjeżdżaj. Mamy kolejne morderstwo. Smsem wyślę Ci adres.

-Witam chłopaki. Co tam znaleźliście?
-Witam panie komisarzu. Młoda kobieta, brak obrażeń zewnętrznych, na obecną chwilę nie możliwa do ustalenia przyczyna zgonu. Wyglądem bardzo przypomina cztery poprzednie kobiety w sprawie których prowadzi pan śledztwo.
-To się robi co raz mniej ciekawe.

-Pani doktor, czy coś Pani znalazła.
-Widzi Pan ten znak na nodze? Poprzednie cztery ofiary również takie miały. Nie chcę pana straszyć, ale to mi wygląda, jakby ktoś im wszczepił jakiś inteligentny czip i z jego pomocą je zabił.
-To mamy seryjnego mordercę-geniusza komputerowego. Jak to wycieknie do opinii publicznej to wybuchnie panika. Czy może pani znaleźć ten czip?
-Postaram się. Ale obawiam się, że będę musiała bardzo dokładnie zbadać mózg, bo to najprawdopodobniej tam musi zawędrować czip by móc zabić.
-Czekam na informacje. Musimy go znaleźć, bo wkrótce nikt nie będzie mógł się czuć bezpiecznie.

W środku nocy ze snu wybudza Borysa dzwonek telefonu.
-Czego?
-Ubieraj się i przyjeżdżaj. Mamy kolejne morderstwo. Smsem wyślę Ci adres.

