Wychodzę rano z domu. Z za widnokręgu powoli wynurza się tarcza słoneczna. Delikatny wietrzyk rozwiewa mi włosy. Odwracam się od oślepiającego słońca i widzę w oddali mojego lubego. –Jednak przyszedł mówię do swoich przyjaciółek. On już zauważył mnie i zaczyna się do mnie zbliżać. Nagle z domu sąsiadów zaczyna się ostrzał. Luk biegnie delikatnie ledwo dotykając asfaltu – kule się go nie imają i tylko świszczą mu wokół głowy jak natrętne muchy. Z zaułka wyjeżdżają dwaj motocykliści i próbują zajechać Lukowi drogę lecz ten idealnym saltem kucznym z trzema obrotami przeskakuje nad nimi. Jednemu motocykliście zaplątuje się karabin w rozwianą koszulę drugiego i obydwaj zaliczają spektakularną glebę. Od razu oba motocykle stają w ogniu. Mój Luk ciągle uchylając się od kul podąża w moim kierunku. Wiemy już koleżankami, że mu się uda. Zaczynamy tańczyć ze szczęścia. Mam zatańczyć z dobiegającym do mnie Lukiem, ale nagle pojawia się nieznajomy w czerni i zaczyna tańczyć ze mną. Ale Luk się nie poddaje i w chwili gdy ten drugi robi piruet, on robi odbijanego i przejmuje inicjatywę nad tańcem i śpiewem. Wszyscy zaczynają nam bić brawo do taktu śpiewanej przez nas melodii. Wszyscy odchodzimy w stronę wschodzącego słońca – wreszcie możemy zjeść śniadanie.

Wychodzę rano z domu. Z za widnokręgu powoli wynurza się tarcza słoneczna. Delikatny wietrzyk rozwiewa mi włosy. Odwracam się od oślepiającego słońca i widzę w oddali mojego lubego. –Jednak przyszedł mówię do swoich przyjaciółek. On już zauważył mnie i zaczyna się do mnie zbliżać. Nagle z domu sąsiadów zaczyna się ostrzał. Luk biegnie delikatnie ledwo dotykając asfaltu –...

Stoję na dziale mrożonek w supermarkecie i szukam groszku. Przyszłam tu prosto po 12 godzinnej zmianie w pracy. Padam na twarz. Nagle zza regału z konserwami tanecznym krokiem płynie ku mnie z 20 kobiet w kolorowych sari, zaczynają śpiewać, machać rękami i tańczyć, okrążając mnie. Kiedy z głośników dobiega mnie odgłos znanej bolywoodzkiej muzyki ktoś owija mnie i moją wymiętoloną garsonkę w różowo-pomarańczowe sari. Jedna z kobiet zwraca się do mnie śpiewając: „Najlepszy groszek ma kolor zielony, co ci po groszku jak i tak nie masz jeszcze męża”. Ja odpowiadam śpiewnie: „Szukam bohatera któremu oddam swe serce i talerz pysznej zupy krem”. Kolorowy korowód niesie mnie w kierunku kas, dołączają do nas: pan w podkoszulku z kratą piwa, tleniona pani, efektownie rzucając w kąt koszyk z zakupami. Pani przy kasie śpiewa do mnie: „Będzie płacone kartą czy gotówką?”. Taneczny szał porwał już cały sklep. Nagle podbiega do mnie opryszek z czarnym wąsem i złym spojrzeniem i wyrywa mi siatkę pomarańczy. W pogoń za nim rusza kruczowłosy, przystojny ochroniarz z orlim nosem. Ochroniarz pędzi jak nie przymierzając odrzutowiec, przeskakując co większe przeszkody, niezdarny oprych potrąca ludzi, którym z rąk wypadają przeróżne przedmioty. Zapędzony w róg złoczyńca truchleje pod gniewnym spojrzeniem mojego wybawcy i zgięty w pół oddaje zdobycz. Wszystkich ogarnia euforia a mnie porywa w tan ochroniarz, który urzeczony chwilą pięknie wzdycha i zaprasza mnie na kolację. Zewsząd lecą płatki róż.

