Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żeromski szczęście w życiu miał... Niedawno czytałam wspomnienia jego córki Moniki, w których czuć było niezwykłą tkliwość i uwielbienie dla ojca oraz niemalże cześć dla uczucia, jakie łączyło jej rodziców (tzn. Żeromskiego i Annę Zawadzką, matkę Moniki). Tutaj z kolei miłość Oktawii - książka Krystyny Jabłońskiej rzuca światło na Żeromskiego i jego uczucia z innej strony. Tytułowa Oktawia to żona Żeromskiego, kobieta piękna, nietuzinkowa, pierwowzór Madzi Brzeskiej z "Emancypantek" B. Prusa i "bank cech", z którego szczodrze czerpał Żeromski przy tworzeniu swoich bohaterek. To przede wszystkim kobieta, która dla miłości do męża poświęciła wiele? wszystko? Książkę czytałam z przyjemnością. Ładny język, ciekawie snuta opowieść, w której w otoczeniu bohaterki często pojawiają się znane osoby, trochę historii Nałęczowa, różnic mentalnych między społeczeństwem polskim i szwajcarskim, realia ówczesnego życia (bochotnicki ksiądz, który odmawia pochowania syna Żeromskiego na poświęconej ziemi za „Dzieje grzechu” napisane przez ojca, powszechne używanie wpływów i znajomości do wypromowania autora, ogromne różnice w podejściu do zatrudniania kobiet i mężczyzn itp.). Autorka przybliżając czytelnikowi postać Oktawii skupiła się przede wszystkim na ideałach młodziutkiej Oktawii i uczuciu do Żeromskiego, które wypełniło całe jej życie. Nie sposób nie polubić takiej Oktawii, nie sposób nie współczuć jej, nie sposób nie wściekać się na system wychowania, który ze zdolnych, pełnych energii dziewcząt czynił ofiary. Patriotyzmu. I mężczyzn. W opowieści Jabłońskiej Żeromski nie daje się lubić. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że zupełnie inna mogłaby być opowieść snuta z perspektywy pisarza. Ale nie zmienia to faktu, że cieszę się na myśl, że dzisiejsi Żeromscy trafiają na zupełnie inne Oktawie:)