Musimy porozmawiać o Kevinie

Pewnie sama pani Shriver (męskie imię Lionel to pseudonim, pani naprawdę nazywa się Margaret Ann) mogłaby się obruszyć na nazwanie jej powieści „horrorem”, niemniej jednak od chwili wydania w 2003 „Musimy Porozmawiać O Kevinie” okupuje rożnego rodzaju listy „best horror” czy „scairiest Books”. Zasłużenie, bo to książka absolutnie przerażająca i porażająca, pomimo braku w niej elementów grozy „nadprzyrodzonej”.

+

Eva Kchatchadourian (co za nazwisko!) to kobieta sukcesu, znana podróżniczka, autorka bestsellerowych przewodników i właścicielka świetnie prosperującego wydawnictwa. Udane jest również jej życie prywatne, jest w szczęśliwym związku małżeńskim z kochającym ją marketingowcem.
Pewnego dnia, gdy mąż dłużej nie wraca do domu, a Evę opanowują nieracjonalne lęki o jego życie, postanawia ona „mieć coś z niego” - mieć dziecko, które mogłoby zastąpić pustkę w razie nieobecności męża (ta dziwaczna „motywacja” ma istotne znaczenie dla sensu powieści). Kiedy jednak po 9 miesiącach w bólach (będąc w ciąży naczytała się o zbawiennym wpływie porodu metodą naturalną bez znieczulenia) rodzi syna, zaczyna się dla niej Mroczny Czas.
Niemowlak wrzeszczy bez przerwy, na dodatek złośliwie, tyko wtedy, kiedy jest z nim sama (dziecko „milknie”, kiedy mąż wraca do domu), rezygnują z pracy kolejne wyczerpane psychicznie opiekunki.
Dynamiczna, wyzwolona matka jest uwięziona w domu z ryczącym, brudzącym, nieznośnym i złośliwym bachorem. Nie może wrócić do swego „normalnego” życia, do pracy, którą kocha, do zwykłych relacji z mężem.
Z biegiem lat sytuacja się pogarsza. Kevin jest coraz bardziej świadomy i w tej świadomości coraz bardziej wrogi i złośliwy - wobec całego otaczającego go świata, a w szczególności wobec matki. Udając dziecinną zabawę niszczy jej ukochaną pracownię; do szóstego roku życia uparcie, „na złość matce” załatwia się do pieluchy.
Kiedy pewnego dnia kilkakrotni, celowo, zmusza ją do zmiany kolejnych pieluch, dochodzi do katastrofy. W przypływie ślepej wściekłości matka łamie Kevinowi rękę. Maluch nie zdradza jej ani przed lekarzem na pogotowiu, ani przed mężem, ma jednak od teraz matkę w garści i kontynuuje swą sadystyczną grę.
Kevin rośnie a wraz z nim rośnie jego złośliwość i drzemiąca w nim wściekłość. Przez rozmaite zachowania dokucza innym dzieciom, powodując rozmaite przykrości i nieszczęścia jest, jak to spostrzega Eva, nielubiany w sąsiedztwie i szkole. Prowadzi z matką zimną wojnę podjazdową, sprzeciwia jej na każdym kroku, lekceważy jej wartości i ideały. Co gorsza, tylko ona widzi tkwiące w nim i narastające z dnia na dzień zło; zakochany ojciec nie przyjmuje żadnych słów krytyki ani ostrzeżeń.
Kiedy w małżeństwie pojawia się drugie dziecko, córka, sytuacja nie ulega żadnej poprawie, przeciwnie, Kevin, wchodząc w wiek nastoletni, staje się coraz gorszy. Powoduje szereg konfliktowych sytuacji w szkole - wpędza koleżankę w anoreksję, oskarża nauczycielkę o molestowanie seksualne. Matkę prowokuje ostentacyjnie się masturbując. Najgorsze, oddana jego opiece młodsza siostra na skutek poparzenia żrącym środkiem traci oko. Eva jest przekonana, że to celowe działanie syna …