Stoję na dziale mrożonek w supermarkecie i szukam groszku. Przyszłam tu prosto po 12 godzinnej zmianie w pracy. Padam na twarz. Nagle zza regału z konserwami tanecznym krokiem płynie ku mnie z 20 kobiet w kolorowych sari, zaczynają śpiewać, machać rękami i tańczyć, okrążając mnie. Kiedy z głośników dobiega mnie odgłos znanej bolywoodzkiej muzyki ktoś owija mnie i moją...

Byłam przywiązana. Brak możliwości ruchu podsycał tylko moje przerażenie.
-Ukochany!!! Gdzie jesteś, by mnie ratować! Przywiany rozpaczą miłości powinieneś mnie uwolnić!
W uszach dudnił mi już dźwięk nadjeżdżającej lokomotywy. Czy to koniec?

Gnałem niczym gepard za swoją ofiarą. Popędzany jedynie bezgraniczną siłą miłości. W tym chorym wyścigu niemal zrównałem się z pędzącą lokomotywą. Widziałem już swoją ukochaną Rani. To tylko dodało mi sił. Ostatnimi pokładami energii przyspieszyłem. Gdy byłem niecałe trzy metry przed lokomotywą wbiegłem na tory i chwyciłem za rękę Rani po czym rzuciłem się w lewo w ostatnim akcie desperacji.

Otrzepałem koszulę i pomogłem wstać mojej ukochanej. Jak zawsze była piękna i niewinna.
-Jak zwykle zdążyłeś.-szepnęła i nagrodziła mnie pocałunkiem.

Byłam przywiązana. Brak możliwości ruchu podsycał tylko moje przerażenie.
-Ukochany!!! Gdzie jesteś, by mnie ratować! Przywiany rozpaczą miłości powinieneś mnie uwolnić!
W uszach dudnił mi już dźwięk nadjeżdżającej lokomotywy. Czy to koniec?

Gnałem niczym gepard za swoją ofiarą. Popędzany jedynie bezgraniczną siłą miłości. W tym chorym wyścigu niemal zrównałem się z...

Razem z przyjaciółką wybraliśmy się na zakupy do znanego centrum handlowego, gdy usłyszeliśmy krzyki uciekających ludzi, pobiegliśmy zobaczyć co się dzieje, co było trudne po szliśmy poniekąd pod prąd, po dotarciu na miejsce zobaczyliśmy jakąś bandę w kominiarkach którzy tanecznym krokiem dewastowali sklepy, gdy zobaczył nas lider grupy powiedział:
- Witam piękne damy, co tu robią?
- Jesteśmy tu by cię pokonać - powiedziała moja przyjaciółka.
I pobiegła na wprost niego na co on zrobił to samo, odbili się od wielkiej donicy na środku placu i zawiśli w powietrzu. Zaczęła się walka. Reszta bandytów spojrzała na mnie.
- No dalej ciołki na co czekacie. - powiedziałam.
A oni ruszyli na mnie jak stado rozwścieczonych nosorożców, nie wiadomo skąd włączyła się energiczna muzyka, gdy chcieli mnie uderzyć ja zaczęłam tańczyć, po kilku minutach został tylko jeden przeciwnik, bo reszta sama się pobiła uderzając mnie. Mój przeciwnik zaczął tańczyć, a więc walka na taniec, okej, niech będzie - pomyślałam.

,,Komainiarka" bo taką nadałam mu ksywkę, wykazywał wysoki poziom, ale ja chodzę na taniec, więc też coś umiałam. Moja przyjaciółka dalej walczyła. Ostatecznie gdy pewne miałam wygraną w kieszeni wystrzeliśmy w powietrze gdzie wykonałam go w kosmos. A moja przyjaciółka też wygrała, co zakończyło się wspólnym tańcem makareny pośród gruzu. Dziś gdy patrzę w gwiazdy widzę konstelację przypominającą kominiarkę.

