-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać282
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
-
Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
-
ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Cytaty z tagiem "zdumienie" [19]
[ + Dodaj cytat]Gdyby Maryla oznajmiła, że Mateusz pojechał na dworzec, aby odebrać kangura przysłanego z Australii, zdumienie pani Małgorzaty pewnie nie byłoby większe.
Myślałem ze zdumieniem i grozą o smutnych kolejach życia, tak dziwacznych, że miłość może okazać się daremna, a ludzie, którzy chcą być ze sobą, żyją jednak obok siebie, każdy swoim życiem, niezrozumiałym, i choć próbują pomoc sobie nawzajem i zbliżyć do siebie, to nie mogą.
Pięknym życiem żyją kobiety – naprawdę pięknym. Samym oddechem czerpią pokarm i napitek z pięknej i rozrzedzonej rzeczywistości, w której cienie i kształty faktów rzeczywistych – narodzin i żałoby, cierpienia, zdumienia i rozpaczy – poruszają się na niby jak żywe obrazy podczas zabawy w szarady na ogrodowym przyjęciu, doskonałe w każdym geście, pozbawione znaczenia.
A czy istnieje coś, co zdumiewa i wzrusza bardziej niż ludzkie cierpienie? Na samym początku, jeszcze niedojrzałym - nasze własne, a z czasem w coraz większym stopniu cierpienie innych. Albowiem współczucie jest jak niestrudzona sprężyna, podczas gdy pozostałe emocje słabną z wiekiem, nieprawdaż?
(...) Holokausty mnie nie zadziwiają. Gwałty i przemoc w stosunku do dzieci mnie nie zadziwiają. I Franklinie, wiem, że ty czujesz inaczej - Kevin też mnie nie zadziwia. Zdumiewa mnie natomiast, gdy na ulicy upuszczę rękawiczkę, a nastolatek biegnie za mną dwie przecznice tylko po to, by mi ją oddać. Zdumiewa mnie, gdy kasjerka wręcza mi resztę z promiennym uśmiechem na twarzy, podczas gdy moja twarz nie wyraża nic miłego. Zagubione portfele zwracane właścicielom;obcy ludzie pokazujący nam właściwy kierunek drogi; sąsiedzi podlewający nasze grządki - to mnie zdumiewa.
Niejeden z nas wędrując po puszczańskich bezdrożach, przysiadłby ze zdumienia, gdyby dowiedział się, jak niewielki dystans dzielił go od przyczajonego za pniem lub drzemiącego na szczycie wywrotu wielkiego, płowoszarego, bystrookiego kota.
Wydaje mi się, że prawdziwa rola tajemnicy polega częściowo właśnie na tym, że pozostaje ona nierozwiązana. Świat byłby zbyt uporządkowany, gdyby to, co nas zastanawia i intryguje, zawsze zostało w końcu wyjaśnione. Potrzebujemy w życiu pytań, na które nie możemy znaleźć odpowiedzi.
Zawsze zdumiewało mnie to, jak dobrze ludzie i psy zgadzają się ze sobą. Zwierzęta wchodzą niezauważenie w domowe życie, wybierają sobie fotel, na którym będą spać, przewidują twoje nastroje i nie mają najmniejszego kłopotu z nagięciem się do meandrów życia, które powinny im być zupełnie obce i nieodpowiednie. I jako pierwsze z największą łatwością zasypiają w nowym otoczeniu.
Przemija uroda w nas,
w zdumieniu i w oczach gwiazd,
przemija uroda jak nagła pogoda,
jak zima w La Paz
[Przemija uroda w nas].