Musimy porozmawiać o Kevinie

Niestandardowa, złożona, zasługująca na uwagę. Ukazująca żmudny proces dekonstrukcji wydarzeń, z przeplatającym się naprzemiennie oczyszczaniem i potępianiem. Próba rozwikłania wszystkich niewyjaśnionych i niedopowiedzianych faktów z przeszłości. Ale nie jest to tarzanie się w cierpieniu, lecz raczej ujawnienie nagromadzonych doświadczeń osobistych, nawet tych najbardziej wstydliwych. Po przeczytaniu pozostaje świadomość, że sekrety wiążą i dzielą wszystkich wtajemniczonych, a pozostawione same sobie, z czasem uczuciowo zamrażają.

Niestandardowa, złożona, zasługująca na uwagę. Ukazująca żmudny proces dekonstrukcji wydarzeń, z przeplatającym się naprzemiennie oczyszczaniem i potępianiem. Próba rozwikłania wszystkich niewyjaśnionych i niedopowiedzianych faktów z przeszłości. Ale nie jest to tarzanie się w cierpieniu, lecz raczej ujawnienie nagromadzonych doświadczeń osobistych, nawet tych najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat jak najbardziej mój, ale sposób narracji był tak drażniący, że musiałam książkę odłożyć :( nie byłam w stanie tego czytać

Temat jak najbardziej mój, ale sposób narracji był tak drażniący, że musiałam książkę odłożyć :( nie byłam w stanie tego czytać

Pokaż mimo to

Najprawdopodobniej należę do mniejszości, gdyż nigdy nie widziałam filmu, nakręconego na podstawie tej książki. Co więcej, miałam Przyjemność, pisaną przez duże P, przeczytać ją po angielsku.
Zanim zabrałam się za pisanie opinii, musiałam dać sobie trochę czasu na zastanowienie, czy aby ocena przeze mnie wystawiona jest akuratna. Po tygodniu czy dwóch w moim postrzeganiu tej pozycji nic się nie zmieniło. Być może ktoś uzna to za nie lada wyolbrzymienie, lecz biorąc pod uwagę masę współczesnej literatury, Lionel Shriver stworzyła dzieło, wręcz arcydzieło. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie książki, która sprawiłaby, że w ciągu tak krótkiego czasu przeszło przeze mnie tyle skrajnych emocji: skupienie, zmieszanie, litość, żal, smutek, radość, zrozumienie i jego brak. "Musimy porozmawiać o Kevinie" prowokuje czytelnika niemal nieustannie, lecz nie jest to coś, czego chciałabym uniknąć. Myślę, że dla niektórych osób, zwłaszcza matek, zapoznanie się z tą pozycją może być sporym wyzwaniem, gdyż sprawia ona, iż zaczynamy podważać samych siebie jako rodziców (miało to miejsce i w moim przypadku, choć sama nie posiadam dzieci). O tej powieści można by napisać wiele, lecz tym, którzy nie znają treści tej pozycji, nie chciałabym zdradzić jej najmniejszego skrawka. Na sam koniec dodam jedynie, że jeżeli ktoś miałby sposobność zapoznać się z utworem w oryginalnej wersji językowej, to szczerze namawiam, aby to zrobić, gdyż książka jest napisana piękną angielszczyzną.
Reasumując, "Musimy porozmawiać o Kevinie" w moim odczuciu jest pozycją obowiązkową dla każdego bez wyjątku.

Najprawdopodobniej należę do mniejszości, gdyż nigdy nie widziałam filmu, nakręconego na podstawie tej książki. Co więcej, miałam Przyjemność, pisaną przez duże P, przeczytać ją po angielsku.
Zanim zabrałam się za pisanie opinii, musiałam dać sobie trochę czasu na zastanowienie, czy aby ocena przeze mnie wystawiona jest akuratna. Po tygodniu czy dwóch w moim postrzeganiu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Będzie długo. I drobiazgowo.

Bardzo ryzykowne jest pisanie książki, od początku której wiemy, co wydarzyło się w scenie kulminacyjnej. Mimo to Lionel Shriver udało się stworzyć powieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, a do tego serwuje kilka zupełnie niespodziewanych zwrotów akcji. Główną zaletą utworu jest jednak to, że autorka stworzyła bohaterów, którzy – pomimo iż są postaciami zupełnie fikcyjnymi – mają uczucia, emocje oraz osobowości czyniące ich jak najbardziej realnymi i ludzkimi. Najlepiej z nich poznajemy oczywiście Evę, jednak – paradoksalnie – nigdy tak naprawdę nie poznajemy Kevina. Ale czy to o nim właściwie jest ta historia?