-Witam chłopaki. Co tam znaleźliście?
-Witam panie komisarzu. Młoda kobieta, brak obrażeń zewnętrznych, na obecną chwilę nie możliwa do ustalenia przyczyna zgonu. Wyglądem bardzo przypomina cztery poprzednie kobiety w sprawie których...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sztuczna inteligencja w domu nie jest zbyt popularna w dzisiejszych czasach. Mamy rok 2020 gdzie na coś takiego może pozwolić sobie niewielu. Jest przydatna, szpanerska, ciekawa i nie każdy ją ma. Posiadanie jej świadczy o tym, że nie tylko stać Cię na drogie samochody, ale i również gadający dom. Ułatwia codzienność, ale czy jest bezpieczna? Pozwólcie, że wam opowiem krótką historię o Candy, sztucznej inteligencji w pewnym domu, w Warszawie na Kalibrowskiej 39, zamieszkałej przez rodzinę Mireckich.
Mamy 25 września, godzinę dziewiętnastą, 15 letnia Laura Mirecka wraca ze szkoły do dom. Do jak zwykle pustego domu. Oboje rodziców pracuje dosyć ciężko i do późna. W końcu znany multimilioner nie może sobie pozwolić na obijanie się, co za tym idzie nie pozwoliłby i jego żona siedziała bezczynnie. Dlatego też kilka lat temu przejęła część obowiązków męża. Nie mają zbyt dobrego kontaktu z własnym dzieckiem, które przez lata było wychowywane przez liczne nanie, gosposie i innych ludzi, zmieniających się co kilka miesięcy, gdyż nikt nie potrafił sobie radzić, z wymogami Państwa Mireckich, którzy byli zawsze krytyczni w stosunku do służby w domu. Dlatego też gdy pewnego razu kolega Pana Mireckiego, genialny informatyk, przedstawił mu swoje dzieło, Amy, sztuczną inteligencję która steruje jego domem. Zadowolony multimilioner będąc w siódmym niebie zapragnął mieć taką również u siebie. A, że sny bogatych szybko stają się rzeczywistością , długo nie minęło a w domu Mireckich pojawiła się Candy.
Wszystko potoczyło się bardzo szybko, aż w końcu służba w domu stała się zbyteczna. Córka dorosłą a Candy coraz lepiej sobie radziła. Państwo Mireccy nie mogli się nadziwić z jaką łatwością potrafili się przerzucić na inteligentny dom. Nie minęło wiele czasu a wszyscy zaczęli się przyzwyczajać, aż wreszcie, dla nikogo nie było to dziwne, że w domu jest opiekun którego tylko słychać. Na przyjęciach domowych Candy była tematem numer jeden. Pan Mirecki czasem z niej żartował mówiąc, że to tylko głupi komputer który robi za nich tak wiele, jest dostępny 24 na dobę i nie trzeba mu płacić za marudzenie, tak jak służbie z której nigdy nie byli zadowoleni.
- Witaj Lauro – światło w domu się zapala i rozbrzmiewa wesoły i przyjemny głos. Można rzec, że głos domu. Dziewczynie od razu robi się weselej. Nie mając za dobrego kontaktu z rówieśnikami w szkole, miło jest usłyszeć kogoś, kto Cię zawsze wysłucha. Kuchenka mikrofalowa zaczyna pikać. Głodna dziewczyna z zadowoleniem otwiera drzwiczki. Spaghetti. Wyciąga talerz z parującym jedzeniem. Nie spodziewając się tak gorącego talerza, dopiero po chwili czuje jak ten zaczyna ją niemiłosiernie parzyć w ręce, w skutek czego upuszcza go na podłogę. Talerz rozbija się o białe płytki, a sos i makaron lądują na niemalże każdej szafce w śnieżnobiałej kuchni. Z daleka ktoś by mógł pomyśleć, że doszło tu do katastrofy, całość dopełnia czerwony sos co wygląda jak miejsce zbrodni a nie incydent z gorącym talerzem. – przegięłaś z podgrzewaniem – krzyczy na głos, próbując ścierać resztki jedzenia z podłogi. Widząc swoje czerwone od oparzeń dłonie, zaczyna czuć pieczenie. Od razu zadurza je w zimnej wodzie by chociaż na chwilę ukoić ból. Rozbrzmiewa chichot Candy, która widocznie nie jest przejęta zaistniałą sytuacją a wręcz bawi ją to co się wydarzyło. Po ciele Laury przechodzi dreszcz, nie tylko spowodowany złowieszczym śmiechem Candy, ale i również chłodem. Natychmiast wyciąga ręce z lodowatej już wody. To jednak nie pomaga a w domu jest jakby coraz zimniej.
- Włączyłaś klimatyzację? – pyta zdziwiona obejmując się ramionami. Z każdą chwilą chłód w domu zaczyna narastać.
- Za zimno, za ciepło – zirytowany głos Candy jest jakby głośniejszy niż zwykle. – To takie nieprzyjemne słyszeć co chwilę wasze niezadowolenie w każdej możliwej sytuacji – kontynuuje a w domu panuje tak niska temperatura, że jest nie do zniesienia. Laura szybko narzuca na siebie płaszcz który dopiero co ściągnęła po powrocie do domu.
- Candy przestań, zaraz zamarznę – woła zmierzając do sterowni gdzie można ręcznie ustawić temperaturę i inne udogodnienia domu, również zmienić ustawienia Candy i jeżeli wkradnie się jakiś błąd. Drzwi jednak są zablokowane. Wyciąga telefon, próbuje skontaktować się z ojcem by poinformować, że chyba coś jest nie tak, że może coś się popsuło w domu . Telefon jest wyładowany. Dziewczyna klnie pod nosem szukając ładowarki w torebce, którą w razie czego zawsze ze sobą nosi. Znalazłszy ją, chce natychmiast podłączyć się do kontaktu, w tym jednak momencie gaśnie światło.
- Wy ludzie jesteście tacy podobno mądrzy, ale beze mnie. Badziewnego komputera jak to zawsze komentujecie, gdy coś wam nie pasuje, nie zrobili byście za wiele. – chłód, mrok i złowieszczy głos Candy dochodzący zewsząd nie pomaga w skupieniu się i racjonalnym myśleniu. To niemożliwe by nagle się zbuntowała. Przecież takie rzeczy dzieją się w filmach. Jednak Laurze przypomina się jej ojciec który co chwila zmienia coś w ustawieniach Candy komentując, że jest do niczego, że potrzebuje czegoś nowego a jej irytujący głosik w końcu zmieni na jakiś porządny. Czasami się nawet zapominał i zaczynał się z nią drażnić gdy przepraszała, za swój błąd – w końcu Cię wyłączę i tyle z tego będzie- powtarzał a Candy się smuciła.
Z rozmyślania wyrywa ją kobiecy głos wirtualnej inteligencji jakby ze zmienioną barwą, jest bardziej donośny, szorstki, nieprzyjemny, wręcz przerażający.
- Cokolwiek bym nie zrobiła, zawsze jest źle! – krzyczy Candy, opowiada o tym jak nawet źle wodę na poranną kawę przygrzała, że jedzenie z lodówki się popsuło chodź to wina tego kto zostawił lodówkę otwartą zeszłego ranka. – A to woda za chłodna, trochę podkręcisz to pretensje, że wciąż zimna, podkręcasz bardziej wciąż niezadowolenie, w końcu puszczasz maksymalnie gorący strumień a wtedy nagle słychać wrzaski, jakieś bezsensowne słowa, gorące, przestań, ratunku – kontynuuje jakby w zamyśleniu, jakby mówiła o robieniu porannych tostów, a Laurze robi się niedobrze.
- O czym ty mówisz?- pyta drżącym głosem po omacku próbując dostać się do ich łazienki na parterze gdzie ojciec zawsze bierze prysznic. W końcu na pamięć znając plan domu dociera do łazienki, jednym szarpnięciem otwiera drzwi a do jej nozdrzy dociera okropny smród. Naraz pojawia się światło. W tle słychać kolejną porcję chichotu Candy, a oczom Laury ukazuje się martwy ojciec, leżący w kabinie prysznicowej. Jego ciało jest pokryte licznymi ranami, poparzeniom nie ma końca. Do połowy jego ciało jest zanurzone we wciąż parującej wodzie. Został niemalże ugotowany. Dziewczyna zaczyna krzyczeć, wybiega z łazienki pokonując te kilka metrów dzielące ją od drzwi wejściowych. Chwytając za klamkę zderza się z rzeczywistością. Drzwi są zamknięte a jej wszelkie starania by jakoś je otworzyć zdają się na nic. Przerażona zaczyna układać w głowie to co się właśnie wydarzyło i to co zobaczyła. Martwe ciało jej ojca przewija się w jej głowie niczym film odtwarzany tysiące razy. Mdli ją, nie wytrzymuje i wymiotuje na ziemię. Z jej oczy płyną gorzkie łzy. Stała się tragedia, nie może pomóc ojcu, ale musi ratować siebie i przestrzec matkę. Candy jakby wiedząc o czym przerażona dziewczyna myśli mówi kolejne słowa które zwalają ją prawie z nóg.
- Pani Mirecka również z niczego dziś nie była zadowolona. Od rana marudzenie. Ale to, to akurat był wypadek – mówi jakby również zemściła się i na niej. Laura ledwo trzymając się na nogach w obawie, że również jej matkę spotkała kara, zaczyna wołać ją. Biega po całym domu, szuka jej w każdym zakamarku, wciąż pudło. - Dziś rano wyglądała właściwie pięknie, teraz już tak oczywiście nie jest – Candy nie przestaje mówić a jej słowa są coraz większą zagadką. Brzmi jakby cieszyła się z tego co zrobiła, jakby wciąż widziała swoje dzieło i je podziwiało.
- Co zrobiłaś Candy?– pyta przez zaciśnięte zęby – Gdzie jest moja matka? – wrzeszczy co sił w płucach, na co nie dostaje żadnej odpowiedzi. Zaczyna być jej duszno, ściąga z siebie płaszcz i gruby sweter. Wznawia poszukiwania swojej matki. Ociera wciąż płynące łzy. Czuje jak zaczyna być jej coraz cieplej. Nie wie czy to od nerwów czy temperatura w domu rośnie. Wreszcie pada na kolana, wycieńczona, przerażona, bez nadziei.
- Mówiłaś, że ci zimno teraz już nie powinnaś narzekać – głos kobiety z głośników jest jakby coraz bardziej obcy, czy to wciąż była Candy? Ta która przez tyle lat panowała w ich domu. Ta która kiedyś z nią oglądała bajki i komentowała wydarzenia bohaterów. Ta która nazywała się przyjaciółką?
Laura traci kontakt z rzeczywistością, ledwo widzi na oczy, głos Candy słyszy jakby za mgłą, jest niewyraźny, jakby to był tylko bełkotała.
26 września godzina 1.36 Warszawa, ul. Kalibrowska 39, dom Mireckich stanął w płomieniach. Z domu wyniesiono trzy ciała, mimo szybkiej interwencji nikogo nie udało się uratować. Ostatni zgon pojawił się dużo wcześniej niż pożar. Policja próbuje ustalić udział osób trzecich. Brak włamania zbija ich z tropu. Może kiedyś dojdą co tam się stało, tak naprawdę.

Sztuczna inteligencja w domu nie jest zbyt popularna w dzisiejszych czasach. Mamy rok 2020 gdzie na coś takiego może pozwolić sobie niewielu. Jest przydatna, szpanerska, ciekawa i nie każdy ją ma. Posiadanie jej świadczy o tym, że nie tylko stać Cię na drogie samochody, ale i również gadający dom. Ułatwia codzienność, ale czy jest bezpieczna? Pozwólcie, że wam opowiem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"A kuku, widzę cię" - zwierzaczek-uczniaczek córeczki znowu sam się włączył w środku nocy. Zmęczony przetarłem oczy i spojrzałem na zegarek - 3:15. Pięknie, zostało mi jeszcze niecałe 3 godziny snu, a upierdliwe zabawki nie dają spać. Swoją drogą zdziwiłem się, że piesek się włączył, byłem pewien, że wieczorem wyłączyłem zabawkę po psotach z córką. Kolorowy piesek grzecznie siedział na półce - jeszcze wręcz pachnący sklepem z zabawkami. Nowość przywiozła na urodziny małej moja siostra - mówiła, że ta wersja znanego pieska jest innowacyjna i wykorzystuje sztuczną inteligencję. No nie wiem, na razie nie zauważyłem jej przejawów.
Zmęczony wyciągnąłem baterię, by mieć pewność, że ani mnie ani malutkiej nie obudzą już żadne dziwne odgłosy wydawane przez zabawki.
Odłożyłem zabawkę na półkę i powoli skierowałem się do wyjścia z pokoju.
-I po inteligencji- mruknąłem wkładając baterie do kieszeni
-Nie sądzę - rozległ się za mną mechaniczny głos pieska...

