Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Santiago de Compostela rozpala mą wyobraźnię od dawna. Brakuje jednak odwagi by stwierdzić, że „Jeden krok mi wystarczy”, tak jak zrobiła to Małgorzata Kunicka wraz ze swą przyjaciółką Klaudią Handzel i po prostu wyruszyć w drogę. Bez większej ilości pieniędzy, bez wielu map, mając jedynie wiarę w Opatrzność, przebyć 3000km w 87 dni. Chciałabym. Może kiedyś się odważę. A na razie zagłębiłam się we wspomnienia Małgosi zawarte w jej książce „Jeden krok mi wystarczy. 3000km, 87 dni, 1 cel”. I mimo, że nie są one spisane porywającym językiem, że chwilami wydają się monotonne, czytałam i czytałam z rosnącym podziwem dla wiary autorek, które przeszły całą tą drogę nie planując noclegów, pozbywszy się namiotu, bo był za ciężki, z jednym tylko atlasem, z którego wyrywały kartki, aby zmniejszyć ciężar na grzbiecie, spotykając na swojej drodze samych aniołów chyba. Warto przeczytać takie wspomnienia.