+

Lęk przez buntem swych dzieci, przed ich nastoletnim gniewem i sprzeciwem wobec zastanego porządku rzeczy jest powszechny i doskonale znany wszystkim rodzicom. W latach siedemdziesiątych horror rozpoczął eksplorować te obawy tworząc opowieści o demonach i złych mocach (że przypomnimy sobie „Egzorcystę” czy „Omena”), za sprawą których słodkie maluchy zmieniały się w opętane monstra.
XXI wiek porzucił ten komiksowy element „demoniczny”. Źródłem przerażenia w końcu nie jest ani Pazuzu, ani nawet sam Pan Ciemności, rodziców straszy sam gniew i bunt drzemiące w ich pociechach.
„Musimy Porozmawiać O Kevinie” to chyba najbardziej znany i przerażający opis takiego konfliktu - drobiazgowa, bolesna w lekturze, analiza wzrastania i wychowania socjopaty, wiodąca do iście Grand Guignolowego finału.
Groza zawarta w „Kevinie” zawarta jest w dwu (a nawet trzech) płaszczyznach. Ta pierwsza, zewnętrzna, skupia się na fizycznym koszmarze szkolnej masakry. Strach ten (w Polsce nieznany), opanował USA na początku XXI wieku, po serii tragedii, z udziałem nastoletnich szaleńców (z najsłynniejszą z nich, masakrą w Columbine).
Druga płaszczyzna to ten już omawiany lęk przed gniewem i buntem własnych dzieci. Ale najbardziej niepokojąca, przerażająca, jest ta trzecia, pozornie ukryta, płaszczyzna. To strach przed nieudanym rodzicielstwem, obawa przed nieudaną miłością, krzywdzącą dziecko i mogącą doprowadzić do katastrofy. To jest moment największej chwały i grozy „Kevina” !
Eva nie kocha swego syna, ona cały czas tylko udaje miłość. Zachowuje się zgodnie z podręcznikami „prawidłowego macierzyństwa”, jest wyrozumiała, opiekuńcza, poświęcająca uwagę, ale tak naprawdę ma do Kevina wieczny żal. O odebrane pasje zawodowe, o miłość męża, o niespełnianie jej wydumanych oczekiwań. Usiłuje maskować swój brak uczuć, swój emocjonalny chłód mechanicznym przybieraniem pozy Dobrej Matki ale inteligentny Kevin potrafi doskonale wyczuć fałsz.
Ale Shriver wcale nie oskarża matki o wychowanie socjopaty, no nie, to by było zbyt proste. Równie ostro ukazany jest „kumpelski” aż nadto tolerancyjny wobec Kevina ojciec. W pytaniu przyczynę zła nie ma łatwych odpowiedzi. Powieść jest w tym zakresie ambiwaletna, balansująca na linie. Czy Kevin to tylko skrzywdzone brakiem miłości dziecko ? Czy jednak jest on „born evil”, socjopatą, w którym wezbrała nad miarę ligottiańska Ciemność ?

Od strony psychologicznej głębi bohaterów „Musimy Porozmawiać o Kevinie” to arcydzieło. Kreacja postaci przez Shriver jest wstrząsająca. Demoniczny, a jednocześnie nieszczęśliwy Kevin, zadowolony z wszystkiego, starający się uniknąć problemów ojciec, coraz bardziej zapiekła w sobie Eva - fenomenalna robota. Każdy dorosły czytelnik ze zgrozą nie raz rozpozna w lekturze samego siebie i swe zahowania.

Formalnie książkę tworzy seria listów, jakie po zbrodni Kevina (zwanej Czwartkiem) pisze do męża samotna, odwiedzająca syna w więzieniu Eva. Na minus - przy całym swym ładunku emocjonalnym, przy wstrząsającej treści, czasami do lektury wkrada się nuda. Bohaterka ględzi i ględzi i GLĘDZI, aż wytrzymać nie można. „Cut, the crap, woman”! Z tym, że jak w finale już przejdzie do konkretów, to aż człowiek poprzedniego pośpiechu pożałuje. Jest okrutnie, krwawo, z makabrycznymi szczegółami i fabularnymi twistami. Koniec w pełni godzien jest miana „horroru”

Lektura niewdzięczna, męcząca, ale naprawdę przerażająca. Modern classic.


