A więc się stało. Północ wybiła – Wielki Brat zaczął patrzeć, i nigdy już nie przestanie. W jednej chwili pozamykano kina, teatry i biblioteki. Ocenzurowano większość dorobku doczesnej kultury. Internetu już nie ma, poza stronami rządowymi.
Mówiłem, że to złe, że tak nie wolno, ale byłem tylko jednym pośród garstki, kroplą w morzu. Darłem się, ale to był niemy krzyk sprzeciwu.
Wóz policyjny zajechał już pod mój dom. Idą po mnie, po wszystkich takich jak ja. Niedoczekanie wasze.
Sznur już wisi.
Pętla ciasna już na szyi.
Stołek, ten, co podepną kopnę, już, zaraz... dajcie tylko dopalić fajkę.

A więc się stało. Północ wybiła – Wielki Brat zaczął patrzeć, i nigdy już nie przestanie. W jednej chwili pozamykano kina, teatry i biblioteki. Ocenzurowano większość dorobku doczesnej kultury. Internetu już nie ma, poza stronami rządowymi.
Mówiłem, że to złe, że tak nie wolno, ale byłem tylko jednym pośród garstki, kroplą w morzu. Darłem się, ale to był niemy krzyk...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chip w nadgarstku wydał cichy dźwięk. Profesor wirusologii spojrzała na jego wewnętrzną stronę i zobaczyła blady ledowy napis „uniwersytet medyczny”. Zbliżyła rękę do twarzy.
- Tak? – odebrała.
- Pani jutrzejszy wykład będzie zdalny, nie tradycyjny.
- To pewne?
- Dziekan miał kontakt z wirusem. Jesteśmy w kwarantannie.
Szlag by to. Do dziś nie podłączyła macbooka do wifi, żeby nikt go nie zhakował, nie odkrył pliku szczepionka.xls. Kilkanaście lat badań w klaustrofobicznej pracowni, w kombinezonie jak z tajnych laboratoriów NASA… Chciała w końcu zrzucić z barków gargantuiczny ciężar odkrycia, które zmieni oblicze świata. Nic, co dotąd znała ludzkość, nie będzie takie samo. Zabije resztki nadziei tkwiące w ludziach kilkadziesiąt lat po tym, jak to wszystko się zaczęło? A może nadzieję przemieni w rzeczywistość? Powinno się to załatwić twarzą w twarz... Naukowiec przeklęła pod nosem.

Pół godziny przed wykładem połączyła macbooka z siecią, zalogowała się na platformę uczelni, wreszcie na monitorze pojawiła się klepsydra oznaczająca nawiązywanie połączenia. To, co zobaczyła na ekranie sprawiło, że krew w nanosekundę odpłynęła z jej twarzy. Dwa okienka, w jednym jej wczorajsza rozmówczyni zalana krwią, w drugim trupioblade truchło dziekana z nienaturalnie odgiętą głową w pośmiertnym spazmie. Chip w nadgarstku wydał dźwięk przychodzącej wiadomości „Nikomu nie powiesz. Nie zdążysz”. Przełknęła gęstą ślinę. W tym samym momencie rozległo się donośne pukanie do drzwi jej pracowni…

Chip w nadgarstku wydał cichy dźwięk. Profesor wirusologii spojrzała na jego wewnętrzną stronę i zobaczyła blady ledowy napis „uniwersytet medyczny”. Zbliżyła rękę do twarzy.
- Tak? – odebrała.
- Pani jutrzejszy wykład będzie zdalny, nie tradycyjny.
- To pewne?
- Dziekan miał kontakt z wirusem. Jesteśmy w kwarantannie.
Szlag by to. Do dziś nie podłączyła macbooka do wifi,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie, to tylko moja paranoja. Za każdym razem gdy widzę wielkie bilbordy, myślę, że ktoś mnie śledzi.
Ale jak ich nie widzieć, kiedy mieszkasz w największym mieście w Polsce?
Wiem, że to, co mi się przytafiło, to już przeszłość. Osoby, które chciały mnie skrzywdzić dostały wyroki i siedzą w więzieniach o podwyższonym rygorze.
Szajka wywożąca dziewczyny do burdeli została rozwiązana.
Tak, to już było i nie wróci.
Wchodzę do biura, włączam komputer i przyklejam plaster na kamerkę. Tak na wszelki wypadek.
Dzień, jak codzień, mija szybko. Dwie tabletki załatwiają sprawę, kiedy zaczyna mnie dosięgać panika.
Biuro jest okamerowane, na zewnątrz jest ochrona, nic mi tu nie grozi.
Zabieram dokumenty, żeby popracować jeszcze w domu. Nazbierało mi się trochę zaległości przez pobyt w szpitalu, ale zachowałam pracę, dzięki czemu nie siedzę w 4 ścianach domu. Mogę choć na chwilę wyjść do ludzi i być. Po prostu.
Parkuję auto i dostrzegam, że nie zgasiłam światła w pokoju. No tak spieszyłam się. Ale nie.. . Coś jest nie tak. Przecież sprawdzałam w aplikacji jak wygląda oświetlenie i nic nie wskazywało na moje zapominalstwo. Wszystkie pomieszczenia były oznaczone na czerwowo.
Może błąd systemu?
Wsiadam do windy, wciskam 9 piętro i nie mogę oddychać. Zamiast pięter na ekranie pojawia się napis: TO JESZCZE NIE KONIEC SUKO i już wiem, że światło w pokoju to nie przypadek, a potem nastaje ciemność...