Uważam, że bardzo dobrze istotę powieści podsumowuje fragment recenzji Saga Magazine (zamieszczony w wyd. Videograf II z 2008 r.):

„W tych politycznie poprawnych czasach, w których jako pewnik przyjmuje się niewinność dziecka, a winą obarcza się zdemoralizowanych dorosłych, zakończenie wybrane przez Shriver zaszokuje wielu czytelników. Zostaje tu powiedzianych wiele prawdziwych, strasznych rzeczy o życiu rodzinnym, o których większość z nas wolałaby nie rozmawiać”.

Dla mnie ta książka porusza głównie problem postrzegania macierzyństwa – wszyscy winą za tragiczne wydarzenia obarczają Evę, doszukując się u niej zaniedbań i odpowiedzialności za to, kim Kevin tak naprawdę stałby się pewnie i w innych okolicznościach. W istocie Eva jest jednak główną ofiarą nie tylko popełnionej przez jej syna zbrodni, ale i ofiarą małżeństwa, w które włożyła więcej niż być może powinna, w zamian otrzymując jedynie pretensje, zazdrość i nielojalność męża, który wpędzał ją w ciągłe poczucie winy, zredukował ją do roli inkubatora i uwięził w jej własnym ciele. Eva oczywiście nie jest postacią bez wad (i to jest w niej najcenniejsze), ale sposób, w jaki musi się przedzierać przez życie każdego dnia idealnie pokazuje, jak bardzo przyjęty przez społeczeństwo obraz macierzyństwa krzywdzi kobiety.

To jest trudna, ale fascynująca książka. I na koniec poniekąd można choć pozornie zrozumieć Kevina.

Ciekawe cytaty:

„Co nas opętało? Byliśmy tacy szczęśliwi! Dlaczego wtedy zdecydowaliśmy się, by wszystko, co mieliśmy, postawić na ryzykowny zakład posiadania dziecka? Oczywiście Twoim zdaniem takie pytanie to profanacja. Nieurodzajna gleba rodzi kwaśne owoce”.

„[U]derza mnie to, że mimo całego zła, stereotypowe wyobrażenie macierzyństwa jest zupełnie praktyczne. W końcu w dzisiejszych czasach dzieci nie uprawiają pola rodziców, nie biorą nas do siebie, gdy się starzejemy. Nie ma żadnego sensownego powodu, by mieć dzieci, a jednak w epoce skutecznej antykoncepcji ludzie chcą się rozmnażać”.

„[M]yśl o dziecku napawała mnie grozą. Zanim zaszłam w ciążę, moje wizje wychowywania dziecka – czytanie bajek, uśmieszki przed snem, karmienie – wyglądały jak obrazy kogoś innego. Obawiałam się konfrontacji z moją zimną naturą, egoizmem i brakiem hojności, grubą i niezniszczalną ścianą mojego własnego rozgoryczenia. Byłam śmiertelnie przerażona tym, że mogę zostać bezpowrotnie uwięziona w czyimś życiu. I chyba ten strach przeszkodził mi w ucieczce. Niewykonalność zadania i jego kompletna nieatrakcyjność sprawiły w końcu, że podjęłam wyzwanie”.

„Zgodnie z mitami dotyczącymi rodziny, krążącymi w społeczeństwie, rodzice są obdarzeni nieproporcjonalnie wielką ilością władzy. Ja nie jestem tego taka pewna. (...) Okrutna prawda jest taka, że rodzice są jak rządy – utrzymujemy swój autorytet dzięki zagrożeniu, otwartości lub bezwzględności siły fizycznej”.

Będzie długo. I drobiazgowo.

Bardzo ryzykowne jest pisanie książki, od początku której wiemy, co wydarzyło się w scenie kulminacyjnej. Mimo to Lionel Shriver udało się stworzyć powieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, a do tego serwuje kilka zupełnie niespodziewanych zwrotów akcji. Główną zaletą utworu jest jednak to, że autorka stworzyła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie dokończyłam. Poddałam się dokładnie w połowie.
Bełkot, po prostu bełkot.

