Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Próbowałam dowiedzieć się czegoś o autorze, żeby zrozumieć, jak można napisać taki oderwany od rzeczywistości poradnik. Prywatnych informacji nie znalazłam, oprócz zdjęcia, świadczącego, że autor sam jest już w wieku emerytalnym. Mgr Stanisław Mędak jest absolwentem filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Z UJ związany od 1981 roku. Ponownie zatrudniony w UJ w 1994 jako lektor (potem wykładowca). Opublikował dwadzieścia trzy książki z zakresu nauczania języka polskiego jako obcego w Polsce. Pracował jako lektor języka polskiego we Francji, Szwajcarii i Republice Czeskiej. A teraz co do samego poradnika. Większość pomysłów autora co do spędzania czasu przez emerytów, możliwa jest do zrealizowania tylko w dużych bądź większych miastach Polski. Wieś i małe miasteczka, pozbawione publicznej komunikacji, odcinają emerytów od większości pomysłów autora. Sama mieszkam w Niemczech w siedmiotysięcznym miasteczku i wiem, że możliwości zaangażowania się w to, co się lubi, są wprawdzie o wiele większe niż w Polsce, ale zdecydowanie mniejsze niż w dużych miastach, nawet jeżeli większość emerytów tutaj ciągle jest zmotoryzowana albo korzysta z uprzejmości zmotoryzowanych znajomych bądź ze zbiorczych taksówek na zamówienie. Większość inicjatyw tutaj pochodzi od osób prywatnych, instytucje państwowe nie mają na nie pieniędzy.W Niemczech ludzie wkraczają w wiek emerytalny znacznie później niż w Polsce, bo po 65 roku życia, a wtedy na dalsze zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy na ogół zdrowie nie pozwala. Oczywiście, wielu nadal dorabia, przeważnie dlatego, że emerytura nie wystarcza na przyzwoite życie, bo po wchłonięciu całego NRD i konieczności wypłacania emerytur Niemcom wschodnim, którzy nic do kasy rentowej Bundesrepubliki nie wpłacili, nastąpiła obniżka poziomu rent. Za kolejną nieprzemyślaną propozycję uważam odwróconą hipotekę. Autor pewnie przywiózł zachwyt dla tego pomysłu z pobytów zagranicą.To fakt, Niemcy są jako społeczeństwo raczej konserwatywni i choć reklama odwróconej hipoteki leci w co drugiej przerwie, nie znam nikogo, kto by się na to zdecydowal. Nie mam ochoty pozbywać się w umowie nieruchomości na rzecz banku, bo co będzie, jeżeli za kilka lat okaże się, że wymagam stacjonarnej opieki w zakładzie? Dom zabierze już wtedy bank? Co będzie, jeżeli zechcę go sprzedać i kupić coś mniejszego, łatwiejszego w utrzymaniu? Co będzie, jeżeli zdecyduję się go sprzedać i przeprowadzić się w pobliże dzieci, żeby ułatwić im opiekę nade mną? To jest zjawisko bardzo tu częste, że dzieci mieszkają tam, gdzie mają dobrą pracę, a rodzice na starość przeprowadzają się w pobliże. Widać, że autor ekonomistą nie jest 😉. Zirytował mnie też końcowy rozdział, mówiący o zadośćuczynieniu krzywdom wyrządzonym innym ludziom. Autor widzi to tylko ze strony sprawcy, który powinien ulżyć swojemu sumieniu, ale nie myśli o ofierze. Pomysł o osobistym pojawieniu się u ofiary z przeprosinami albo telefonie do niej uważam za bardzo zły. Być może rany są tak głębokie, że ofiara nie ma ochoty widzieć swojego kata, mało tego, po takim spotkaniu mogłoby dojść do ponownej traumatyzacji. Takie sprawy wymagają delikatności i ewentualnie pośrednictwa jakiegoś terapeuty, który mógłby wysondować reakcje osoby dotkniętej naszym zachowaniem. Być może list z przeprosinami i prośba o wybaczenie byłby dobrym wstępem albo i wystarczającym narzędziem. W sumie – autor miał dobre chęci, ale niezbyt dobrze mu to wyszło. Ja nic nowego w tej książce nie znalazłam.