Nie, to tylko moja paranoja. Za każdym razem gdy widzę wielkie bilbordy, myślę, że ktoś mnie śledzi.
Ale jak ich nie widzieć, kiedy mieszkasz w największym mieście w Polsce?
Wiem, że to, co mi się przytafiło, to już przeszłość. Osoby, które chciały mnie skrzywdzić dostały wyroki i siedzą w więzieniach o podwyższonym rygorze.
Szajka wywożąca dziewczyny do burdeli została...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzik zadzwonił o siódmej, chociaż wieczorem jak zwykle ustawiłem ósmą.
- Dzień dobry, tu MedEA, zażyj swoje lekarstwa! – powitał mnie głos mojej nowej wirtualnej asystentki. Zwlokłem się z wyrka i poczłapałem do kuchni, gdzie połknąłem czekające na mnie tabletki i popiłem wodą. Ekspres do kawy nie chciał się włączyć.
- MedEA, zanotuj: naprawa ekspresu – poleciłem.
- Urządzenie sprawne, uruchomienie za dwanaście minut - odparła.
No tak, kawę wolno mi pić dopiero kwadrans po pigułach. Lodówka też się wcześniej nie otworzy. W sumie nawet nie warto jej otwierać – odczytawszy zapisy łazienkowej wagi MedEA zmieniła mi dietę. Anulowała wszystkie moje zamówienia, choć po chorobie zacząłem jeść zdrowiej.
Czekając na kawę sprawdziłem wiadomości. „Dziękujemy za wybranie usług serwisu FitLife…” to musiała być pomyłka. Druga była wiadomość od Pat. „Naprawdę wolisz siłkę od spotkania ze mną?”
- Napisałeś, że nie przyjdziesz, bo musisz dbać o zdrowie i wolisz fitness - wyjaśniła lodowato, gdy zadzwoniłem.
- Ale ja… - zacząłem, lecz połączenie zerwało się. Na próżno naciskając „wznów”, bezsilnie patrzyłem na tworzący się na ekranie komunikat: „Powtarzam, że ze względów zdrowotnych nie mogę spotykać się z tobą”. Po wysłaniu tekstu numer Pat zniknął z kontaktów.
- MedEA, co jest, do cholery?! – wrzasnąłem.
- Optymalizacja procesu rekonwalescencji wymaga eliminacji zachowań niepożądanych – odparł zimny głos Medical Electronic Assistant – Kontakt z Patrycją Nowak groził konsumpcją szkodliwych produktów spożywczych oraz aktywnością fizyczną niewskazaną w twoim stanie. Generuję listę dopuszczalnych form spędzania czasu. Pozostań w domu.