Razem z przyjaciółką wybraliśmy się na zakupy do znanego centrum handlowego, gdy usłyszeliśmy krzyki uciekających ludzi, pobiegliśmy zobaczyć co się dzieje, co było trudne po szliśmy poniekąd pod prąd, po dotarciu na miejsce zobaczyliśmy jakąś bandę w kominiarkach którzy tanecznym krokiem dewastowali sklepy, gdy zobaczył nas lider grupy powiedział:
- Witam piękne damy, co...

Na pierwszej randce spacerowaliśmy bulwarami. Sprzedawcy powoli zamykali stragany, ale tu i ówdzie trwał jeszcze handel.
Romeo kupił koszyk truskawek i wręczył mi go.
– Moje serce szaleje, a ziemia kręci się wokół mnie. Niech ta chwila trwa wiecznie!
Nagle usłyszeliśmy krzyk.
– Złodzieej!!! – Jakiś mężczyzna próbował wyszarpać kobiecie z rąk torebkę.
– Zaczekaj tu na mnie, ukochana. – Puścił moją dłoń i pobiegł na pomoc.
Oszust uciekał ulicą. Na skrzyżowaniu było czerwone światło. Romeo był niewiele dalej za nim, ale nie zdążył i wbiegł, gdy samochody zaczęły ruszać. Pędził wzdłuż jadących aut. Zwinnie przeskoczył nad dwoma z nich w momencie, kiedy czołowo się zderzyły. W tle, niewiadomo skąd, przygrywała szybka, hinduska muzyka.
Jakiś motocykl przeleciał nad głową uciekiniera, ale ten nie zwolnił tempa. Wprost na Romea jechała rozpędzona furgonetka. Mój ukochany rzucił jakimś prętem, cudownie trafiając pod maskę samochodu. Sprawiło to, że przeleciał on dobre trzy metry nad pozostałymi, lądując bezpiecznie kawałek dalej. Romeo zerwał się z klęczek i znów popędził za złodziejem. W końcu go dogonił i wywiązała się bójka. Złodziej był bez szans. Romeo użył ciosu, a oszust wzleciał pięć metrów w górę. Wielki dźwig z magnesem z pobliskiej budowy przyciągnął jego sprzączkę od paska i bandyta zawisł bezradnie. Puścił torebkę, którą Romeo złapał. Słychać było wiwaty. Kobieta od torebki uściskała go serdecznie, a potem wszyscy zaczęliśmy tańczyć w rytm „Bom-baj!”, kręcąc biodrami.

Na pierwszej randce spacerowaliśmy bulwarami. Sprzedawcy powoli zamykali stragany, ale tu i ówdzie trwał jeszcze handel.
Romeo kupił koszyk truskawek i wręczył mi go.
– Moje serce szaleje, a ziemia kręci się wokół mnie. Niech ta chwila trwa wiecznie!
Nagle usłyszeliśmy krzyk.
– Złodzieej!!! – Jakiś mężczyzna próbował wyszarpać kobiecie z rąk torebkę.
– Zaczekaj tu na...

