Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byli, są i znaj­dą się tacy, któ­rzy po­wie­dzą, że mi­łość to ozna­ka sła­bo­ści. Że za­miast dawać, za­bie­ra. Że jest dla sła­bych, nie­po­praw­nych ro­man­ty­ków. Niech sobie tak myślą. Ja się tego nie wsty­dzę, bo wła­śnie w mi­ło­ści zna­la­złem siłę i tylko dzię­ki niej je­stem jesz­cze czło­wie­kiem.

Ko­cha­jąc kogoś, nie da się przy­zwy­cza­ić do braku tej osoby. Można się tylko na nowo uczyć życia bez niej, peł­ne­go tę­sk­no­ty i wspo­mnień.

Każdy czło­wiek po­sia­da wła­sną skalę tra­ge­dii. Dla jed­ne­go bę­dzie to więd­ną­cy stor­czyk na oknie, a dla dru­gie­go więd­ną­ce życie ludz­kie.

Przeznaczony dla mnie niewidzialny sztylet, był wbijany od dawna przez własnego ojca.

Namacalnie czułam, jak niezrozumiała dla mnie narastała krzywda w jego pociemniałych oczach.

- Uwielbiam ten kawałek. - Przymknęła powieki, chłonąc melodię i pocierając kamień na placach, a ja przyglądałem się tej kobiecie jak zaczarowany i było mi z tym ekstremalnie dobrze".

-Tęsknisz za nim?- zapytałam. [...]
-To chyba nierozłączny element miłości, co nie?

Każ­de­go prę­dzej czy póź­niej spo­ty­ka coś, co do­kła­da ce­gieł­kę do zmia­ny kon­struk­cji cha­rak­te­ru czło­wie­ka. Cza­sem dzie­je się to po­wo­li i cią­gnie się la­ta­mi, a cza­sem gwał­tow­nie, jak w na­szych przy­pad­kach, i ab­so­lut­nie nikt nie był wolny od tego pro­ce­su.

To była tylko nasza chwila, nasze doznania, do których dostęp był ściśle chroniony kodem miłości i tylko ten mężczyzna posiadł zdolność zabrania mnie w tamten wymiar. Żaden inny.

Wy­star­czy­ło wsłu­chać się nie w słowa, a w we­wnętrz­ny szept, który mimo przej­ścio­wych szu­mów nie­ustan­nie za­pew­niał, że to co nas po­łą­czy­ło, było praw­dzi­we i tylko ono miało zna­cze­nie.

On cały.
Jego tajemniczość i cierpliwość.
Tajemniczość i wyższość.
Oczy i spojrzenia.
Ciało i siła.
Boskość i dotyk.
Woń lasu i jego zapach z nutą drzewa agatowego pobudzały wszystkie moje uśpione zmysły i usypiały wszystko, co nieistotne sokoła nas.

naj­trud­niej­szy wła­sny wybór jest lep­szym wyj­ściem niż naj­prost­szy cudzy. Le­piej się ubru­dzić, kro­cząc wła­sną ba­gni­stą ścież­ką, niż po­dą­żać ubi­tym śla­dem setek brud­nych stóp.

Słońce już zaszło, noc rozświetlił księżyc, ale dla mnie zapadł całkowity mrok, a w nim tylko jedna mała iskierka zabraniała się poddawać. I było nią moje dziecko.

Miałam rację, że ta miłość zawsze będzie podszyta strachem i niepewnością, ale serce nie sługa. Wystarczyło, że ktoś dobitnie pokazał mi, co mogę stracić, i moja góralska charyzma zamieniała się w mały potokowy kamyczek, który mógł trącić nawet nasz często wspominany pstrąg.

Pszczoły nie tracą czasu, żeby tłumaczyć muchom, że gówno jest lepsze od miodu.

Co czułam? Wszystko. Ale tym razem nie strach i rozpacz, tak jak w kapliczce, a miłość, wiarę i nadzieję, to one wreszcie przechyliły szalę szczęścia na swoją stronę. Przepełniały mnie od środka, ożywiały. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo chciałam formalnie stać się częścią jego życia. Oficjalnie i z pełną świadomością ponownie sięgałam po wspomniane wcześniej "czarne". Nie dlatego, że było złe, mroczne i zepsute, ale dlatego, że było MOJE.
Mój wybór. Moje serce. Moje życie. Moja miłość.

