Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najbardziej cenię sobie autorów, którzy potrafią problem naświetlany standardowo ująć od innej strony. Do sięgnięcia po „Dziewiczą podróż” zachęciła mnie informacja z opisu o „niewygodnych i kłopotliwych prawdach”. Początkowo czułem się nią zaintrygowany, lecz po chwili uznałem ją za dobrze znaną pułapkę zastawianą na czytelnika. Ile to już razy zawiedliśmy się na składanej na początku książki obietnicy „ujawnienia” czegoś, co wcześniej było rozmyślnie ukrywane przed opinią publiczną? A poza tym - czy można napisać cokolwiek nowego o przebiegu rejsu Titanica? Otóż okazuje się, że można i to bardzo wiele, odwołując się do historii morskiej. Z tej silnie już zdezaktualizowanej (w świetle późniejszych badań),ale wciąż wartościowej książki można wywnioskować tylko jedno: Titanic nie był pierwszym liniowcem, który pędził przez Północny Atlantyk na oślep, z pełną prędkością, wprost ku katastrofie. Linie transatlantyckie nie pozwalały kapitanom w tamtych czasach choćby na minutowe opóźnienie w dotarciu do celu – i to niezależnie od panujących na morzu warunków! Już prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się, ile razy na tej trasie cudem uniknięto kolizji statków we mgle, ani ilu rybaków zmiażdżyły rozpędzone liniowce w okolicach Ławicy Nowofundlandzkiej. Wszystko to tworzy obraz rejsu Titanica daleki od uproszczeń czy legend i potwierdza tylko, że na tej najbezpieczniejszej na przełomie XIX i XX wieku trasie prędzej czy później doszłoby do katastrofy. ŁS