Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby można było przejść się ulicami dzielnicy nocą lub o świcie, usłyszałoby się włączone radia tych, którzy nie mogą zasnąć bez muzyki albo bez głosów, gdzieniegdzie szum wentylatorów, koszmarne sny i krążenie cierpiących na bezsenność.

Dziwne było, że nikt ze starszych mieszkańców dzielnicy, żadna babcia ani żaden dziadek, nie pamiętał właścicieli domu z czasów ich młodości. jakby zawsze byli wiekowi. Albo tak ich sobie wyobrażano.

Do tej pory śnię, że tapeta w mojej sypialni zmienia się w pająki i tancerki, do tej pory pamiętam, jak moją wyciągnięta do słońca dłoń spowijały kolory tęczy.