PS.
Powieść została dobrze przeniesiona na ekran z Tildą Swinton w roli Evy Kchatchadurian. Warto obejrzeć.


PPS.
Podobna w tonacji, choć psychologicznie łagodniejsza a bardziej gatunkowo zbliżona do regularnego horroru jest powieść Zoje Stage „Zła Krew”. Była już opisana na grupie.

Pewnie sama pani Shriver (męskie imię Lionel to pseudonim, pani naprawdę nazywa się Margaret Ann) mogłaby się obruszyć na nazwanie jej powieści „horrorem”, niemniej jednak od chwili wydania w 2003 „Musimy Porozmawiać O Kevinie” okupuje rożnego rodzaju listy „best horror” czy „scairiest Books”. Zasłużenie, bo to książka absolutnie przerażająca i porażająca, pomimo braku w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która mną wstrząsnęła i uważam, że każdy rodzic powinien ją przeczytać. I pytania, które się pojawiały za każdą przełożoną stroną - dlaczego wcześniej nie reagowano, widząc, co się dzieje z dzieckiem, dlaczego matka faktycznie nie skorzystała z pomocy psychologa. I jeszcze ta końcówka książki - szczerze, nie wiem, czy byłabym w stanie widywać się z dzieckiem mordercą, po tym, co zrobił. Gorąco polecam!

Książka, która mną wstrząsnęła i uważam, że każdy rodzic powinien ją przeczytać. I pytania, które się pojawiały za każdą przełożoną stroną - dlaczego wcześniej nie reagowano, widząc, co się dzieje z dzieckiem, dlaczego matka faktycznie nie skorzystała z pomocy psychologa. I jeszcze ta końcówka książki - szczerze, nie wiem, czy byłabym w stanie widywać się z dzieckiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ciekawiła mnie gdy miałem 19 lat. Teraz mam 30 lat i dwójkę dzieci i...
Co za książka!
Głównych bohaterów jednocześnie kocham i nienawidzę, rozumiem i uważam za szalonych, życzę im normalnego życia i życzę więzienia do końca życia, podziwiam i czuje obrzydzenie.
Kilka godzin po przeczytaniu dalej nie mogę się pozbierać.

Nie ciekawiła mnie gdy miałem 19 lat. Teraz mam 30 lat i dwójkę dzieci i...
Co za książka!
Głównych bohaterów jednocześnie kocham i nienawidzę, rozumiem i uważam za szalonych, życzę im normalnego życia i życzę więzienia do końca życia, podziwiam i czuje obrzydzenie.
Kilka godzin po przeczytaniu dalej nie mogę się pozbierać.

Pokaż mimo to

Wow. Jena z najlepszych ksiazek jaka przeczytalam w ostatnim czasie, niesamowita, przerazajaca, mysle, ze zostanie we mnie na zawsze.. Porusza tak wiele waznych tematow; relacje w rodzine, nastolatkowie w Amerykanskich szkolach, dorastanie, depresja. Ciezka do przetrawienia, ale i tak polecam na 100%. Nie sadze, abym siegnela po film, chyb juz po raz kolejny nie dalabym rady!

Wow. Jena z najlepszych ksiazek jaka przeczytalam w ostatnim czasie, niesamowita, przerazajaca, mysle, ze zostanie we mnie na zawsze.. Porusza tak wiele waznych tematow; relacje w rodzine, nastolatkowie w Amerykanskich szkolach, dorastanie, depresja. Ciezka do przetrawienia, ale i tak polecam na 100%. Nie sadze, abym siegnela po film, chyb juz po raz kolejny nie dalabym rady!