Budzik zadzwonił o siódmej, chociaż wieczorem jak zwykle ustawiłem ósmą.
- Dzień dobry, tu MedEA, zażyj swoje lekarstwa! – powitał mnie głos mojej nowej wirtualnej asystentki. Zwlokłem się z wyrka i poczłapałem do kuchni, gdzie połknąłem czekające na mnie tabletki i popiłem wodą. Ekspres do kawy nie chciał się włączyć.
- MedEA, zanotuj: naprawa ekspresu – poleciłem.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zakupy wywołują u mnie duży stres i dyskomfort, którego nie potrafię wyjaśnić. By czuć się bardziej komfortowo podczas zakupów udaję rozmowę telefoniczną, daje mi to poczucie bezpieczeństwa, dzięki czemu jeszcze jestem wstanie przekroczyć próg. Robię to już od lat.
Tak jest i tym razem. Poruszam się miedzy alejkami wypowiadając na głos swoje myśli, a mój telefon cierpliwie słucha. Podchodzę do kasy, rozpakowuję koszyk i naglę czuję wibrację oznaczającą tylko jedno. Wiadomość.
Kilka miesięcy temu dostałam sms’a od nieznajomego, początkowo uznałam tą osobę mojego znajomego, który zmienia numery telefonu częściej niż skarpetki i odzywa się kilka razy w roku. Jednak dość szybko okazało się, że to ktoś zupełnie mi nieznany ale jakby nie do końca. Wymienialiśmy się wiadomościami zupełnie anonimowo, co jak się później okazało było tylko złudne.
Nasze rozmowy dotyczyło wszystkiego i niczego, nigdy nie brakowało tematów i wyjątkowo dobrze się dogadywaliśmy. Z czasem okazało się, że ten ktoś mi jest bardzo bliski, tak bardzo jak ja dla samej siebie.
Jednak dzisiejsza wiadomość wywołała ciarki na moich plecach. Wiadomość dotyczyła tematu moich głośnych rozmyślań z dzisiejszego poranka. Natomiast nie tyczyły się mnie, a fikcyjnej postaci z książki, czego mój rozmówca nie wiedział. Tym razem był to za duży zbieg okoliczności. Kolejna wiadomość nie pozostawiła mi już złudzeń.
Po przeanalizowaniu tematów naszych rozmów, zorientowałam się, że było one zbyt zbieżne z moimi rozmyślaniami i ten ktoś, zawsze wiedział z jakim problemem borykam się każdego dnia.
Nigdy nie pomyślałabym, że mówienie do siebie, które zdarza się każdemu, w pobliżu telefonu może nieść ze sobą wyjątkowe zagrożenie.

Zakupy wywołują u mnie duży stres i dyskomfort, którego nie potrafię wyjaśnić. By czuć się bardziej komfortowo podczas zakupów udaję rozmowę telefoniczną, daje mi to poczucie bezpieczeństwa, dzięki czemu jeszcze jestem wstanie przekroczyć próg. Robię to już od lat.
Tak jest i tym razem. Poruszam się miedzy alejkami wypowiadając na głos swoje myśli, a mój telefon cierpliwie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dopiero rok po śmierci babci Ali, Ania przyjechała do odziedziczonego po niej domu.
Był październikowy, mglisty wieczór, żółte światło latarni ledwie rozpraszało panujące na zewnątrz ciemności. Gdzieś w oddali, za polami Nowaków zaszczekały psy, na chwilę przerywając ciężką, nocną ciszę.
- Cholera – zaklęła pod nosem Ania, raz po raz uderzając dłonią w niedziałający włącznik światła.
Z kieszeni wyjęła latarkę, kliknęła i wąska struga światła rozjaśniła zagracony salon.
Rozejrzała się dookoła.
W pokoju nie zmieniło się nic, odkąd była w nim ostatni raz na miesiąc przed śmiercią babci.
Szybko przeszła przez wszystkie pomieszczenia.
„Trudno, dzisiaj nic już nie zdziałam”.
Nagle jej uwagę przyciągnęły drzwi do piwnicy. Przypomniała sobie z jaką surowością jej babcia zabraniała jej schodzenia na dół.
Uchyliła drzwi, które zazgrzytały głośno. Z wyciągniętą przed siebie latarką, lekko drżąc na całym ciele, zeszła po próchniejących schodach.
Na środku piwnicy stało stare pudło telewizora. Zmrużyła oczy zaskoczona.
„Całe to halo związane z zakazem wchodzenia do piwnicy, przez jeden głupi telewizor?”
Podeszła bliżej. Nacisnęła duży, zielony przycisk, po czym odskoczyła.
„To niemożliwe! Przecież tu nie ma prądu!”
Na ekranie pojawiła się ciemna postać.
- Dzi… dziadek? – wyjąkała.
- Zabiłaś mnie. Teraz ja zabiję ciebie.
- Co? Ja nic nie… to nie ja! – wydyszała Ania.
Zjawa z telewizora złapała ją za rękę i zaczęła ciągnąć w stronę pudła. Latarka wypadła jej z rąk i dookoła zapanowała ciemność.

