Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Haczlo
AnnaP
Rhine
Blodeuwedd
Konik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Haczlo
AnnaP
Rhine
Blodeuwedd
Konik

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- A Pani Młodej honor najwyższy, ukłon najniższy oddaję - zaintonował wodzirej, a orkiestra zagrała oberka. Paweł Koza patrzył spode łba na Grześka Kapustę, który od pół godziny podrywał Kryśkę Bogusz, nic sobie nie robiąc z tego, że Paweł od miesiąca smalił do niej cholewki. Pawła krew zalewała.
- No co za burok - charczał - jak mu zaroz glutnę! Podano kwaśnicę. Paweł ruszył jak czołg z wyciągniętą ręką i pięścią zwiniętą w kułak.
- Jakoś Ty pikna - wysilał się Kapusta. Kryśka Bogusz przerwacała oczami i czerwieniąc się szczerzyła krzywe zęby. Znad swojej zupy miałam okazję obserwować całą scenę. Koza trzasnął Kapustę w potylicę, niby przypadkiem, a tak zręcznie, że głowa Kapusty trafiła centralnie w talerz z kwaśnicą. Kryśka Bogusz zarechotała i zapiszczała, a towarzystwo siedzące w pobliżu zawtórowało, nastawiając się najwyraźniej na przednią zabawę.
- O, pardąm - kajał się Koza, dusząc się ze śmiechu. Stwierdziłam, że najrozsądniej będzie się wycofać z pola rażenia. A tymczasem wypadki potoczyły się swoim tempem w przewidywalnym kierunku. Kapusta, wciągając nosem resztki zupy, rzucił się na Kozę. Ciągnąc go za fraki, przemieścił się w kierunku kuchni, gdzie zatopił znienawidzony łeb w garze z bigosem. Jak spod ziemi wyrosły grupy popleczników zagrzewające rywali do walki. W rytmie polki i wirujących spódnic i sukienek rozległo się tłuczenie garów, wymiana ciosów, jęki i radosne okrzyki publiczności. Wiejskie wesele rozpoczęło się na dobre.

- A Pani Młodej honor najwyższy, ukłon najniższy oddaję - zaintonował wodzirej, a orkiestra zagrała oberka. Paweł Koza patrzył spode łba na Grześka Kapustę, który od pół godziny podrywał Kryśkę Bogusz, nic sobie nie robiąc z tego, że Paweł od miesiąca smalił do niej cholewki. Pawła krew zalewała.
- No co za burok - charczał - jak mu zaroz glutnę! Podano kwaśnicę. Paweł...

Jako dobra przyjaciółka wkładam moje sari i tanecznym krokiem idę do domu przyjaciółki. Jeszcze zanim przekroczę próg słyszę piękne dźwięki sitar i tambury. Do środka zapraszają mnie pięć kobiet ubranych w identyczne, błękitne sari. Słucham i pogrążam się w muzyce, kiedy razem idziemy do ogrodu. Masz taki płaski brzuch, a jesteś w siódmym miesiącu ciąży, to niesamowite – mówią. Na niebie tańczą kolory, fioletowy, niebieski, pomarańczowy, a nawet czerwony, który przypomina mi sari Klary. To było moje ulubione sari, ale czego nie robi się dla przyjaciółki. Gdybyś nie groziła mi zabiciem mojego nieistniejącego syna nie oddałabym ci mojej sari, przyjaciółko – mówię, kiedy przytulam ją na przywitanie. Siedemdziesięcioletnia mama Klary wraz z siostrami tańczy tradycyjny indyjski taniec Bharatanatyam. Patrzę jak mąż Klary i dziesięciu mężczyzn niczym kozy skaczą w naszą stronę. Bierzemy ślub – krzyczy jeden z towarzyszy Marka. Z nikąd pojawia się ksiądz, a wraz z nim kolejne kobiety. Niektóre idą na rękach, parę robi fikołki, jeszcze kilka osób kieruje się w nasz stronę w wózkach sklepowych. Sari kobiet pobrzękują radośnie. Wszyscy wraz ze mną zaczynają tańczyć. Przyłącza się do mnie mężczyzna, który krzyczał, że bierze ślub. Duchowny przeprowadza ceremonię w mgnieniu oka i unosi nasze dłonie do góry. Bije od nas blask. Mężczyźni śpiewają, kobiety tańczą. Śmiejemy się i bawimy wśród barw zachodzącego słońca. Dzieje się coś niezwykłego, a przyszłam tylko oddać Klarze cukier.