Pokaż mimo to

I podejście. Zaczęłam czytać. Na razie 50 stron za mną i mam dość. Dziwny sposób narracji, który do mnie nie przemawia. Ale książka ma tak dobre notowania, że postaram się ją przeczytać. Tak chciałam się z Wami podzielić moimi wrażeniami. Dam znać jak mi idzie.
EDIT. : Jakoś dalej poleciało z górki. Z uwagi na ciągłe dywagacje autorki na każdy temat, akcja jest rozwleczona w czasie, a język trudny do przyswojenia. A jednak przeczytałam już ponad 100 stron. Zawyżam więc ocenę.
EDIT. : Dobrnęłam końca. Udało się. Podwyższam notę do 5.

I podejście. Zaczęłam czytać. Na razie 50 stron za mną i mam dość. Dziwny sposób narracji, który do mnie nie przemawia. Ale książka ma tak dobre notowania, że postaram się ją przeczytać. Tak chciałam się z Wami podzielić moimi wrażeniami. Dam znać jak mi idzie.
EDIT. : Jakoś dalej poleciało z górki. Z uwagi na ciągłe dywagacje autorki na każdy temat, akcja jest rozwleczona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która skłoniła mnie do zgłębienia tematu strzelanin w szkołach i ich sprawców. Ciężko się do niej zdystansować i wciąga, choć temat jest trudny. Kiedy czytałam recenzje innych czytelników zaskakiwało mnie, jak inny odbiór miałam tej opowieści. Kiedy wszyscy pisali, że to książka o tym, że matka nie ma wpływu na to, że jej dziecko jest potworem, ja miałam zupełnie odwrotne wrażenie. Co zresztą było straszne, bo jako matka wolałabym całkowicie rozgrzeszyć tę kobietę, a tym czasem wciąż wracało do mnie pytanie, czy w innej rodzinie Kevin byłby inny? Książka nie daje odpowiedzi, tak naprawdę niewiele jest w niej komentarza, raczej czytelnik sam musi wyciągnąć wnioski, choć nie brakuje trafnych spostrzeżeń na temat amerykańskiej kultury. Ja w każdym razie zgłębiam profile psychologiczne młodocianych przestępców, bo nie umiem przejść obojętnie obok Kevina.

Książka, która skłoniła mnie do zgłębienia tematu strzelanin w szkołach i ich sprawców. Ciężko się do niej zdystansować i wciąga, choć temat jest trudny. Kiedy czytałam recenzje innych czytelników zaskakiwało mnie, jak inny odbiór miałam tej opowieści. Kiedy wszyscy pisali, że to książka o tym, że matka nie ma wpływu na to, że jej dziecko jest potworem, ja miałam zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Masowe strzelaniny szkolne wpisały się na stałe w amerykańską rzeczywistość. Bardzo dobrze pamietam jak miała miejsce strzelanina w szkole Columbine 20 kwietnia 1999 roku. Nawet wtedy obejrzałem relacje na żywo w telewizji z tej szkolnej strzelaniny. To jakaś wielka abstrakcja że nastolatkowie sięgają po broń i z premedytacją mordują współuczniów oraz nauczycieli. Czasem planują te zamachy zbrojne dość perfidnie z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Cześć planu polega na blokowaniu wyjąc ewakuacyjnych aby liczba ofiar była jak największa oraz aby policja lub inne służby przybywające z pomocą miały ograniczone pole działania.
Książka „Musimy porozmawiać o Kevinie” to relacja matki chłopaka który dokonał masakry w swojej szkole i trafił do więzienia. Narracja książki to listy pisane przez matkę do swojego męża w którym opisuje ona swoje refleksje na temat syna który siedzi w więzieniu, ma temat relacji z mężem. Listy mają też charakter wspomnień. Matka po kolei opisuje okres małżeństwa przed narodzeniem syna, zajście w ciąże, urodziny, wychowywanie aż po samą tragedie.
Autorka wybrała dość ciekawy temat na książkę. Porusza w książce kwestie moralne związane z macierzyństwem, wychowywaniem dzieci, prowokuje czytelnika do refleksji i zastanawiania się nad tym czy to geny czy środowisko, metody wychowawcze rodziców czynią na tymi którzy jesteśmy. Oprócz kwestii moralnych książka porusza również kwestie społeczne. Znalazłem w książce trochę fragmentów dotyczących analizy sytuacji spoleczno-politycznej USA lat 90tych.
Lektura bardzo dobra. Momentami nie do końca łatwa w odbiorze ze względu na specyficzny format narracji. Całość przesłuchałem w formie audiobooka w świetnym wykonaniu lektorskim.