Dopiero rok po śmierci babci Ali, Ania przyjechała do odziedziczonego po niej domu.
Był październikowy, mglisty wieczór, żółte światło latarni ledwie rozpraszało panujące na zewnątrz ciemności. Gdzieś w oddali, za polami Nowaków zaszczekały psy, na chwilę przerywając ciężką, nocną ciszę.
- Cholera – zaklęła pod nosem Ania, raz po raz uderzając dłonią w niedziałający...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Skąd wiesz? – zapytałem. Poznaliśmy się dopiero parę dni temu, a ta dziewczyna zdawała się wiedzieć o mnie prawie wszystko.
- Widziałam na twoim Instagramie. – odparła z uroczym uśmiechem. Mimo że była śliczna, poczułem w żołądku jakiś dziwny niepokój.
- Ale przecież mam konto prywatne… - bąknąłem, zastanawiając się, czy na pewno poprawnie skonfigurowałem ustawienia.
- Wiem. – przytaknęła, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Ale przede mną nic się nie ukryje.
Położyła rękę na mojej dłoni, a ja cofnąłem ją odruchowo.
- Słuchaj, muszę lecieć, wieczorem mam trening…
- Nie masz. – ucięła. – Odwołano zajęcia do końca tygodnia. Twój trener zamieścił post z taka informacją godzinę temu.
- Co? – wydusiłem. Tylko członkowie grupy mieli dostęp do naszej strony.
- Nie martw się. – figlarnie przekręciła głowę na bok. – Zarezerwowałam już nam bilety do kina, niedaleko twojego domu.
Poczułem, jak powoli oblew mnie zimny pot, a serce nerwowo przyspiesza.
- Przecież nie mówiłem ci, gdzie mieszkam.
- Wyśledziłam to na Endomondo. – wzruszyła lekko ramionami, jakby to było coś najnaturalniejszego pod słońcem.
Siedziałem jak skamieniały, nie wierząc w to, co słyszę. Od kiedy poznaliśmy się parę dni temu, nie podałem jej jeszcze nawet mojego nazwiska. To zdecydowanie nie było normalne.
- Chyba i tak już pójdę… - zacząłem się podnosić, ale wbiła mi paznokcie w przedramię.
- Nie uwolnisz się ode mnie. – uśmiechnęła się, a ja uzmysłowiłem sobie, że jej uśmiech nie był wcale słodki.
Był obsesyjny i chorobliwy.

- Skąd wiesz? – zapytałem. Poznaliśmy się dopiero parę dni temu, a ta dziewczyna zdawała się wiedzieć o mnie prawie wszystko.
- Widziałam na twoim Instagramie. – odparła z uroczym uśmiechem. Mimo że była śliczna, poczułem w żołądku jakiś dziwny niepokój.
- Ale przecież mam konto prywatne… - bąknąłem, zastanawiając się, czy na pewno poprawnie skonfigurowałem ustawienia.
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Nowy rok, nowa ja", myślałam, przeglądając sklepy internetowe z planerami i kalendarzami. Miałam od teraz być zorganizowana - pewnie dlatego na nic się nie zdecydowałam i odłożyłam zakupy na później.

Kilka godzin później otrzymałam e-maila od pewnego sklepu internetowego, który informował mnie, że zakupiłam właśnie u nich spersonalizowany planer formatu A5, z akwarelkami i moim nazwiskiem wypisanym wielkimi wołami na okładce. Kiedy zawiesiłam się, próbując ogarnąć rozumem, co tu się właśnie stało, kolejny e-mail powiadomił mnie o zrealizowanej płatności, jedyne 80 złotych z groszami plus przesyłka.

W tym momencie zrobiło mi się zimno. Zaczęłam pospiesznie zmieniać wszystkie hasła, czyścić dane przeglądarki i podejrzewać każdą stronę internetową o wyciek moich cennych danych. Ktoś wiedział o mnie wszystko. Niewiele brakowało, żebym wyrzuciła komputer z okna – a z piątego piętra leciałby długo i upadek jego byłby wielki.

Uspokoiłam się odrobinę dopiero dwa dni później, kiedy z innego komputera odważyłam się sprawdzić stan konta – o dziwo, było nienaruszone. Teraz mój niepokój zabarwił nieco podziw dla zmyślnych hakerów, którzy pewnie próbują naciągnąć mnie na kontakt z infolinią gdzieś na Madagaskarze. Cwane bestie, ale nie zadzwonię.