Jako dobra przyjaciółka wkładam moje sari i tanecznym krokiem idę do domu przyjaciółki. Jeszcze zanim przekroczę próg słyszę piękne dźwięki sitar i tambury. Do środka zapraszają mnie pięć kobiet ubranych w identyczne, błękitne sari. Słucham i pogrążam się w muzyce, kiedy razem idziemy do ogrodu. Masz taki płaski brzuch, a jesteś w siódmym miesiącu ciąży, to niesamowite –...

Jej wielkie, zdumione oczy były pełne łez.
Przypadł do jej stóp.
- Wybacz mi, ukochana! To... To nie tak, ach, to wszystko nie tak! - krzyknął, wczepiając ręce w swe kędzierzawe, brązowe włosy. - Biada! Cóżem uczynił... Ukochana, nie odchodź, to nie tak!
Jej dolna warga zadrżała, zwiastując wybuch płaczu.
- Nie, nie! - jego wrzask przeszedł w cichy, rzężący skowyt.
Nagle odrzucił głowę do tyłu i poderwał się z kolan, lekko i skocznie przechodząc w rytmach szybkiego tańca do wizualizacji uwielbienia dziewczęcia. Stała w swojej zwiewnej sukience, dzielnie powstrzymując łzy, a on skakał wokół niej, nie śmiał dotknąć jej ręki, zanosił się szlochem i śpiewał w niezrozumiałym dialekcie cierpienia.
- Nie, nie, nie!
Zamarł, usłyszawszy ciche chlipnięcie. Z drugim ponownie padł na kolana.
Z chwilą, gdy spadła pierwsza łza, rozległ się opętańczy skowyt. Efektownie próbował łapać jej łzy, chwytać je. Ponownie rozpoczął taniec, tym razem przesycony cierpieniem.
Stała w środku tego widowiska, pachnąc, ładnie wyglądając i szlochając. Nagle otworzyła usta.
Muzyka oraz śpiew młodzieńca natychmiast ucichł. Upadł, wpatrzony w usta, które chyba właśnie wyraziły zamiar wypowiedzenia kilku słów.
Cisza.
Cisza.
- Ty... - zajęczała cichutko. - Ty znowu zapomniałeś o naszej rocznicy...

Jej wielkie, zdumione oczy były pełne łez.
Przypadł do jej stóp.
- Wybacz mi, ukochana! To... To nie tak, ach, to wszystko nie tak! - krzyknął, wczepiając ręce w swe kędzierzawe, brązowe włosy. - Biada! Cóżem uczynił... Ukochana, nie odchodź, to nie tak!
Jej dolna warga zadrżała, zwiastując wybuch płaczu.
- Nie, nie! - jego wrzask przeszedł w cichy, rzężący skowyt.
Nagle...

Dzień się zaczął zwyczajnie codzienną poranną rutyną (przy której oczywiście nie mogło zabraknąć śpiewu i tańca). Później pojechałam do szkoły samochodem, ale musiałam wstąpić do kwieciarni po zamówione kwiaty, ponieważ tego dnia był Dzień Nauczyciela. Lekcje szybko mi zleciały, ale została jeszcze ostatnia... matematyka. Ten przedmiot mam z dyrektorką, czyli bossem całej szkolnej mafii. Budzi postrach w całym budynku wśród uczniów jak i nauczycieli oraz innych pracowników. Po prawie czterdziestu latach pracy wywalczyła sobie respect na dzielni w bardzo brutalny i bezlitosny sposób. Jej po prostu w piekle diabeł nie chciał. Jest jak ojciec chrzestny. Przychodzisz do niej z problemem i chcesz pomocy, ona przystaje na twoją propozycję, ale później nie wiadomo, kiedy może żądać zapłaty lub przysługi. Możesz ją spotkać wszędzie w szkole i o każdej porze (może oprócz godziny 13.30 kiedy następuje jej pora obiadowa, wtedy zazwyczaj po jedzeniu jest trochę łagodniejsza). Nie należy się jej narażać oraz wchodzić z nią w konflikty i dyskusje, ponieważ wiec, że nie skończy się to dla ciebie dobrze, wtedy już możesz iść i kopać dla siebie grób. Z resztą ona twierdzi, że się nigdy nie kłóci. Ona po prostu wyjaśnia danej osobie, dlaczego nie ma racji. Na świecie nie jest znany żaden człowiek, który wyszedł ze starcia z nią żywy bądź w nienagannym stanie. Jest wysoką, potężną kobietą bez męża z nadwagą. Bardzo lubi jaskrawe kolory, które mają (jak twierdzi) odzwierciedlać jej duszę, ale wszyscy wiedzą, że to tylko taka przykrywka, aby zmylić niepożądanych wrogów. Szczególnie rzuca się w oczy jej nienaturalnych rozmiarów pupa, ponieważ ona uwielbia słodycze. Jest wręcz od nich uzależniona. Całą klasą postanowiliśmy kupić jej bukiet kwiatów, żeby miała, co postawić na biurku w swojej jamie oraz oczywiście czekoladki (największe pudełko jakie znaleźliśmy w sklepie, oczywiście nie obyło się bez piosenki). Nadeszła godzina naszej śmierci (ale najpierw nasza prawdopodobnie ostatnia wspólna piosenka), która już pukała do naszych drzwi. Nie mogliśmy się porozumieć między sobą kto wręczy nauczycielce prezenty. W końcu udało się wyłonić dwóch śmiałków, którzy pójdą dać jej prezenty (na ich cześć została zaśpiewana piosenka). Zadzwonił dzwonek i wybiła nasza ostatnia godzina. Weszliśmy do klasy, usiedliśmy na swoich miejscach i czekaliśmy, ponieważ nie było już odwrotu. W pewnym momencie drzwi się otworzyły... o mało, co nie wypadły z zawiasów. Dyrektorka powitała nas piosenką o tym, że tak lekcja będzie naszą "najlepszą" oraz słowami: "Królowa nigdy się nie spóźnia. Wszyscy są po prostu za wcześnie!". Ta kobieta żywi się strachem innych. Ona lubi, gdy jest niebezpiecznie i to ją podnieca. W końcu dwóch ochotników się przełamało i podeszło do niej. Oczywiście jak zobaczyła czekoladki to od razu jej ciśnienie skoczyło. Niektórzy też mówią, że przydała by się jakaś ścierka, bo tak jej ślina ciekła na podłogę. Jak już odstała czekoladki o kwiaty w swoje ręce to aż powiększyły się jej źrenice i skoczył puls. Podziękowała nam, po czym zostawiła kwiaty na biurku, a czekoladki wzięła ze sobą, tłumacząc się, że musi na chwilę wyjść. Nie było jej około siedmiu minut, a my przez ten czas zdążyliśmy wykonać piosenkę o tym, że wszystko poszło dobrze. Jak wróciła powiedziała nam, co musimy zrobić, po czym znowu wyszła z sali, ale tym razem pod pretekstem, że musi wstawić kwiaty do wody. Zaraz jak zamknęły się drzwi, to ktoś w żarcie (a może i nie) krzyknął, że to nie do jedzenia. Na szczęście wróciła dopiero na ostatnie pięć minut lekcji. Kiedy zadzwonił dzwonek i wszystkim spadł kamień z serca. Od razu wybiegliśmy na patio przed szkołą i uczciliśmy to piosenką oraz tańcem. Jednak na jednej piosence nie mogło się skończyć. Zaśpiewaliśmy jeszcze piosenkę z High School Musical "We are all in this together" (zawsze ją śpiewamy, gdy uda nam się coś wspólnie zrobić; ostatnio ją śpiewaliśmy, gdy wszyscy nie zaliczyliśmy testu z fizyki).

Dzień się zaczął zwyczajnie codzienną poranną rutyną (przy której oczywiście nie mogło zabraknąć śpiewu i tańca). Później pojechałam do szkoły samochodem, ale musiałam wstąpić do kwieciarni po zamówione kwiaty, ponieważ tego dnia był Dzień Nauczyciela. Lekcje szybko mi zleciały, ale została jeszcze ostatnia... matematyka. Ten przedmiot mam z dyrektorką, czyli bossem całej...

Już je słyszę! Dźwięki tamburyna i skrzypiec wymieszane z radosnymi śpiewami dziewcząt. Gdy zerkam przez okno, moim oczom ukazuje się gama wirujących barw. Z sekundy na sekundę czuję coraz większe pragnienie, aby do nich dołączyć. Jest tylko jeden problem. Nie mam sari! Zaczynam więc śpiewać:
"Mam dość spodenek i czapek! Skarpetek, koszul i kratek!
Bo sari mieć bardzo chcę. Bo bez sari jest mi źle.
Więc jadę w podróż daleką. Do galerii handlowej za rzeką.
Tam kupię przepiękne sari, by ludzie mnie w nim poznali."
Nim zdążę wypowiedzieć ostatnie słowa, w tajemniczy sposób znajduję się w sklepie "Sari na każdą kieszeń". Szukam tkaniny odpowiedniej dla siebie, a gdy już ją znajduję, biegnę do przymierzalni. Tak, pasuje idealnie. Już zmierzam do kasy, gdy nagle drogę zastępuje mi para nieznajomych. Nie mam pojęcia kim są, dopóki nie przedstawią się w piosence:
"Nisha znaczy noc i to me imię jest, a oto mój Hemant kochanek.
Jest gwiazdą mego serca i kocha właśnie mnie, choć dużo ma ładnych fanek.
A teraz posłuchaj dziewczyno uważnie, bo drugi raz nie powtórzę.
Masz oddać sari co należy się mnie, inaczej złą przyszłość ci wróżę!"
O nie! Sari nie oddam! Pozostaje mi tylko jedno wyjście. Walka z Nishą. Serie niebezpiecznych wyskoków, uderzeń i uników kończą się dla mnie zwycięstwem. Odchodzę z wysoko uniesioną głową i moim wymarzonym sari.

Już je słyszę! Dźwięki tamburyna i skrzypiec wymieszane z radosnymi śpiewami dziewcząt. Gdy zerkam przez okno, moim oczom ukazuje się gama wirujących barw. Z sekundy na sekundę czuję coraz większe pragnienie, aby do nich dołączyć. Jest tylko jeden problem. Nie mam sari! Zaczynam więc śpiewać:
"Mam dość spodenek i czapek! Skarpetek, koszul i kratek!
Bo sari mieć bardzo chcę....

Idę ulicą, ściskając w dłoni torbę lawendowego żwirku dla kota. Całe dwa kilo, ale to nic – moje kolczyki pobrzękują w rytm kroków, a wiatr rozwiewa włosy. I w tym momencie widzę jego – ciemnookiego mężczyznę o tajemniczym uśmiechu, który nadchodzi z naprzeciwka w zwiewnych kolorowych szatach, a za nim płynie falujący ocean wielobarwnych sari. Dziewczyny wyciągają do niego ręce, śpiewają „och, mój miły, zwróć na mnie swe oczy, bransoletki na moich kostkach wyśpiewają ci moją miłość”, ale on patrzy tylko na mnie.
- To ty, jedyna. Wiem, że to ty. Jesteśmy jak księżyc i jak słońce, rozświetlę twój dzień, ty zaś moją noc.
Chcę coś powiedzieć, ale zza rogu wypada mój były narzeczony. Widząc całą sytuację, morze sari i wyciągniętą dłoń nieznajomego, zaciska pięści. Wyskakuje w powietrze, obracając się w podwójnym salcie, i ląduje tuż przed moim zalotnikiem, patrząc na niego z wściekłością. Kolorowe sari trzepoczą się w popłochu, śpiewając „och, och, dziewczyno, dwóch to za dużo, za dużo”, a ja całkowicie się z nimi zgadzam. W tym momencie torba pęka, a lawendowy żwirek wbrew prawom fizyki wzbija się w powietrze tylko po to, by zaraz spaść na nasze głowy, otaczając nas delikatnym zapachem.
- Nie pragnę miłości, och nie. Mam kota i to mi wystarczy. Miłość to huragan, nie zefir, co pieści twarz rozpaloną. Nie mnie składajcie przysięgi wiecznego uczucia – śpiewam, kołysząc biodrami i patrząc na nich karcąco, po czym odchodzę, zostawiając ich wśród żwirku i barwnych sari, które wiwatują.

Idę ulicą, ściskając w dłoni torbę lawendowego żwirku dla kota. Całe dwa kilo, ale to nic – moje kolczyki pobrzękują w rytm kroków, a wiatr rozwiewa włosy. I w tym momencie widzę jego – ciemnookiego mężczyznę o tajemniczym uśmiechu, który nadchodzi z naprzeciwka w zwiewnych kolorowych szatach, a za nim płynie falujący ocean wielobarwnych sari. Dziewczyny wyciągają do niego...

