Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka „Prostota Serca” zawiera liściki-modlitwy niespełna siedmioletniej włoskiej dziewczynki Antonietty Meo (zwanej zdrobniale Nennoliną). Antonietta Meo zmarła w wyniku ciężkiej choroby nowotworowej. Obecnie jest kandydatką na ołtarze. Jej listy, które pozostawiła skierowane do Jezusa, Boga Ojca, Ducha Świętego a także do świętych i członków rodziny są świadectwem jej głębokiej wiary i więzi z Bogiem. Styl liścików jest bardzo spontaniczny („Kochany Jezu (…) pozdrowienia i buziaki od Twojej Antoniny”),właściwy sposobowi wyrażania się kilkuletniego dziecka, niewolny od błędów gramatycznych i składniowych, jednak ich treść będąca wyrazem świadomie przeżywanej wiary z pewnością może zawstydzić niejednego dorosłego katolika, którego religijność czasami ociera się o infantylizm. Czytając liściki Antoniny możemy nauczyć się przede wszystkim spontanicznego wyrażania miłości Bogu, oraz troski o ewangelizację całego świata. Nennolina modliła się w nich za osoby nie znające Boga (za „małych pogan”) oraz za zakończenie wojen w różnych częściach świata. Minusy książki to: 1)Liściki Antoniny wyrażające prostotę serca jak na ironię zostały poprzedzone wydumanym wstępem Luigiego Borriello najeżonym różnymi trudnymi sformułowaniami teologicznymi oraz wyszukanymi frazami 2) Dziwna apoteoza cierpienia wyrażająca się np. w tym że Antonina modliła się o to, żeby więcej cierpieć i specjalnie kładła się na chorej nodze, żeby odczuwać większy ból. W książce znajduje się zresztą cały rozdział poświęcony cierpieniu pełny sloganów o tym jak to ono jest dobre bo nas oczyszcza i bla bla bla. Taka propaganda jest, moim zdaniem po prostu chora i nienormalna, co więcej jest zgorszeniem dla ateistów, którzy dzięki temu będą tym bardziej postrzegać Boga jako sadystę i chrześcijaństwo jako religię cierpienia. Mimo wszystko warto zapoznać się z liścikami Nennoliny i sięgnąć po niniejszą książkę, ponieważ jest w niej na pewno wiele wartościowych rzeczy.