W tym miejscu dokonałam wyboru. To tu stoczyła się prawdziwa walka o wszystko, co moje. Deszcz mieszał się z krwią. Uśmiech ze łzami. Miłość z cierpieniem. Radość ze smutkiem. A niezłomna nadzieja zmieniała kolory.

Miłość jest jak skrzypce, a uczucia są jak nuty, i ona gra sobie na nich, jak chce. Tylko od nas zależy, czy wygrywane będą ostre, przykre dźwięki, czy delikatne piękne nutki.

Kim byłam?
Poranioną wilczycą w kobiecej skórze.
Góralką z pochodzenia.
Przestępcą z przypadku.
Podwójną wdową bez wyboru.
Soplem lodu z konieczności.
I kimś, kto przez wiele lat desperacko szukał pomocy u samego diabła. Tylko najpierw musiałam znaleźć do niego drogę. Nie przypuszczałam, że sam mnie odnajdzie. Zjawił się w dzień pogrzebu człowieka, który diabłem jednak nie był. To był znak.
Czarnooki przybysz patrzący prosto w oczy, który za nic miał panujące zasady, uczucia...

Wciskał się do mojego wnętrza z męską siłą, z nachalnością i niesubtelnym uwielbieniem. Dyszeliśmy głośno, czułam, jak rozpiera mnie od środka, jak nieprzyzwoicie naciera, by dać mi się poczuć wszystkimi zmysłami. I one właśnie tworzyły idealną kompozycję doznań. Słodki smak pożądania i słony smak potu, zapach lasu i agaru, szum drzew i jęk rozkoszy. Brutalność i bezpieczeństwo. Siła i słabość. Strach i troska... To wszystko dzięki naszym ciałom formowało się w miłość.

Babcia wmawiała mi, że pstrągi nie płyną z prądem, i ta dewiza prowadziła mnie życiową ścieżką, która nie była usłana różami. Były za to ich kolce, gołe stopy i zmienna aura. Jak wysoko w górach, gdzie nagła burza w ułamku sekundy potrafiła przysłonić słońce.

Nie wszyst­kich miała ka­prys za­szy­dzić sama śmierć.

Mi­łość i nie­na­wiść dają świa­tło w jed­nej lam­pie.

Oby­dwo­je by­li­śmy jak lu­strza­ne od­bi­cie cie­nia wła­sne­go „ja”. Sa­mot­ność to je­dy­ne, co mie­li­śmy i co miało dla nas war­tość. In­stynk­tow­nie nisz­czy­li­śmy wszyst­ko, co za­czę­ło sta­no­wić dla niej za­gro­że­nie. Bez wzglę­du na cenę.

Oby­dwo­je za­mknę­li­śmy się przed świa­tem, bo za­wie­dli­śmy się na kimś tylko raz, a istot­ną róż­ni­cą było tylko to, że Jack za­my­kał swoje spra­wy od razu. Bez łaski i li­to­ści.

Ilu­zja to owoc ludz­kiej na­iw­no­ści. A istot­ny jest sam spo­sób, w jaki czło­wiek do tego do­cho­dzi.

(…) nie przypyszczałam, że w złych in­ten­cjach znaj­dę nasz ko­lej­ny wspól­ny mia­now­nik.

Zamilkliśmy, a nasze taneczne kroki współgrały, patrzyliśmy sobie w oczy jak podczas skomplikowanej gry, w którą grało dwóch zaciętych graczy. I kiedy utwór dobiegł końca, odchyliłem czarną zagadkę do tyłu i podtrzymując ją nad podłogą, patrzyłem jej głęboko w oczy”.

Tam, gdzie roz­cho­dzi się o pie­nią­dze, nie ma przy­ja­ciół. Takie re­la­cje po pro­stu nie ist­nie­ją.

Od­nio­słem wczo­raj inne wra­że­nie, a ponoć po alkoho­lu czło­wiek po­ka­zu­je swoje praw­dzi­we oblicze. Pró­bu­je mnie roz­gryźć.
Tak, po al­ko­ho­lu świat wy­da­je się pięk­niej­szy.