Sylwester. Znienawidzony dzień,trzeba bywać,kiedy najchętniej poćwiczyłoby się,kolejne kroki do filmu,zamiast bezproduktywnie się męczyć. Żadnych producentów na imprezie,zero szans na zaistnienie. W ten dzień wszyscy są na zamkniętych imprezach,na które wieśniaczki nie mają wstępu.Ten był szczególny,złamane serce przez brodatego chłopaka. Myśl przewodnia imprezy: " zero mężczyzn,a tym co się pojawią,sztylet w serce" I nagle niczym słońce,które codziennie pojawia się na wschodzie,zjawia się ten bladolicy. Podskakuje niczym tamburyn w rytmie bollywood dance i ciągle rozmawia z moją koleżanką. Jak on śmie,myślę sobie. Nie zauważa moich kobiecych wdzięków. Krok po kroku,tanecznym ruchem zbliżam się do niego,moje nogi tańczą,biodra kręcą,oczarowuje go i wtedy...niespodziewanie niczym rwący wodospad cały szampan o północy ląduje na jego głowie. Koleżanka tryumfuje,patrzy się na mnie swoim lisim wzrokiem i mruga słodko swoimim rzęsami w kierunku białolicego. On pozostaje niewzruszony,przyjmuje z godnością swoją zniewagę. Ale nie może zapomnieć.
I teraz po paru latach od tego wyydarzenia,czasem słońce,czasem deszcz żyję sobie ze swoim mężem ;)

Sylwester. Znienawidzony dzień,trzeba bywać,kiedy najchętniej poćwiczyłoby się,kolejne kroki do filmu,zamiast bezproduktywnie się męczyć. Żadnych producentów na imprezie,zero szans na zaistnienie. W ten dzień wszyscy są na zamkniętych imprezach,na które wieśniaczki nie mają wstępu.Ten był szczególny,złamane serce przez brodatego chłopaka. Myśl przewodnia imprezy: "...

Idę na pocztę. Kolejka, jak zwykle. Czekam. Podchodzę do okienka.
- Dzień dobry ! W czym mogę pani pomóc ? – Zaniemiałam. Jaka serdeczna pani obsługująca na poczcie. Uśmiecha się do mnie od ucha do ucha jakbym co najmniej wyglądała jak Brad Pitt.
- yyy no to ja to chciałam.. eee no – zbita z tropu zaczynam się jąkać
- Co? – dalej jej się ten uśmiech nie odkleja od twarzy
- Co co? – pytam
- No co pani chciała powiedzieć ? – nie słychać w głosie pretensji lecz serdeczność
- Że pani jest naprawdę bardzo miła! Nie miałam pojęcia że na poczcie mogą pracować mili ludzie – Nie wiem czemu to powiedziałam. Kobieta jednak się uśmiecha od ucha do ucha. W tle pojawia się bollywoodzka muzyka. Pani wyskakuję na ladę i zaczyna śpiewać w rytm melodii : „Walczmy ze schematami” tralalala „Naszą wiarą jest życzliwość” tralalala „Karma do Ciebie wróci, gdy się nie będziesz spodziewał” tralalala. Stoje jak zahipnotyzowana. Pozostałe pani z poczty zaczynają tańczyć oraz w między czasie robią chórki. Sceneria się zmienia. Jest bardzo kolorowo. Pani z poczty dalej śpiewa w najlepsze a listonosz zaczyna tańczyć na środku breakdance .
- Halo! Proszę pani proszę podchodzić. Okienko wolne – wyrwana z transu podchodzę do okienka.
-Co pani chce? – ta sama pani mnie pyta, ale już nie jest taka miła
- Odebrać przesyłkę – podaje jej awizo i spuszczam wzrok. Dlaczego świat nie mógłby wyglądać jak w moich bollywoodzkich halucynacjach? Życie było by o wiele piękniejsze!

Idę na pocztę. Kolejka, jak zwykle. Czekam. Podchodzę do okienka.
- Dzień dobry ! W czym mogę pani pomóc ? – Zaniemiałam. Jaka serdeczna pani obsługująca na poczcie. Uśmiecha się do mnie od ucha do ucha jakbym co najmniej wyglądała jak Brad Pitt.
- yyy no to ja to chciałam.. eee no – zbita z tropu zaczynam się jąkać
- Co? – dalej jej się ten uśmiech nie odkleja od twarzy
-...