Paczka przyszła następnego dnia. Planerek chyba nawet nie zawierał pałeczek wąglika.

Dostałam też SMS od koleżanki – pytała, czy prezent do mnie doszedł i przepraszała, że przez pomyłkę przy zakupie użyła mojego adresu email.

"Nowy rok, nowa ja", myślałam, przeglądając sklepy internetowe z planerami i kalendarzami. Miałam od teraz być zorganizowana - pewnie dlatego na nic się nie zdecydowałam i odłożyłam zakupy na później.

Kilka godzin później otrzymałam e-maila od pewnego sklepu internetowego, który informował mnie, że zakupiłam właśnie u nich spersonalizowany planer formatu A5, z akwarelkami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

23:25
Sygnał otrzymanego smsa.
ALERT RCB
Uwaga! Od jutra obowiązuje stan podwyższonego zagrożenia epidemiologicznego. Każdy obywatel zobowiązany jest do pozostania w domu oraz zainstalowania na swoim telefonie aplikacji PROTECT2BE.

23:30
Zostaję w domu i instaluję aplikację zgodnie z wytycznymi ministerstwa.

23:35
Powiadomienie: W związku z zamkniętymi miejscami użyteczności publicznej zostaną nieodwracalnie odinstalowane z Twojego urządzenia aplikacje: FitnessWorld, Multisport, Uber Eats, Cinema City, Prolib Integro, oraz Żappka.

23:40
Powiadomienie: W związku z wykryciem faktu nieopłacenia abonamentu RTV, zostaną nieodwracalnie odinstalowane z Twojego urządzenia aplikacje: Spotify, Netflix oraz HBO GO.

23:45
Powiadomienie: w związku z wykryciem iż w grupie znajomych na FB znajduje się osoba o niepoprawnych poglądach politycznych, konto FB zostaje nieodwracalnie usunięte.

23:50
Powiadomienie: W związku z wykryciem nieuzasadnionych wpływów na konto bankowe oraz w związku z nadchodzącym stanem wyjątkowym wszystkie zgromadzone przez Panią środki pieniężne zostają bezzwrotnie skonfiskowane.

23:55
Odinstalowuję aplikację. Nie zniosę więcej powiadomień.

00:00
Powiadomienie: W związku z wykryciem próby odinstalowania aplikacji zostaje Pani uniewłasnowolniona do czasu zakończenia czynności wyjaśniających.

23:25
Sygnał otrzymanego smsa.
ALERT RCB
Uwaga! Od jutra obowiązuje stan podwyższonego zagrożenia epidemiologicznego. Każdy obywatel zobowiązany jest do pozostania w domu oraz zainstalowania na swoim telefonie aplikacji PROTECT2BE.

23:30
Zostaję w domu i instaluję aplikację zgodnie z wytycznymi ministerstwa.

23:35
Powiadomienie: W związku z zamkniętymi miejscami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

On wiedział o mnie wszystko. Potrafił odtworzyć mój dzień minuta po minucie. Mówił, że śledził mnie od miesięcy, ale nie jako cień, który skrada się za plecami, ale zza monitora swojego komputera. Lokalizował mój telefon, włamał się do telewizora, nawet sprawdzał jaką temperaturę ustawiam w domu. Uwielbiam nowinki technologiczne i różne gadżety. Wszystko mam połączone z moim smartfonem, począwszy od laptopa a skończywszy na szczoteczce elektrycznej.
Dla zabawy zmieniałem muzykę w twoim samochodzie podczas jazdy bo nie podoba mi się twój gust muzyczny skarbie. - powiedział.
Nie jestem twoim skarbem.
Jesteś, ale jeszcze o tym nie wiesz. Od paru lat szukam idealnej dziewczyny i właśnie ciebie wybrał algorytm jako idealną kandydatkę.
Jak mogę być doskonałą kandydatką, skoro nie lubimy tej samej muzyki?
Algorytm się nie myli, jesteś mi pisana.
Byłam skazana na łaskę tego psychola, a wszystko między innymi dzięki umiłowaniu technologii.

On wiedział o mnie wszystko. Potrafił odtworzyć mój dzień minuta po minucie. Mówił, że śledził mnie od miesięcy, ale nie jako cień, który skrada się za plecami, ale zza monitora swojego komputera. Lokalizował mój telefon, włamał się do telewizora, nawet sprawdzał jaką temperaturę ustawiam w domu. Uwielbiam nowinki technologiczne i różne gadżety. Wszystko mam połączone z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej