Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hmm dziwna to praca. Wiadomo, że okrucieństwo UPA w zabijaniu Polaków było gigantyczne i autor nie przesadza gdy opisuje jak ludzie umierali w mękach ale ciągłe apostrofy jak to upowcy tylko tchórzyli i zaraz uciekali nie specjalnie znajdują potwierdzenie w rzeczywistości ot choćby 29 stycznia 44 gdy w akcji na Szczurzyn UPA stawiało dość zacięty opór a walki kontynuowano zasadniczo do 30 stycznia gdy w trakcie odwrotu oddziały polskie wpadły w udaną zasadzkę UPA (zdołały z niej ostatecznie wyjść). Autor za co mu chwała ma odwagę i wspomnieć, ze i strona polska potrafiła być okrutna i zabijać nieuzbrojonych, rabować ukraińskie wsie i je palić. Rachunek krzywd jest oczywiście bez sensu a abstrahując od tego, oczywistą oczywistością były znacznie mniejsze możliwości strony polskiej - słabiej uzbrojonej i słabszej liczebnie. Mamy też wyraźnie powiedziane, że Polacy starali się nie drażnić Niemców by nie doszło do walki na dwa fronty która by zwyczajnie zdmuchnęła liczebnie słabe oddziały polskie pozostawiając ludność bez jakiejkolwiek osłony. Prowadziło to do zaniechania kontrakcji przy niemieckich pacyfikacjach wsi. Wspomnienia nie są więc tak brązownicze jak to bywa i stąd moim zdaniem naprawdę warte zwrócenia uwagi.