Był chłodny poranek. Ja stałam sama na szczycie klifu, gotowa by zrobić to, co postanowiłam. Moja długa, zwiewna suknia w kolorze pomarańczy powiewała na wietrze, a wraz z nią moje rozpuszczone włosy. Rozprostarłam moje ręce i gotowa do skoku zrobiłam krok w przód. Ale niedane bylo mi zakończyć swego żywotu w ten piękny sposób. Ktoś złapał mnie w tali i przyciągnąl do siebie. Upadliśmy na ziemię i patrząc w jego brązowe oczy zaczęliśmy śpiewać. Piosenkę o smutku i miłości, która niegdyś nas łączyła. Szum wiatru zagłuszał nase słowa, i kroki kolejnego przybysza. Był to wysoki młodzieniec o włosach barwy słońca. Był piękny, ale przerwał naszą piosęnkę.
- Odsuń się piekielny ogarze od tej damy! - Krzyknął. - Nie zasługujesz na jej drobne serduszko, w którym miejsce jest tylko dla jednej osoby. Dla prawdziwego rycerza, który będzie ją chronił i dbał o nią. - Nastała cisza. Czekałam w napięciu na ich walkę, ciekawa, który wygra, gdyż sama nie potrafiłam wybrać. Oboje zajmowali miejsce w moim sercu.
Zaczęło się. Przypadli do siebie w jednej sekundzie. Blondwłosy zacząl zasypywac drugiego gradem ciosów, ale brązowooki nie pozostawał dłużny. Potem obaj skoczyli, zmierzyli się w powietrzu, w którym zawiśli na kilka długich minut. Ciosy spadały na nich z każdej strony, a oni sami mimo licznych ran, uderzali coraz mocniej.
Miałam dosyć patrzenia na tą brutalną aczkolwiek niesamowitą walką. Odwróciłam się w stronę klifu i tanecznym krokiem zbliżyłam się do przepaści.
- Żegnajcie moim ukochani, dzięki wam moje życie było szczęśliwe. Żegnajcie ukochani, do zobaczenia po drugiej stronie.- Powiedziałam i rzuciłam się w przepaść. Zamknęłam oczy, ale gdy poczułam czyiśc dotyk otwarłam je. Zobaczyłam blondwłosego, który przytulał mnie do siebie. Zbliżaliśmy się do ziemi, byłam pewna śmierci, ale chłopak ponownie mnie zaskoczył. Odbił się od podłoża i ponownie wylądował na klifie.
- Nie pozwolę ci umrzeć moja ukochana. - Spojrzałam w jego oczy i już wiedziałam, że to ten jedyny. Pocałowałam go, a ludzie dookoła nas zaczeli tańczyć.

Był chłodny poranek. Ja stałam sama na szczycie klifu, gotowa by zrobić to, co postanowiłam. Moja długa, zwiewna suknia w kolorze pomarańczy powiewała na wietrze, a wraz z nią moje rozpuszczone włosy. Rozprostarłam moje ręce i gotowa do skoku zrobiłam krok w przód. Ale niedane bylo mi zakończyć swego żywotu w ten piękny sposób. Ktoś złapał mnie w tali i przyciągnąl do...

W czwartek dwa tygodnie temu wracam rowerem z pracy, dzień jak co-dzień. W połowie drogi zaczyna padać, a ja moknę.

Gdyby to był Bollywodzki film ludzie, którzy chowali się przed deszczem, zaczęliby wychodzić na ulicę i śpiewać coś w rodzaju azjatyckiej deszczowej piosenki. Ja z kolei śpiewałbym refren. Oczywiście wszyscy dokoła tańczą, rozkładając i składając parasole.

W czwartek dwa tygodnie temu wracam rowerem z pracy, dzień jak co-dzień. W połowie drogi zaczyna padać, a ja moknę.

Gdyby to był Bollywodzki film ludzie, którzy chowali się przed deszczem, zaczęliby wychodzić na ulicę i śpiewać coś w rodzaju azjatyckiej deszczowej piosenki. Ja z kolei śpiewałbym refren. Oczywiście wszyscy dokoła tańczą, rozkładając i składając parasole.

