Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stawiłam sobie za punkt honoru odpocząć od książek o przenosinach do śródziemnomorskiego zakątka i związanych z nimi perypetiach, ale pan Llewelyn skłonił mnie do chwilowej amnezji. lekko, milo i przyjemnie opisuje swoją drogę na małą włoską wyspę niedaleko Stromboli z odleglej Australii. Wzorem niewielu rodaków zdecydował się na roczny pobyt w Italii, wynajęcie odpowiedniego domu i przemyślenie swojej przyszłej kariery. W sukurs przyszła mu żona, choć sprawy wyjazdu nieco się skomplikowały gdyż była w ciąży. Zresztą wizja koniecznego remontu też ją odstraszała, ale gdy maleńki synek miał trzy miesiące, wyruszyli na podbój wyspy i jej mieszkańców. Oczywiście nie obyło się od większych i mniejszych perturbacji, co rzetelnie autor opisuje. Ewenementem w takiej literaturze jest to, że osiedli na wietrznych i niezbyt sielskich Wyspach Liparyjskich. Błoto, wilgotno-wietrzny klimat nie nastrajają zbyt optymistycznie, podobnie jak dziwna włoska biurokracja. Włosi są przedstawieni jako niezwykle barwny naród, posługujący się czasami kuriozalną angielszczyzną (dziadek od "fak mi" naprawdę rozbawia),tradycjonaliści miłujący dobra kuchnię, pełni lokalnego patriotyzmu. Z lektury wyniosłam wiele cennych rzeczy: że nie należy chwalić pędzonego własnoręcznie wina sąsiada gdy ci wykrzywia twarz, że poławianie kałamarnic jest uzależniające, że na wyspach w najpiękniejszą pogodę złapiesz grypę. Marc zdradza też jak trudne były początki rodzicielstwa, jak niemowlę wystawiło na szwank jego relacje z żoną, jak trudno było złapać mu w nowej rzeczywistości dystans. Mimo wszystko z żalem żegnałam się z tą małą rodzinką, która po powrocie do ojczyzny rozwinęła skrzydła. Obiecują że na wyspy kiedyś wrócą, więc może kiedyś sięgnę jeszcze po ich wspomnienia.