Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dzikie gąszcze” zabrały mnie w miejsce pełne sielskości i śpiewu ptaków, a także do ogrodu za domem dziadków, gdzie za drzewami owocowymi są splątane gąszcze. Tam nikt się nie zapuszcza, to miejsce wszyscy mijają, a z czasem tak obrosło, że nawet o nim zapomniano. Dzikie gąszcze gęsto porasta to, czego już sam widok odbiera chęci do wchodzenia na ów teren, nie wspominając już o jakiejkolwiek ekscytacji związanej z eksploracją. Ale, ale. To właśnie tam ciekawość zaprowadziła sześcioletnią Julkę oraz starszego zaledwie o rok, Oskara. Julka była o głowę mniejsza od niego, ale jakże rezolutna i odważna. I tu mogłabym zakończyć recenzję, napisałabym ją dużymi – najlepiej zielonymi literami, zielonymi jak drzewa w lecie, jak trawa, jak żaba. Bo wystarczyłoby napisać jedno zdanie „Chciałabym pojechać na wakacje do krainy dzikich gąszczy”. Dodam jeszcze, że „Chciałabym mieć tak kochanych dziadków mieszkających w domu na wsi”. Na końcu postawiłabym kropkę wielką, jak jezioro i nic więcej bym nie dopisała. Bo magia książki sprawiła, że wyszło ze mnie dziecko, szczęśliwe dziecko, które może boso chodzić po trawie, zanosić babci śniadanie z rana, pałaszować pierogi z jagodami. Poczułam swobodę, beztroskę i upał wakacji. Julka poznaje Oskara podczas buszowania na zakazanym terenie, w dzikich gąszczach. Tu nie wolno wchodzić, ale wnuczka nie przyznając się do tego, codziennie zapuszcza się w to niedostępne miejsce. Nikt nic nie podejrzewa, bo do domu wraca na czas, jest cała, rumiana, a do tego „zaczarowana”. Bo, jak to powiedział dziadek pewnego ranka, gdy Julcia niosła śniadanie dla babuni „kleik dla babci napełnił się dobrocią jej serduszka i stał się taki smaczny”, że babcia po nim zaczęła wracać do zdrowia. Bo przecież „(...)każdy, kto ma w sercu dobroć jest czarodziejem”. Ta jej magiczna natura ujawnia się podczas wypraw w gąszcze. Dziewczynka rozumie mowę dziwnych istotek, widzi rzeczy, których dorośli nie są w stanie, a do tego rozmawia z istotkami zamieszkałymi w zielskach za domem. Poznaje niebieskie Mogusie, co wszystko mogą o futerkach lśniących w słońcu. Poznaje wiewiórkę, Kruszynkę i Kropelkę, które mieszkają razem, wiatr Zefir, czy panią Akumę. Wszyscy są mieszkańcami tego zielonego świata i pomagają sobie nawzajem, a dzieci przy nich uczą się szacunku do siebie, dobroci i poszanowania. Te małe stworzonka słowami wskazują im też prawidłowe kroki w życiu. „(...)Przecież wystarczy naprawdę chcieć, a wtedy wszystko staje się łatwe.” W „Dzikich gąszczach” autorka pomiędzy fabułę wplata mądre i istotne informacje dla dorastających dzieci. Jest tu mowa o zmianie klimatu, o gwałtownych huraganach wywołanych globalnym ociepleniem, o posiadaniu przyjaciela, czy byciu dobrym na co dzień. Jest też tęsknota za rodzicami oraz sposób, jak sobie z nią radzić i nie płakać, choć płacz nie jest niczym złym. Jest i o potrzebie pomagania i byciu potrzebnym w każdych sytuacjach. Skoro małym Mogusiom wszystko się chce, to i dzieciom musi się chcieć. Te małe stworzonka zamieszkałe w dzikich gąszczach swoimi mądrymi czynami uczą też dzieci odpowiedzialności i mądrości. To mali nauczyciele. Treść, styl pisania Sary Tukan i moc wyobraźni, która wymalowała i skonstruowała coś tak baśniowo realnego, przekształciło się w miłą i dobrą czytankę, czytankę na długi czas i dla każdego. Zielony raj, który musi o siebie zawalczyć. Zielone gąszcze w równie zielonej wiosce. Zielona wyspa szczęścia, miejsce niedostępne dla wszystkich. Miejsce skrywające piękno, tajemniczość i baśniowość, w spowite wzajemnym szacunkiem i miłością. Dzieci uczą się życia z ludźmi, grzecznego zachowania oraz posłuszeństwa. Zdobywają też wiedzę o środowisku naturalnym. W tej powieści jest kumulacja tego, co dobre dla dzieci, stąd też jej wartość, poniekąd edukacyjno-szkolna. Tu roztacza się zapach gotowanych pierogów, pieczonego ciasta, czy kleiku gotowanego dla babuni. To miejsce zaprasza. dziękuję sztukater