Masowe strzelaniny szkolne wpisały się na stałe w amerykańską rzeczywistość. Bardzo dobrze pamietam jak miała miejsce strzelanina w szkole Columbine 20 kwietnia 1999 roku. Nawet wtedy obejrzałem relacje na żywo w telewizji z tej szkolnej strzelaniny. To jakaś wielka abstrakcja że nastolatkowie sięgają po broń i z premedytacją mordują współuczniów oraz nauczycieli. Czasem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Genialnie opowiedziana ale w gruncie rzeczy przerażająca historia, pokazująca obraz amerykańskiego społeczeństwa, że szczególnym uwzględnieniem rodzicielstwa, wykreowany na podstawie autentycznych zdarzeń ( wszystkie opisane "strzelaniny" są prawdziwe, z wyjątkiem historii Kevina). Pokazuje oceny tych samych zachowań i zdarzeń obecnych w rodzinie z punktu widzenia obojga rodziców. Piętnuje również brak ojcowskiej akceptacji dziecka, które rodzic widzi takim, jakie sobie wymarzył, a nie takim, jakie jest w rzeczywistości.
Doskonale uchwycona osobowość niechcianego dziecka; z wyrachowaniem i po mistrzowsku manipulującego swoim otoczeniem, pragnącego za wszelką cenę zwrócić uwagę otoczenia na siebie i swoje prawdziwe potrzeby.

Genialnie opowiedziana ale w gruncie rzeczy przerażająca historia, pokazująca obraz amerykańskiego społeczeństwa, że szczególnym uwzględnieniem rodzicielstwa, wykreowany na podstawie autentycznych zdarzeń ( wszystkie opisane "strzelaniny" są prawdziwe, z wyjątkiem historii Kevina). Pokazuje oceny tych samych zachowań i zdarzeń obecnych w rodzinie z punktu widzenia obojga...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestandardowa, złożona, zasługująca na uwagę. Ukazująca żmudny proces dekonstrukcji wydarzeń, z przeplatającym się naprzemiennie oczyszczaniem i potępianiem. Próba rozwikłania wszystkich niewyjaśnionych i niedopowiedzianych faktów z przeszłości. Ale nie jest to tarzanie się w cierpieniu, lecz raczej ujawnienie nagromadzonych doświadczeń osobistych, nawet tych najbardziej wstydliwych. Po przeczytaniu pozostaje świadomość, że sekrety wiążą i dzielą wszystkich wtajemniczonych, a pozostawione same sobie, z czasem uczuciowo zamrażają.

Niestandardowa, złożona, zasługująca na uwagę. Ukazująca żmudny proces dekonstrukcji wydarzeń, z przeplatającym się naprzemiennie oczyszczaniem i potępianiem. Próba rozwikłania wszystkich niewyjaśnionych i niedopowiedzianych faktów z przeszłości. Ale nie jest to tarzanie się w cierpieniu, lecz raczej ujawnienie nagromadzonych doświadczeń osobistych, nawet tych najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat jak najbardziej mój, ale sposób narracji był tak drażniący, że musiałam książkę odłożyć :( nie byłam w stanie tego czytać

Temat jak najbardziej mój, ale sposób narracji był tak drażniący, że musiałam książkę odłożyć :( nie byłam w stanie tego czytać

Pokaż mimo to