Błogą ciszę parkowej sielanki przerwało rytmiczne dudnienie. Niechętnie oderwałam wzrok od "Kasacji" Mroza i spojrzałam znad książki na nadjeżdżający w moją stronę, irytująco głośny samochód. Chociaż wystrzegam się stereotypów i daleko mi do oceny człowieka po samochodzie (syndrom blachary), ale tym razem...błagam...litości. Czarne Beemka lata świetności i młodości miała już za sobą, bo na oko, rocznikowo starsza ode mnie. Felgi pomarańczowe, jakiś smok (wąż?) przyklejony na masce, naklejki w kształcie płomieni po bokach, zmodyfikowane i rozmnożone (do sześciu lub czterech sztuk, nie zarejestrowałam dokładnie) rury wydechowe. Tuning, nomen omen, z piekła rodem, mogłam z wątpliwą przyjemnością podziwiać w pełnej krasie, gdyż dumny właściciel owego auta z impetem wjechał na chodnik i z piskiem opon zatrzymał się tuż przy ławce, na której siedziałam. Zamiast dudnienia kierowca zapodał przaśną nutę z wiejskich przytupów (wichur, hulanek, zwał jak zwał, nie jestem stała bywalczynią, dlatego i nomenklatura wiejskich zabaw mi obca)
"Ona czuje we mnie piniądź
wystroiła się jak Beyonce"
-O ja pierdykam!- zaklęłam w duchu-czy ja jestem jakaś wybrakowana, skoro przyciągam samych ćwierćinteligentów?
I jakby na potwierdzenie moich przypuszczeń kierowca opuścił przednią szybę od strony pasażera i niskim głosem, który docelowo miał być zapewne ociekającym testosteronem pomrukiem, a ostatecznie moje uszy odebrały to jako skrzek łamany na ryk głodnego osła, powiedział.
-Elo bejbe...co taka foczka robi sama?
-Czytam - odparłam rezolutnie -chociaż miałam ochotę warknąć "robię sztuczkę z piłką i klaskam płetwami". Mój absztyfikant prócz ślepoty umysłowej cierpiał także na zaburzenia percepcji ruchowo-wzrokowej. Mój brak chęci rozmowy został nagrodzony zmianą ścieżki dźwiękowej, bynajmniej nie gatunku.
"Przez twe oczy, te oczy zielone OSZALAŁEM"
Muzyka ucichła, Romeo podjął na nowo próbę nawiązania porozumienia werbalnego i wziął na swe barki trud konwersacji, znajdując błyskotliwa odpowiedź na moje podchwytliwe i kłopotliwe "czytam". Długo myślał, ale się chłop popisał:
-A co czytasz?
Nawet nie zaszczyciłam go spojrzeniem.
-Ooo - kontynuował monolog - mamy wspólną pasję.
-?-nie powiem, zaintrygował mnie.
-No-kasacja...samochód, mechanika...szmery bajery. I te sprawy, no nie? Jestem w mechanicznym, no nie?
Patrzyłam na niego tępym wzrokiem. "Antośka, nie daj się sprowokować do rozmowy, bo się pajac nie odczepi"
-W każdym razie dobrze ze nie kastracja-parsknął śmiechem, opluwając kierownicę - na weteryniarza się szykujesz? Uuu jaka inteligjentna. Grasz niedostępnego kociaka. Lubię takie. Nie wytrzymałam
-Nie będę z tobą konwersowała, bo egzystujesz w dołku intelektualnym, co aktualnie koliduje z moimi imperatywami!
Zapowietrzył się, otworzył paszcze z, jak mniemam błyskotliwą ripostą, ale go uprzedziłam...
-A! z prawnikami i psami to ja nie gadam!- zaperzył się, spurpurowiał, wrzucił jedynkę i już go nie było. Po moim wielbicielu pozostała chmura dymu, cichnące już um-cyk um-cyk i mój uśmiech na twarzy.

Błogą ciszę parkowej sielanki przerwało rytmiczne dudnienie. Niechętnie oderwałam wzrok od "Kasacji" Mroza i spojrzałam znad książki na nadjeżdżający w moją stronę, irytująco głośny samochód. Chociaż wystrzegam się stereotypów i daleko mi do oceny człowieka po samochodzie (syndrom blachary), ale tym razem...błagam...litości. Czarne Beemka lata świetności i młodości miała...