Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna książka, ale składająca się z trzech prac trzech autorów, zasługiwałaby więc na trzy recenzje. To jedna z niewielu pozycji w języku polskim, skupiających się na historii politycznej Finlandii i chyba jedyna obejmująca tak duży okres (najważniejszy przecież dla obecnej sytuacji tego kraju). Osmo Jussila opisuje okres, w którym Finlandia znajdowała się pod panowaniem rosyjskim oraz nawiązuje do ogłoszenia niepodległości. Tą część czytało się najtrudniej, autor często wybiega w przyszłość, potem wraca do punktu wyjścia i opisuje inne wątki, jednak jest to dość chaotyczne i męczące. Seppo Hentilä bardzo dobrze zajął się okresem od 1917 do 1944. Dobrze i czytelnie opisane są zarówno wojna domowa, zimowa jak i kontynuacyjna. Trudności dostarcza natomiast dwudziestolecie międzywojenne, kiedy polityczny "bałagan" był tak wielki, że jednokrotne przeczytanie tego fragmentu pozostawia w głowie czytelnika tylko chaos. Ale, moim zdaniem, nie da się łatwo opisać dwudziestu lat, w których parlament wybierano dwudziestokrotnie (i to wcale nie co roku, to byłoby zbyt proste). Ostatnia część, lata od 1944 do końca XX wieku. Jukka Nevakivi podejmuje się analizy sytuacji w Finlandii w czasie, gdy zdecydowane wpływy ma ZSRR, opisuje narodziny polityki finlandyzacji, należytą uwagę poświęca prezydentowi Kekkonenowi, problemom gospodarczym, wstąpieniu do Unii Europejskiej. Moim zdaniem od lat 60-tych opis staje się mniej skrupulatny jeśli chodzi o daty oraz integrację z Europą, jednak autor zwraca też uwagę na przemiany gospodarcze i społeczne. Podsumowując, jest to bardzo dobre źródło wiedzy o Finlandii i o tym, co leży u podstaw jej obecnej sytuacji i politycznego stylu. Jednak dla osób nie tak szczegółowo zainteresowanych tymi aspektami może być zbyt ciężka i przeładowana nazwiskami, partiami i zwrotami akcji.