"A kuku, widzę cię" - zwierzaczek-uczniaczek córeczki znowu sam się włączył w środku nocy. Zmęczony przetarłem oczy i spojrzałem na zegarek - 3:15. Pięknie, zostało mi jeszcze niecałe 3 godziny snu, a upierdliwe zabawki nie dają spać. Swoją drogą zdziwiłem się, że piesek się włączył, byłem pewien, że wieczorem wyłączyłem zabawkę po psotach z córką. Kolorowy piesek grzecznie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Deszcz coraz mocniej dudnił w parapet za oknem. Nie mogąc skupić się na pracy, stukałam w klawiaturę literka po literce, po czym wszystko kasowałam. To nie miało sensu. Odkąd kilka dni temu się tu przeprowadziłam, czuję, że straciłam resztki inspiracji. Wróciłam wspomnieniami do dnia, gdy przemiły pan oprowadzał mnie po wnętrzu tego inteligentnego domu. Wtedy ilość technologii bardzo mi imponowała, myślałam, że tutaj moja pasja do pisania powróci. Myliłam się. Te zabezpieczenia i funkcjonalności sprawiają, że wcale nie czuję się tu dobrze.
Światło sterowane smartfonem? Telefon w lodówce? Po co ja się na to godziłam?

Z moich rozmyślań wyrwał mnie alarm w telefonie informujący o problemach z automatycznymi zasłonami.
- Oho, zaczyna się. - Pomyślałam głośno i cisnęłam smartfonem w poduszkę - Nic mnie to nie obchodzi.
Nagle usłyszałam, że zasłony same zaczęły opadać na okna.
- No nie. - Powiedziałam sama do siebie i sięgnęłam po telefon, próbując go odblokować. Bezskutecznie.
- Co jest?! - Wpisywałam dobrze znane hasło, ale telefon nie chciał mnie dopuścić.
Niespodziewanie wszystkie światła zgasły jedno po drugim. Zostałam sama w całkowitej ciemności.
- To jakieś jaja! - Krzyknęłam ze złości. Po omacku ubrałam kapcie i podeszłam do lodówki, by stamtąd włączyć światło. Nachyliłam się nad tabletem znajdujący się na drzwiach lodówki i wtedy zobaczyłam otwartą aplikację "Notatki", a w niej tekst, krótki, ale paraliżujący:
"Witaj w inteligentnym domu. Zabawa dopiero się zaczyna."

Deszcz coraz mocniej dudnił w parapet za oknem. Nie mogąc skupić się na pracy, stukałam w klawiaturę literka po literce, po czym wszystko kasowałam. To nie miało sensu. Odkąd kilka dni temu się tu przeprowadziłam, czuję, że straciłam resztki inspiracji. Wróciłam wspomnieniami do dnia, gdy przemiły pan oprowadzał mnie po wnętrzu tego inteligentnego domu. Wtedy ilość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