Słońce dogrzewało niemiłosiernie, kiedy przemierzałam ulice w szaleńczym upale, aby zdążyć na czas na zajęcia. Za ostatnim zakrętem stał on – Instruktor. Uderzyła mnie ostra pomarańcz jego zwiewnej koszuli odsłaniającej wysmarowane oliwką ciało ulicznego gladiatora. Czy to słońce mocniej dogrzało, bo przez dłuższą chwilę zapłonęłam głębokim żarem? Na wietrze powiewały jego farbowane czarną smołą włosy, a wąsy ( moja największa słabość) zalotnie falowały, kiedy z jego gardzieli wydobył się zmysłowy śpiew jelenia na rykowisku:
- Wsiadaj, mała, wsiadaj! Riksza czeka, czas ucieka! Twój mistrz dziś nauczy cię, jak prawilnie wozić się!
W rytm melodii płynącej razem ze złotym deszczem promieni słonecznych , zajęłam stanowisko w rikszy. Zaczęłam jechać, tak, jechałam i to jak! Instruktor wcierał jeszcze więcej oliwy w swoje wydepilowane z pieczołowitością nogi, a cała ulica zdawała się wirować w dzikich akrobacjach, tańcach i śpiewie. Z góry sypały się kolorowe proszki, kiedy cięłam rikszą ostre zakręty niczym gimnazjalistki tną swoje ciało. Wiatr odgarniał zamaszyście moje włosy ze spoconego czoła, czułam, że faluję razem ze zwiewnymi sari, ubarwiającymi skąpane w upale ulice soczystą pomarańczą, żywymi czerwieniami i złotymi haftami.
-Riki tiki razem wszyscy! Niech cała ulica piszczy, kiedy my ruszamy tym, co najlepsze mamy – zaśpiewały kobiety, bujając swymi obfitymi udami w rytm obijających się dźwięcznie cekinów.
-Riki tiki ding ding dong oto ja, dziewczyno, twój Slumdog! Złotym medalionem błysnę i u twej szyi zwisnę, by muskać piękno twoje, kiedy alkoholem już cię napoję. - odezwał się męski chór w przerwie między szpagatami a akrobacjami nad warzywnymi straganami. Romantyzm pulsował w powietrzu, jak na koncertach Zenka Martyniuka.
O taak! Czułam jak ich śpiew niesie moją rikszę coraz wyżej! Nagle poczułam, że porzucam ziemię i unoszę się w kłębach kolorowego proszku, oblepiającego mojego Instruktora. Szybowaliśmy rikszą między chmurami, sypiąc tęczowym pyłem na oddalający się roztańczony tłum. Mknęliśmy w niekończących się przestworzach ku zachodowi słońca (co z tego, że 5 minut wcześniej było południe). Ja – napędzająca swym żarem rikszę w ruch i on – Instruktor, lśniący swą wspaniałością w rytmie bollywoodzkiej muzyki disco.

Słońce dogrzewało niemiłosiernie, kiedy przemierzałam ulice w szaleńczym upale, aby zdążyć na czas na zajęcia. Za ostatnim zakrętem stał on – Instruktor. Uderzyła mnie ostra pomarańcz jego zwiewnej koszuli odsłaniającej wysmarowane oliwką ciało ulicznego gladiatora. Czy to słońce mocniej dogrzało, bo przez dłuższą chwilę zapłonęłam głębokim żarem? Na wietrze powiewały jego...

Przyjemnie było zanurzyć się w chłodnej orzeźwiającej wodzie. Czułam jak pozbywam się żaru z mojego ciała nagromadzonego przez cały dzień. Zamknęłam oczy, ułożyłam się na tafli wody i dałam się ponieść fali. Zanim się jednak zorientowałam brzeg jeziora zaczął znajdować się niepokojąco daleko. Spanikowałam. Zaczęłam rozglądać się dookoła w poszukiwaniu pomocy i na szczęście nieopodal dostrzegłam łódkę, ktoś łowił ryby. Wiedziałam, że rozsądniej będzie płynąć w kierunku łodzi i prosić o pomoc, niż zmierzać do brzegu i modlić się do Allaha o siłę. Gdy podpływałam coraz bliżej niestety rozpoznałam właściciela łódki. Właściwie to już wolałam utonąć niż prosić o jego pomoc, ale zostałam już zauważona.
-co to za piękna rybka tutaj do mnie płynie, nie spodziewałem się takiego dobrego połowu.
- przestań gadać tylko wciągnij mnie na łódkę zanim tu utonę
- nie tak ostro mała, złość piękności szkodzi.
Wyciągnął do mnie rękę i wciągną mnie dyszącą i upokorzoną do środka.
- no dobrze moja piękna, to czym zasłużyłem sobie na tak wyśmienite towarzystwo?
- zamknij się i odholuj mnie do brzegu
- kochana nie tak szybko - i zaczął śpiewać "When I foll in love", nie pozostając mu dłużna odpowiedziałam piosenką "Nie bądź taki szybki Bill" Widziałam, że przymierza się do jakiejś kolejnej serenady gdy nagle zza zakrętu wyłonił się z dużą prędkością pokaźnych rozmiarów jacht, który pędził prosto na nas. Znów wylądowałam w wodzie, tylko tym razem z moim wybawicielem. Na szczęście właściciel jachtu szybko ruszył nam na pomoc i znów byłam na pokładzie kolejnej już łodzi. Mój wybawiciel nie był jednak zadowolony, aż się pienił z nerwów za wywrócenie jego łódki i narażenie mnie na niebezpieczeństwo. Wymiana słowna świadczyła o tym ,że rozmowa nie idzie w dobrym kierunku. Zanim się zorientowałam właściciel jachtu leżał powalony ciosem na ziemi. Otrząsnął się, wskoczył na rufę i wykonując salto ala mortal kombat wskoczył na mojego miłośnika ballad, ten nie pozostając mu dłużny złapał za linę od masztu i niczym tarzan pokonując wielkimi susami pokład uniósł się w powietrze objął go w talii morderczym uściskiem nóg i przetransportował go wprost do wejścia pod pokład wrzucając go do środka. Szybko zabarykadował wejście i pozostaliśmy znów sami. Rozległa się kolejna piosenka "When man loves a women", tym razem jednak moja odpowiedź nie była już tak surowa...

Przyjemnie było zanurzyć się w chłodnej orzeźwiającej wodzie. Czułam jak pozbywam się żaru z mojego ciała nagromadzonego przez cały dzień. Zamknęłam oczy, ułożyłam się na tafli wody i dałam się ponieść fali. Zanim się jednak zorientowałam brzeg jeziora zaczął znajdować się niepokojąco daleko. Spanikowałam. Zaczęłam rozglądać się dookoła w poszukiwaniu pomocy i na szczęście...

-Co was sprowadza, bezradne niewiasty?
Popatrzyłyśmy po sobie nieśmiało, w końcu jedna z nas wydukała:
-Dzielny panie strażaku, piłka wpadła nam na dach. Czy użyczy nam pan drabiny?
Strażak wypiął dumnie pierś i rzekł:
-Sam ruszę wam z pomocą! Tylko wpierw skontaktuję się z centralą. Halo? Mam tu dwie biadolące białogłowy, których kotek od rana nie umie zejść z drzewa. Bezzwłocznie biorę wóz, by ulżyć ich niedoli!
Usadowiłyśmy się więc na przednim siedzeniu wozu strażackiego, aby wysiąść z niego niecały kilometr dalej.
-No i gdzież znajduje się źródło waszej zgryzoty?
Wskazałyśmy mu zadaszenie nad schodami do miejscowej szkoły. Z głośników wozu strażackiego rozległa się skoczna, kiczowata muzyka, w rytm której strażak zaczął klaskać i tańczyć z obłąkańczym uśmiechem. Przypadkowi przychodnie wnet do niego dołączyli. Kiedy utwór dobiegł końca, strażak rzekł, dumnie wypinając pierś:
-Nic prostszego. Wnet wrócę tu z waszą zgubą!
Zerwał z siebie koszulkę jednym szarpnięciem i ruszył biegiem w stronę schodów. Tuż przed nimi zrobił salto w przód, wylądował w przysiadzie, wybił się mocno i poszybował w górę, lądując na barierce. Następnie podciągnął się na jednej muskularnej ręce, przełożył nogę na daszek i triumfalnie stanął na górze, trzymając się z dumą pod boki. Chwycił piłkę i w jednym skoku był z powrotem na dole. Wyciągnęłam po nią ręce, lecz on rzekł:
-Ależ nie mogę wam jej jeszcze oddać! Wpierw musimy zatańczyć z radości!
Z wozu ponownie rozległy się pierwsze takty tanecznej melodii.

-Co was sprowadza, bezradne niewiasty?
Popatrzyłyśmy po sobie nieśmiało, w końcu jedna z nas wydukała:
-Dzielny panie strażaku, piłka wpadła nam na dach. Czy użyczy nam pan drabiny?
Strażak wypiął dumnie pierś i rzekł:
-Sam ruszę wam z pomocą! Tylko wpierw skontaktuję się z centralą. Halo? Mam tu dwie biadolące białogłowy, których kotek od rana nie umie zejść z drzewa....