Olbrzymi potencjał, bardzo duże pole do przemyśleń i dyskusji, ale literacko dramat. Jeśli lubicie dźwięk paznokcia pocierającego szybę, to ta książka jest dla was.

Być może to kwestia tłumaczenia.

Nie dokończyłam. Poddałam się dokładnie w połowie.
Bełkot, po prostu bełkot.

Olbrzymi potencjał, bardzo duże pole do przemyśleń i dyskusji, ale literacko dramat. Jeśli lubicie dźwięk paznokcia pocierającego szybę, to ta książka jest dla was.

Być może to kwestia tłumaczenia.

Pokaż mimo to

Bardzo lubiłam czytać tę książke bo tylko brałam ją do ręki i już spałam. Sama nie wiem jak to się stało, że udało mi się dobrnąć do jej końca, ale ostatnie 50 stron na prawdę mnie kopnęło. Szkoda, że tyle czasu i siły zajęło mi dobrnięcie do tych ostatnich stron.

Bardzo lubiłam czytać tę książke bo tylko brałam ją do ręki i już spałam. Sama nie wiem jak to się stało, że udało mi się dobrnąć do jej końca, ale ostatnie 50 stron na prawdę mnie kopnęło. Szkoda, że tyle czasu i siły zajęło mi dobrnięcie do tych ostatnich stron.

Pokaż mimo to

Dobra odmiana po kryminałach. Ciekawie prowadzona akcja, książka napisana w formie listów. Polecam, teraz czas na film :)

Dobra odmiana po kryminałach. Ciekawie prowadzona akcja, książka napisana w formie listów. Polecam, teraz czas na film :)

Pokaż mimo to

Ostatnio dużo jest przypadków różnych ataków w szkołach, obecnych lub byłych uczniów, ale nie dlatego zaczęłam czytać tę książkę. Polowałam na nią od bardzo dawna, nie było o nią łatwo, ale w końcu się udało i muszę przyznać, że warto było ją zdobyć. Niezwykła opowieść o Kevinie, o którym wiemy na początku tyle, że w pewien "Czwartek" zrobił coś bardzo, bardzo złego w szkole, w wyniku czego kilka osób straciło życie. Cała książka to zbiór listów Evy - mamy Kevina, do jego taty. Te listy są rodzajem swoistej terapii, próbą poradzenia sobie sobie z tym, co się zdarzyło. Dla nas, czytelników są za to odpowiedzią na to, jak to się stało. Chłopiec z dobrego domu, mający wszystko, robi nagle coś takiego. Ale właśnie, co robi? Tego też się dowiemy... Opowieść obfituje w szczegóły, portret psychologiczny sprawcy jest pełny, poznajemy jego życie od poczęcia a w zasadzie jego historia zaczyna się nawet na długo przed urodzeniem. Niesamowity portret amerykańskiej rodziny i amerykańskiej matki, której syn przyczynił się do czyjejś śmierci. Dla każdego rodzica ta książka to thriller, który czyta się z duszą na ramieniu. Nikt z nas nie chciałby tego doświadczyć...

Ostatnio dużo jest przypadków różnych ataków w szkołach, obecnych lub byłych uczniów, ale nie dlatego zaczęłam czytać tę książkę. Polowałam na nią od bardzo dawna, nie było o nią łatwo, ale w końcu się udało i muszę przyznać, że warto było ją zdobyć. Niezwykła opowieść o Kevinie, o którym wiemy na początku tyle, że w pewien "Czwartek" zrobił coś bardzo, bardzo złego w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli świerzbi cię łono i w natłoku rzeczy nagle wyda ci się, że chcesz mieć dziecko, przeczytaj tę książkę - wybitnie antykoncepcyjna lektura.

Jeżeli świerzbi cię łono i w natłoku rzeczy nagle wyda ci się, że chcesz mieć dziecko, przeczytaj tę książkę - wybitnie antykoncepcyjna lektura.

Pokaż mimo to

Świetna, mocna książka. Trudne macierzyństwo, zło, zbrodnia. Czytałam z wypiekami na twarzy. Zapada w pamięć. Literatura, po którą TRZEBA sięgnąć.

Świetna, mocna książka. Trudne macierzyństwo, zło, zbrodnia. Czytałam z wypiekami na twarzy. Zapada w pamięć. Literatura, po którą TRZEBA sięgnąć.

Pokaż mimo to