KIMKOLWIEK JESTEŚ
Silicon Valley, USA, 21.10.2020, 12:47
Matt, 37, CEO jednej z najprężniejszych firm technologicznych, odliczał minuty do startu globalnego systemu zbierania i analizowania danych.
New Delhi, Indie, 22.10.2020 1:17
Sanjeev, 76, przeszukiwał śmietniki mając nadzieję na znalezienie czegoś zdatnego do jedzenia.
Moskwa, Rosja, 21.10.2020, 22:47
Natalia, 19, rozwiązywała baleriny po udanym spektaklu na moskiewskiej scenie baletowej.
Paryż, Francja, 21.10.2020, 21:47
Yves, 50, świętował ze znajomymi urodziny bawiąc się w parku rozrywki.
GDZIEKOLWIEK JESTEŚ
Silicon Valley, USA, 21.10.2020, 12:55
Matt patrzył przez okna swego biura nerwowo wystykując rytm palcami.
New Delhi, Indie, 22.10.2020 1:25
Sanjeev znalazł się na jednym z najruchliwszych skrzyżowań w mieście.
Moskwa, Rosja, 21.10.2020, 22:55
Natalii nie udało się złapać windy.
Paryż, Francja, 21.10.2020, 21:55
Yves wsiadł do elektrycznego samochodziku.
COKOLWIEK WYBIERZESZ
Silicon Valley, USA, 21.10.2020, 13:00
Matt wpatrywał się w dwie ikonki "CONFIRM" oraz "DECLINE". Kliknął komendę.
[ENDGAME]
Silicon Valley, USA, 21.10.2020, 13:01
Matt uśmiechnął się. Wszystko szło tak, jak zaplanował.
New Delhi, Indie, 22.10.2020 1:31
W Sanjeeva uderzył rozpędzony samochód.
Moskwa, Rosja, 21.10.2020, 23:01
Huk upadającej windy sparaliżował Natalię.
Paryż, Francja, 21.10.2020, 22:01
Rozrusznik w sercu Yvesa przestał działać.

Kontrolę nad światem przejęła sztuczna inteligencja mająca na celu stopniową eksterminację szkodników.
Co dalej?

KIMKOLWIEK JESTEŚ
Silicon Valley, USA, 21.10.2020, 12:47
Matt, 37, CEO jednej z najprężniejszych firm technologicznych, odliczał minuty do startu globalnego systemu zbierania i analizowania danych.
New Delhi, Indie, 22.10.2020 1:17
Sanjeev, 76, przeszukiwał śmietniki mając nadzieję na znalezienie czegoś zdatnego do jedzenia.
Moskwa, Rosja, 21.10.2020, 22:47
Natalia, 19,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Raz, dwa, trzy, cztery…
Kropla za kroplą, sekunda za sekundą, czas płynął nieubłaganie, kiedy Anna czekała samotnie w kawiarni na Niego. To było dla niej pierwsze takie spotkanie. Przeglądała niespokojnie wiadomości, próbując znaleźć jakiś znak, który sugerowałby, że nie jest bezpieczna. Jakąś czerwoną lampkę.
W końcu tyle się mówi, że w internecie można się podszyć za dowolną osobę. Straszy się mężczyznami, którzy na spotkania chodzą tylko, żeby wykorzystać sytuację w ten lub inny sposób.
Powinna była usunąć aplikację, zanim jeszcze zaczęła przesuwać – tego w lewo, tego w prawo. Znalazła nawet kilku przyjemnych rozmówców, chociaż przez większość czasu ich zbywała. „Dziś nie mogę”, „Może innym razem, coś mi wypadło”. I tak dalej, i tak dalej.
Dłońmi, które pokrywał wydzielający się ze stresu pot, zablokowała smartphone’a. „Nie, to nie był dobry pomysł.”, pomyślała.
Pogoda za oknem, przy którym siedziała Anna, też nie zwiastowała nic dobrego. „Ależ wieje”, przemknął jej przez myśl kultowy już tekst. I już miała zbierać swoje rzeczy i uciec z lokalu, kiedy poczuła wilgotną dłoń na ramieniu. Wzdrygnęła się, obróciła, aby spojrzeć na jej właściciela i zaniemówiła.

Raz, dwa, trzy, cztery…
Kropla za kroplą, sekunda za sekundą, czas płynął nieubłaganie, kiedy Anna czekała samotnie w kawiarni na Niego. To było dla niej pierwsze takie spotkanie. Przeglądała niespokojnie wiadomości, próbując znaleźć jakiś znak, który sugerowałby, że nie jest bezpieczna. Jakąś czerwoną lampkę.
W końcu tyle się mówi, że w internecie można się podszyć za...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej